ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 240

บทที่ 240 วิดีโอคอลจากตระกูล

“ผู้จัดการหวัง โทรศัพท์มือถือฉันปิดเครื่องอยู่น่ะ!”

เฉินหลินมองไปที่หวางเสี่ยวจางแล้ววิ่งเข้าไปหาก่อน

เพราะตอนนี้ พวกติงห้าวกำลังตามเฉินหลินมาอยู่

กลัวเรื่องที่เช่ารถ ความจะแตกอีกครั้ง

แต่ว่าเหมือนยิ่งกลัวอะไรก็จะได้เจอกับสิ่งนั้น

หลี่ชือหานก็ไม่กล้าเชื่อด้วยว่ารถเบนซ์จิ๊บคันนี้จะเป็นของเฉินเกอจริง ทุกคนยังไม่รู้ ก่อนหน้านี้ที่เฉินเกออวดรวย ทุกคำพูดเปรียบเสมือนหนามที่แหลมคมทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของหลี่ชือหานอย่างรุนแรง

นำมาซึ่งความเจ็บปวดเหมือนโดนเจาะหัวใจเป็นระยะๆ

เพราะฉะนั้นครั้งนี้ที่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้ เธอไม่เพียงแค่จะฟังให้ชัดเจน แต่เธอยังจะถามให้ชัดเจนด้วย

ขณะนั้นได้อ้อมผ่านร่างของเฉินเกอ เดินไปยังด้านหน้าของหวางเสี่ยวจาง มองเฉินหลินด้วยสายตาที่เย็นเยือก

“โอ๊ยเฉินหลิน เธอกลัวอะไรล่ะ?”

“ผู้จัดการหวังใช่ไหม รบกวนถามหน่อยค่ะว่ารถคันนี้เฉินหลินเป็นคนเช่าใช่ไหม?”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่!”

เฉินหลินพูดอย่างรีบร้อน ยังส่งสัญญาณให้ผู้จัดการหวังด้วย

ผู้จัดการหวังก็ได้ดูสถานการณ์ออกแล้ว กำลังจะช่วยปกปิด

แต่หลี่ชือหานกลับแย่งสัญญาเช่าในมือมา เปิดอ่านดู

หลี่ชือหานก็หัวเราะทันที: “ฮ่าๆๆๆ เช่ามาจริงๆด้วยอะ โอ้มายก็อต พวกนายรีบมาดูสิ คุณเจียง คุณชายจาง ฉันมีเรื่องตลกจะบอกกับพวกคุณ วันนี้นะ ฉันกับติงห้าวกำลังดื่มกาแฟอยู่ จากนั้นผู้หญิงที่ชื่อเฉินหลินคนนี้.........”

หลี่ชือหานเอาสัญญาเช่ารถของเฉินหลินให้ทุกคนดู พลางเล่าเรื่องที่ร้านกาแฟให้ทุกคนฟัง

ฮึ!

ใครใช้ให้เฉินเกอตบหน้าพวกเขาอีกครั้งล่ะ

และมันก็ต้องกระตุ้นความอิจฉาในใจของติงห้าวขึ้นอีกครั้ง

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่า ติงห้าวมีความรู้สึกเสียดายเฉินหลินขึ้นมาอีกครั้ง

แต่เรื่องที่หลินยียีกอดเฉินเกอนั้นทุกคนต่างเห็นกันแล้ว ไม่มีหนทางอื่น

ตัวเองก็เลยต้องเลือกลงมือจัดการจากเรื่องเช่ารถ

อย่างไรเสียเฉินเกอก็เป็นเคยเบ๊ของคุณชายหวงและคุณชายไป๋ รู้จักหลินยียีก็ไม่แปลกอยู่แล้ว

สำหรับเรื่องเช่ารถนั้น ดูสิว่าเฉินหลิน เธอจะอธิบายยังไง

ในเวลาเดียวกัน รถคันนี้ก็ไม่ใช่รถที่เฉินเกอซื้อ ในใจของหลี่ชือหานรู้สึกดีใจและสบายใจเป็นอย่างมาก เดิมทีเหมือนกับว่าได้มีภูเขาทั้งลูกมาทับไว้บนอก ตอนนี้ไม่มีภูเขาลูกนั้นแล้วรู้สึกสบายขึ้นเยอะเลย

“เฉินหลินที่แท้รถเบนซ์จิ๊บนี้เธอเช่ามาจริงๆหรอ? ไม่คิดว่าเธอจะวางแผนแบบนี้ได้!”

ติงห้าวมองเฉินหลินอย่างรังเกียจ

เฉินหลินก้มหน้าลงต่ำมาก ร้องไห้แล้วพูด: “ขอโทษ ติงห้าว ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะหลอกนาย!”

“ฮ่าๆ ผู้เช่ารถเฉินหลิน หมายเลขบัตรประชาชนเขียนได้ชัดเจนอย่างนี้ ฉันดูหน่อยสิว่าเจ้าของรถเป็นใครกัน.........หือ? เฉินเกอ?”

เปิดสัญญาหน้าถัดไป หลี่ชือหานดูแล้ว อึ้งไปชั่วขณะ

“นี่นี่นี่........เขียนผิดป่ะ?” หลี่ชือหานเบิ่งตากว้าง

เฉินหลินก็ได้เงยหน้าขึ้น

“คุณเฉิน ที่แท้คุณก็อยู่ที่นี่เอง! ขอโทษด้วยนะคะ เมื่อกี้มัวแต่คุยกับคุณเฉินหลิน เลยไม่ทันเห็นคุณ!”

เวลานี้หวางเสี่ยวจางเพิ่งเห็นเฉินเกอที่ยืนอยู่ด้านข้าง

ขณะนี้ได้เดินเข้าไปอย่างดีใจ

“ไม่เป็นไรครับผู้จัดการหวัง เอ่อ ผมแค่เซ็นชื่อ ก็สามารถเอารถไปได้เลยใช่มั้ย?”

เฉินเกอพูดอย่างยิ้มแย้ม

“ใช่ค่ะคุณเฉิน ว่าแต่คุณต้องการตรวจสอบรถก่อนมั้ย?”

“ไม่เป็นไรครับ รถคันนี้ผมนั่งมาทั้งวันแล้ว ไม่มีไร!”

เฉินเกอกล่าว

จากนั้นเดินไปหาหลี่ชือหานที่กำลังมึนงง

เอาสัญญามา เซ็นชื่อของตัวเองลงไป

“นายนาย..........นี่มันรถของนายจริงหรอ?”

หลี่ชือหานมองไปทางเฉินเกอแล้วถาม

ตอนนี้เธอค่อนข้างที่จะอยู่ใกล้กับเฉินเกอ ตั้งแต่จบมัธยมปลาย ตัวเองก็ไม่เคยเข้าใกล้เฉินเกอขนาดนี้มาก่อน

เวลานี้ ทำให้ในใจของหลี่ชือหานทั้งสับสน ซับซ้อน ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

“แล้วเธอคิดว่าเป็นของใคร? ฉันก็บอกแล้ว ว่าเป็นรถของฉัน พวกเธอไม่เชื่อเอง!”

เฉินเกอมองหลี่ชือหานไปแวบหนึ่ง

จากนั้นก็ตบไหล่ของเฉินหลินอย่างเบาๆ “ไปเถอะ ฉันส่งเธอกลับบ้านก่อน!”