ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 189

“คุณชายเฉินผมอยู่ที่ฐานทัพ ท่านมีคำสั่งอะไรครับ？”

บอดิการด์เทียนหลงตี้หูตอนนี้คือบอดี้การ์ดที่ติดตัวของเฉินเกอ ให้พวกเขาอยู่ตามติดตัวเองทุกวัน 24ชั่วโมงก็ไม่จำเป็น ดังนั้นเฉินเกอเลยให้ทั้งสองไปรับผิดชอบที่ฐานทัพฉุกเฉิน

“ทีมแพทย์ที่ฐานทัพ สามารถรักษาโรคที่หายากได้ไหม？”เฉินเกอถาม

“แน่นอนว่าได้ครับ ในทีมแพทย์ รวมถึงหมอทางแพทย์แผนจีนและตะวันตก แค่ให้พวกเขาจัดการ ถึงจะมีเป็นสิบๆโรคก็รักษาหายไปกว่าเก้าโรค！คุณชายเฉินท่านมีคำสั่งอะไรครับ？”

“ที่โรงพยาบาลเฉิงลี่เหรินหมิง มีลูกสาวคนไข้คนหนึ่งชื่อฉินหยา เรียนที่มหาวิทยาลัยจินหลิง พวกคุณไปช่วยผมสืบหน่อย ถ้าได้ ก็ส่งทีมหมอของกองทัพพวกเราไปเลย！”

“เข้าใจแล้วครับคุณชายเฉิน！”

วางสาย เฉินเกอก็พูดในใจ ตัวเองช่วยเธอได้ก็มีแค่นี้แหละ

และก็ไม่ได้อยากให้ฉินหยามาซาบซึ้งใจอะไรตัวเอง อีกอย่าง เฉินเกอก็ไม่สะดวกเปิดเผยตัวตนของตัวเอง

ก็หมุนตัวกลับหอไปอ่านหนังสือ

ขณะเดียวกัน ภายในห้องคนไข้ระดับสูงของโรงพยาบาลเฉิงลี่เหรินหมิง

“ผู้อำนวยการ พวกคุณต้องหาทางช่วยคุณนายผมนะ ไม่ว่าจะจ่ายแค่ไหน ตระกูลฉินของผมยอมหมด！”

วัยกลางคนคนหนึ่งกำลังขอร้องผู้อำนวยการโรงพยาบาลเฉิงลี่เหรินหมิง สีหน้าขาวซีดมาก

และข้างๆคนวัยกลางคน ก็คือเด็กสาวที่หน้าตาสะสวยคนหนึ่งยืนอยู่

น้ำตาไหลจากเบ้าตา

นั่นก็คือฉินหยา ส่วนวัยกลางคนคนนั้นก็คือฉินเสี้ยงหนานพ่อของฉินหยา

“คุณฉินพวกเราติดต่อหมอที่มีชื่อเสียงทั้งประเทศมาวินิจฉัยแล้ว เห้อ พูดตรงๆนะ ไม่เคยพบเจออาการป่วยของคุณนายฉินมาก่อนในทางการแพทย์เลย ตอนนี้ ยังไม่ได้วินิจฉัย แต่คุณวางใจได้ โรงพยาบาลพวกเราจะต้องพยายามอย่างดีที่สุด！”

ผู้อำนวยการพูดอย่างละอายใจ

ฉินเสี้ยงหนานก้าวถอยหลังอย่างไร้เรี่ยวแรง ถูกฉินหยาประคองไว้ แล้วจึงนั่งลงพักที่เก้าอี้สักพัก

“พ่อ ติดต่อทางเยี่ยนจิงหน่อยไหม ถ้าเป็นทางนั้น ฉันว่าจะต้องมีวิธีทางแน่！”

ฉินหยามองท่าทางของพ่อ ก็ปวดใจมากจริงๆ

เลยอดลองถามไปไม่ได้

ฉินเสี้ยงหนานส่ายหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้：“ไม่ได้ ในเมื่อพวกเรากับปู่และย่าของลูกตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว ไม่เกี่ยวข้องอะไรสักนิดกับตระกูลแล้ว มีเหตุผลอะไรต้องไปขอร้องพวกเขาล่ะ！หรือว่า……นี่คือชีวิตของแม่ลูกนะ？เธอติดตามพ่อมา ก็แทบจะทำงานหนักมาตลอด！”

ฉินเสี้ยงหนานก็รักแม่ของฉินหยาจริงๆ ทันใดนั้นผู้ชายก็ร้องไห้ออกมาทันที

ฉินหยาก็ร้องไห้อย่างปวดใจ

“คุณลุงฉิน เสี่ยวหยา พวกเรามาดูคุณป้าค่ะ！”

ในตอนนี้เอง ร่างคนสองสามคนก็เดินเข้ามา

เป็นรูมเมทของฉินหยา และก็ผู้ชายอีกคนลี่เยว่

ต่างถือของมาเยอะแยะ

จ้าวถงถงกลับไปหยิบกระเป๋าเงินที่หอพัก ก็เรียกรถกับพวกรูมเมทมา

“เป็นเพื่อนที่โรงเรียนเสี่ยวหยาเหรอ ขอบคุณพวกคุณมากนะ！”

ฉินเสี้ยงหนานก็ฝืนยิ้มพูดไป

“ขอบคุณพวกคุณที่มาเยี่ยมแม่ฉันนะ！”

ฉินหยาก็ประทับใจเล็กน้อย

“เสี่ยวหยา ไม่ต้องพูดขอบคุณแล้ว อาการป่วยของคุณป้า ตอนนี้ยังไม่วินิจฉัยอีกเหรอ？”จ้าวถงถงถามอย่างเป็นห่วง

“ยังเลย วันนี้ตอนเช้า ผู้อำนวยการเรียกผู้เชี่ยวชาญทั่วประเทศในแต่ละพื้นที่ส่วนหนึ่งมาทำการวินิจฉัยรอบหนึ่งแล้ว ก็ยังไม่ได้！”

ฉินหยาส่ายหน้าร้องไห้

“อย่างนั้นเอางี้ไหม ตอนนี้พ่อผมอยู่ที่ต่างประเทศ และในประเทศพ่อผมก็ก็รู้จักหมอดังๆในด้านการแพทย์ไม่น้อย ให้พ่อผมเชิญหมอพวกนี้มาดูหน่อยไหม？”

เวลานี้ลี่เยว่ก็พูดออกมา

ฉินเสี้ยงหนานกับฉินหยาเลิกคิ้วขึ้น

ฉินเสี้ยงหนานพูดขอบคุณ：“อย่างนั้นลี่เยว่ ถ้าได้ล่ะก็ อย่างนั้นก็ขอบคุณคุณมากจริงๆ！”

“ไม่เป็นไรครับคุณลุง ผมกับเสี่ยวหยาเป็นเพื่อนกัน！”

ลี่เยว่ก็ยิ้มให้

ตอนนี้ ก็เลยรีบโทรหาพ่อที่อยู่ต่างประเทศ

ที่จริงตอนที่ได้ยินผู้อำนวยการพูดว่าเรียกผู้เชี่ยวชาญแต่ละพื้นที่ในประเทศมาแล้ว ในใจลี่เยว่ก็รู้สึกละอาย

เครือข่ายพวกนั้นของพ่อตัวเอง ไม่ได้ดีไปกว่าฉินเสี้ยงหนานเท่าไหร่นัก

จะเรียกหมออะไรมาได้บ้างล่ะ

แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็เหมือนกับเมื่อกี้นี้ ตัวเองเสนอตัวช่วยไป ก็ไม่ขาดทุนใดๆ