ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 260

บทที่260 ออกไปให้พ้น

ผู้หญิงคนนี้ ถ้าไม่ใช่เจียงหรานหรานจะเป็นใครล่ะ！

ความรู้สีกของเฉินเกอที่มีต่อเจียงหรานหราน ไม่ถึงขั้นว่าเกลียดชัง และไม่ถึงขั้นเบื่อหน่าย

เพียงแค่ไม่อยากพบเจอกับเธอ

เหอะๆ บางทีคิดๆแล้วก็รู้สึกว่าเรื่องของอารมณ์นี่มันก็ค่อนข้างสนุกดี

จำได้ว่าตอนเด็ก ตอนที่อายุราวเจ็ดถึงแปดขวบ ตอนที่ตัวเองอยู่กับพ่อ และตอนนั้นที่เห็นหน้าเจียงหรานหราน

รู้สึกว่าเจียงหรานหรานนั้นรูปร่างหน้าตาสวยงามมา！เมื่อโตขึ้นมา ให้เธอเป็นภรรยาของฉันก็พอแล้ว

เพราะตอนนั้นเจียงหรานหรานเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆที่สวยและประณีตมาก ทั้งขาวและสะอาด เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็ดูดี

เพียงแต่ว่าเธอค่อนข้างหยิ่งผยอง และรังเกียจที่เฉินเกอไม่ใช่คนในเมือง

เฉินเกอต้องการจะเข้าใกล้เธอ เธอก็ดุด่าเฉินเกอจนเขาต้องวิ่งหนีไปไกล ๆ

แม้ว่าเฉินเกอค่อนข้างที่จะกลัวเธอ แต่ว่าเขาก็ยังอยากให้เธอมาเป็นภรรยาของเขา

และความรู้สึกแบบนี้ ค่อยๆจางหายไปในตอนที่เฉินเกอเรียนมัธยมตอนต้น

และรอจนตอนนี้ที่มาเจอกัน เฉินเกอกล้ารับประกันเลยว่า เพียงแค่เขาเปิดเผยตัวตนของเขา อย่าว่าแต่จีบเจียงหรานหรานเลย กลับกันเจียงหรานหรานอาจเป็นคนที่ตามเขาก็เป็นได้

แต่ว่าตอนนี้ก็คือตอนนี้ ไม่ใช่เมื่อก่อนแล้ว

ตอนนี้ความรู้สึกของเฉินเกอที่มีต่อเธอ ก็คือหลีกเลี่ยงการเจอกันกับเธอ และไม่พบเจอกันตลอดไปจะดีที่สุด

แต่ดันกลัวสิ่งไหนสิ่งนั้นก็มา！

“เฉินเกอ คุณไม่เห็นฉันหรอ？”

ดูเหมือนว่าข้อเท้าของเจียงหรานหรานจะพลิก และถามเฉินเกอด้วยความโกรธเล็กน้อย

“ไม่……ไม่เห็น！”

เฉินเกอพูดด้วยความอึดอัดใจ

“เดิมทีวันนี้ฉันกะไว้ว่าจะนั่งแท็กซี่ไปเมืองจินหลิง แต่ว่าไม่ทันได้ระวังข้อเท้าพลิกซะก่อน ก็เลยไม่ได้ไป！”

เจียงหรานหรานเดินมาถึงข้างๆของเฉินเกอและพูด

“ออ งั้นถ้าไม่มีอะไรฉันเข้าไปก่อนนะ！”

เฉินเกอชี้ไปที่โรงแรม และหันหลังเตรียมจะเดินไป

“นี่ๆๆ นี่คุณหมายความว่าอย่างไร ฉันบอกว่าข้อเท้าของฉันพลิก คุณไม่คิดจะถามสักหน่อยหรอ！”

เจียงหรานหรานบ่น

ท่าทีเฉยเมยของเฉินเกอ ทำให้เจียงหรานหรานมีความรู้สึกค่อนข้างไม่พอใจเล็กน้อย

ใช่สิ เมื่อก่อนนั้นเฉินเกอกลัวตัวเองมากขนาดไหน สามารถกล่าวได้เลยว่า แม้แต่ครั้งก่อนที่พบเจอกับเขาที่บ้านเมื่อไม่นานมานี้ ถ้าตนเองอยากจะให้เฉินเกอทำอะไร เขาก็จะรีบวิ่งมาทำให้อย่างไว

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นฉันไม่เคยเห็นความสำคัญของคำพูดเฉินเกอเลยแม้แต่นิด

แต่ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่ตอนไหน หรืออาจเป็นเพราะหลังจากที่เธอรู้ว่าเฉินเกอร่ำรวยมีเงิน

เจียงหรานหรานก็รู้สึกว่าเฉินเกอไม่เหมือนเดิม และตัวเธอเอง ก็เริ่มใส่ใจเกี่ยวกับมุมมองที่เฉินเกอมีต่อเธอรวมไปถึงคำพูดและการกระทำที่เขามีต่อเธอ

ก็เลยคิดถึงท่าทีเฉยเมยของเฉินเกอเมื่อกี้นี้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คุณจะอยากอะไรยังไงก็แล้วแต่คุณ และไม่ได้อยู่ในสายตาด้วย

แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว ในหัวใจของเจียงหรานหรานรู้สึกไม่สบายใจเลย และค่อนข้างไม่สบายใจอย่างมาก！

“ออ แล้วขาของคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

เฉินเกอกล่าวอย่างหมดหนทาง

“ฮึ ไม่เป็นอะไรละ！”

เจียงหรานหรานเริ่มมีความรู้สึกโกรธ

เธอเห็นกับตาของเธอเองว่าเฉินเกอถอนเงินสดจากธนาคาร600,000หยวน และเฉินเกอยังช่วยให้ป้าหลินสำเร็จเป้าหมายของเธอ ให้เธอได้เลื่อนตำแหน่งกลายเป็นรองประธาน เรื่องนี้เมื่อวันแม่พูดให้ฟังพร้อมกับร้องไห้ไม่หยุด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงหรานหรานเองก็ตกตะลึงอย่างนัก

รู้สึกว่าตนเองนั้นได้สูญเสียอะไรบางอย่างไป！

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันต้องกลับไปนอนพักสักหน่อย เมื่อคืนนี้ยุ่งมาทั้งคืนแล้ว！”

เฉินเกอรู้สึกเหนื่อยแล้วจริง ๆ

จึงอยากเข้าไปในโรงแรมตอนนี้เลย

“ที่แท้คุณอาศัยอยู่ที่นี่มาโดยตลอดหรอ？”

เจียงหรานหรานกล่าวด้วยความตกใจอีกครั้ง

“อืมๆ！”เฉินเกอพยักหน้าด้วยท่าทีที่เย็นชา และเดินเข้าไปในโรงแรม

“เฉินเกอ คุณจะเฉยเมยกับฉันแบบนี้จริงหรอ และตอนนี้ฉันเจ็บเท้า อยากจะกลับบ้าน คุณก็ไม่ส่งฉันหน่อยหรอ？”

ดวงตาของเจียงหรานหรานเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ผู้ชายคนนี้ เขาต้องรักต้องห่วงและเอาใจใส่เธอสิ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจและไม่ไยดีอะไรเธอเลย นี่มันอะไรกัน！

“แต่ว่าฉันไม่มีรถยนต์นิ？G500คันนั้นก็ขายทิ้งไปแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าจะส่งคุณกลับไปอย่างไร！”

เฉินเกอกางมือทั้งสองข้างของเขาออกอย่างหมดหนทาง

“แต่……แต่คุณมีจักรยานนิ คุณก็ใช้จักรยานไปส่งสิ และอีกอย่าง คุณทำให้แม่ของฉันเครียดหนักจนล้มป่วยในเมื่อคืนนี้ คุณจะไม่ไปเยี่ยมหน่อยหรอ？”

เจียงหรานหรานถามอีกครั้ง