ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 231

บทที่ 231 มาอย่างสั่นสะเทือน

“หลี่ชือหาน แกกล้าตบฉันหรอ ติงห้าว ผู้หญิงสารเลวคนนี้ตบฉัน คุณไม่เห็นหรือไง?”

เฉินหลินกุมใบหน้าไว้ มองไปที่ ติงห้าว

จางหงกลับหันหน้าไปทางอื่น เพื่อแสดงท่าทีของตัวเอง

“ดีนะพวกแก ถือว่าฉัน เฉินหลินตาบอด!”

หลังจากที่ เฉินหลิน ด่าไปสักพัก ก็ได้ร้องไห้วิ่งออกไป

ส่วน หลี่ชือหาน ทิ้งตะเกียบทันที เห็นได้ชัดว่าถูกอาละวาดอย่างนี้ เธอก็ไม่มีอารมณ์ที่จะกินข้าวแล้ว ไม่นานก็จากไปกับ ติงห้าวแล้ว

“คิดไม่ถึงว่าเพื่อนสนิทสองคนนี้ ในตอนนี้จะกลายเป็นถึงเช่นนี้ได้......”

เฉินเกอดูเหตุการณ์ทั้งหมดจบลง ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว

ที่จริงแล้วพูดตามตรงก็คือ เฉินหลินและหลี่ชือหาน ก็แค่สนใจอสังหาริมทรัพย์ของ ติงห้าว

เพราะติงห้าว ที่ไม่มีเงินในเมื่อก่อน ก็ได้ติดตามข้างๆพวกเธอมาโดยตลอด ก็ไม่เคยเห็นว่าหญิงสาวทั้งสองจะทำดีกับเขา

แต่ในตอนนี้ล่ะ ทันทีที่ติงห้าวมีอสังหาริมทรัพย์ และเส้นสายทางสังคม

ก็กลายเป็นคนที่ทั้งหล่อและมั่นคงในสายตาของสองสาว

เห้ย! เรื่องแบบนี้ เฉินเกอมีประสบการณ์มากที่สุดแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้ ต่อไปเมื่อได้รู้ว่า ทุกสิ่งของติงห้าวนั้น จริงๆแล้วตัวเองเป็นคนให้ทั้งหมด จะมีสีหน้ายังไง?”

ฮ่าๆ ยิ้มอย่างจำใจ

หลังจากไปที่เฉินเกอทานอาหารเสร็จ ก็ได้ออกไปแล้ว

“อ๊ะ หลานชายเดี๋ยวก่อน!”

ทันทีที่เฉินเกอออกจากร้านอาหาร ก็ถูกชายชราคนหนึ่งที่นอนอยู่หน้าร้านอาหาร กอดขาไว้

“ให้ตายเถอะ คุณทำอะไร?”

เฉินเกอถึงกับผงะ

“หลานชาย คุณสามารถเข้าไปทานข้าวในร้านอาหารแบบนี้ได้ ก็ต้องมีเงินแน่นอน ให้เงินฉันหน่อยเธอ ฉันไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว!”

ขอทานชราคนนี้ กอดขาของเฉินเกอและพูด

ขอทานชรานี่ ผมเผ้ารุงรัง ผมก็ขาวหมดแล้ว

ตอนนี้ก็กอดเฉินเกอไว้ ท่าทางดูเหมือนว่าคุณไม่ให้เงิน ก็ไม่ปล่อยก็จะไม่ปล่อยเฉินเกอไป

เฉินเกอรู้สึกจนปัญญา

หยิบกระเป๋าเงินออกมา ให้ขอทานชราหนึ่งร้อย

แฮ่ๆ รวยจริงๆ!

ขอทานชรารีบเก็บเอาไว้ แต่มือยังคงกอดเฉินเกอไว้

“นายยังไม่จบอีกหรอ?”

เฉินเกอต้องรู้สึกโมโหขึ้นมาในทันที พูดอย่างเย็นชา

“หลานชาย ฉันยังอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณหน่อย คุณช่วยส่งฉันไปสำนักแพทย์ หน่อยได้ไหม ฉันอยากจะรักษาขาของฉัน!”

ขอทานชราพูดอีกครั้ง

“ให้ตายเถอะ นายขอทานแก่ อาศัยที่ตนมีอายุมาก แล้วทำให้คนอื่นเดือดร้อนมากจริงๆ นายอยากจะแบล็กเมล์ฉันหรือ?”

เฉินเกอหมดคำพูดในชั่วขณะ

“ใครเป็นขอทานแก่ ฉันแค่ตกอับเท่านั้น ไม่ใช่ขอทานรู้ไหม?”

ชายชราพูด

และในตอนนี้ ผู้คนไม่น้อยบนท้องถนน ได้รุมล้อมเข้ามาแล้ว

มองฉากนี้แล้ววิพากษ์วิจารณ์

เฉินเกอคิดดีใจว่าตัวเองโชคร้ายจริงๆ

ชายชราตะโกนเรียกหลานชายซ้ำไปซ้ำมา

สุดท้ายก็ไม่มีทางแล้วจริงๆ เฉินเกอก็ได้ส่งเขาไปสำนักแพทย์ตรงข้าม

ในตอนที่แพทย์แผนจีนในสำนักแพทย์ ได้ดูอาการที่ขาให้กับเขา

เฉินเกอขณะที่จ่ายเงินไปด้วย ก็ได้เหลือบมองชายชรานั่นอย่างคับแค้น

ถึงได้เห็นว่า ชายชราคนนี้มีรอยสักบนหน้าอกด้วย ยังได้สักหัวมังกรไว้ หัวมังกรโหดเหี้ยมน่ากลัวมาก เหมือนจะกลืนกินทุกสิ่งอย่าง

หรือว่าขอทานแก่คนนี้ เป็นวีรบุรุษตกอับจริงๆ?

เฉินเกอแอบพูดในใจ

บางทีชายชราคนนี้ อาจเคยเป็นผู้ชนะคนหนึ่ง

แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกับตัวเอง

ทั้งหมดได้เสียค่าใช้จ่ายให้ชายชราคนนี้พันกว่าหยวน หากในยามปกติ เฉินเกอก็จะไม่เป็นคนดีไปเรื่อย ช่วยเหลือเขา

แต่นี่ถูกเขาฉกฉวยโอกาสเข้าแล้ว

เหลือบมองไปที่เขา เฉินเกอกำลังจะจากไป

ในเวลานี้ ในทีวีของสำนักแพทย์ สถานีโทรทัศน์จินหลิง ก็มีการประกาศดังขึ้น

คือเกี่ยวกับการหายตัวไปของฉินหยาแห่งตระกูลฉิน

ตอนนี้ตำรวจได้เขามาดูแลแล้ว

เห็นได้ชัดว่า เป็นพ่อของฉินหยาที่ได้อาศัยสื่อในการตามหา

เมื่อได้เห็นข่าวนี้ ก็ทำได้เฉินเกอรู้สึกผิดอยู่พักหนึ่ง

“เห้ย เด็กผู้หญิงคนนี้น่ารักนัก หวังว่าจะไม่เป็นอะไร เพราะสังคมสมัยนี้ คนเลวที่โรคจิตวิปริตแบบไหน จะไม่มีบ้าง?”

“ใช่เลยๆ ผู้หญิงอยู่ข้างนอก จะต้องป้องกันตัวเองให้ดี!”

มีผู้ป่วยบางรายพูดขึ้น

“เด็กผู้หญิงคนนี้ ช่วงก่อนหน้านี้ เหมือนฉันจะเคยเห็นเธอ เธอตัวคนถูกผู้ชายหลายคนขวางทางไว้!”

ขอทานชราที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้พูดขึ้น

และเฉินเกอที่กำลังจะออกไป เมื่อได้ยินก็ถอยกลับมา