เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 240

เซียวซาสมองมึนงงไปชั่วขณะ บังเกิดความว่างเปล่าชั่วครู่ น้ำตาบดบังสองตา ลูก เลือดเนื้อเชื้อไขของเธอกับสวี่เจียน ไม่มีแล้ว! “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เป็นแกที่ทำร้ายฉันจนต้องสูญเสียเลือดเนื้อเชื้อไข!” เซียวซาต้องเสียใจจนเลอะเลือนไปแล้วแน่ๆ ความจำเกิดรอยแตก จึงจำว่าเป็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนชนเธอจนตกบันได! “ไม่ใช่นะ ฉัน--” “เป็นแกนั่นแหละ!” เซียวซาจ้องเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ดวงตาแดงก่ำด้วยความเดือดดาล แผดเสียงอย่างเกลียดชังว่า “เป็นแกที่ทำร้ายจนลูกของฉันไม่มีแล้ว แกชดใช้ลูกฉันมานะ ชดใช้ลูกฉันมา! อา....” “ไม่ใช่ฉันจริงๆนะ เมื่อครู่เธอวิ่งเอง--”

เพี๊ยะ! ไม่ยอมให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอธิบาย เซียวซาตบเข้าไปที่หน้าของเธอ พูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ดาวร้ายไปถึงไหน ก็โชคร้ายถึงนั่น! แกเป็นคนที่นำโชคร้ายมา อา—เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว!” สูญเสียลูกไปปวดใจเจียนตาย! เซียวซาทุบอกตัวเองอย่างรุนแรง รู้สึกโศกเศร้าอย่างไม่อาจบรรเทาได้

“มีหมอไหมคะ? รีบมาช่วยคนด้วยค่ะ!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้อนใจจนเหงื่อท่วมตัว และก็ไม่ถือสากับกิริยาของเธอ กอดเธอไว้กับอก “ร่างกายสำคัญ คุณอย่าเพิ่งขยับ บางทีอาจยังรักษาไว้ได้นะ?” “ไสหัวไปเสีย ยายโง่!” เซียวซาผลักเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกไป เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสุขภาพร่างกายอ่อนแอมาก ถูกเขาผลักจนหงายไปที่พื้น “ฉันเกลียดแก เกลียดแกจะตายแล้ว!” เซียวซาก็ไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดมาจากไหน เธอตบไปที่หน้าของพี่สะใภ้ตนเอง กระชากผมของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน หยิกที่หลังของเธอ เมื่อตบตีจนเหนื่อยแล้ว ก็ยกรองเท้าส้นสูงที่อยู่ด้านข้าง ทุบไปบนตัวของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน....เหมือนกับบ้าไปแล้ว!

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเห็นเธอเสียจริตไปมาก ก็เข้าใจว่าเด็กคนนี้มีความสำคัญต่อเธอ ดังนั้นจึงไม่ได้ตอบโต้กลับ เพียงแค่ป้องกันตัวเอง เพื่อให้เซียวซาปลดปล่อย ด้วยหวังจะลดทอนความเจ็บปวดของเธอ ตนเองก็เป็นคนที่มีลูก แม่รักลูกขนาดไหน เธอเข้าใจดี แม้ว่าเมื่อสี่ปีที่แล้วเอี๋ยนต้าฟาที่มาไม่แน่ชัด แต่เธอก็ตัดใจทำแท้งไม่ได้....ลองเอาใจเขามาใส่ใจเรา เซียวซาก็เช่นกัน

จนเมื่อเซียวซาจะเอารองเท้าส้นสูงมาตีใบหน้าของเธอ เธอจึงคว้าข้อมือของเซียวซา “หากหน้าของฉันบาดเจ็บ พี่ชายของคุณจะต้องโกรธมากแน่ๆ หากคุณยังไม่หายโกรธ ก็ตีฉันที่อื่นเถอะ” “เฮอะ! ต่อหน้าพูดจาภาษาคน ลับหลังทำแผนชั่วอะไร ใครจะไปรู้!”เซียวซาหอบหายใจเฮือกใหญ่ เตือนเธออย่างดุร้ายว่า “เรื่องที่ฉันแท้งลูก ห้ามเล่าให้พี่ชายฉันฟังเด็ดขาด แกได้ยินแล้วใช่ไหม!” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนกล่าวขอโทษว่า “ขอโทษด้วยนะ เรื่องนี้คงต้องให้เขารับรู้” “ฉันจะสู้ตายกับแก!” พริบตาเดียวเซียวซาทรมานและกังวลใจ จึงหมายจะทุบหน้าผากของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยรองเท้า “แกนี่มันหน้าซื่อใจคด นังผู้หญิงเจ้าแผนการ! นังขี้ยาที่เกิดมาจากถังขยะ!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลบรองเท้าข้างนั้น กำลังจะอธิบายเหตุผลที่ตนจำต้องบอกเรื่องนี้แก่เซียวเซิ่ง ใครจะรู้ว่าเซียวซาจะห้ามอย่างเอาเป็นเอาตาย ประจวบกับนางพยาบาลยกเปลมาพอดี จึงรีบแบกเซียวซาไป เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก้มเก็บรองเท้าและกระเป๋าของเขาแล้วจึงวิ่งตามไป “เขาต้องผ่าตัดทำความสะอาดมดลูก คุณเซ็นต์ชื่อตรงนี้นะครับ” คุณหมอนำเอกสารมอบให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่กำลังเสียใจนั้นไม่ต้องกล่าวถึง เธอหยิบปากกาขึ้นมา เซ็นต์ชื่ออย่างสั่นเทิ้ม

เรื่องทั้งหลายในโลกนี้มักจะเกิดโดยบังเอิญเสมอ หากเธอไม่มาที่โรงพยาบาล ก็จะไม่เจอเซียวซา แล้วเรื่องเศร้าหลังจากนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น เก้าเดือนต่อมาเซียวซาก็จะได้เบบี้….. แม้เธอจะไม่ได้ผลักเซียวซาโดยตรง แต่เซียวซาทำเพื่อหลบเธอ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกผิดจนแทบจะบ้า โทษฐานที่ทำให้เด็กในท้องตาย เกรงว่าทั้งชาติคงจะล้างไม่หมดแล้ว!

ณ ห้องทำงานฝ่ายควบคุมและตรวจสอบ เอ็นซีข้ามชาติกรุ๊ป

เซียวเซิ่งยืนหันหน้าเข้าหาหน้าต่าง ปลายนิ้วที่เรียวยาวคีบบุหรี่มวนหนึ่ง ใบหน้าที่หล่อเหลาบังเกิดความฉุนเฉียว ทั้งร่างแผ่ซ่านความเย็นชาที่ไม่ง่ายที่จะเข้าใกล้ เซี่ยจิ่นนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานร้องไห้อย่างเงียบๆ บนโต๊ะมีกระดาษกองอยู่หลายชั้น เขามองไปทางลูกชายด้วยสายตาแดงก่ำ และเสียงสะอื้นไห้ “พวกเราหลีกกันคนละก้าวนะ ขอเพียงแค่ลูกไม่ให้สถานะใดๆแก่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน อยากจะเที่ยวเตร่ยังไงก็ได้ หย่ากับมันเสีย หย่าแล้วแม่ก็จะไม่ยุ่งกับเรื่องของลูกแล้ว”

“แม่ไม่มี....เหตุผลเอาเสียเลย!” เซียวเซิ่งหันกลับมาทันที สายตามองไปที่มารดาอย่างเย็นเยียบ “ผมแต่งงานกับเธอ มันกระทบกับแม่ตรงไหน? หาเงินได้น้อยลงหรือ หรือว่าของกินน้อยลงหรือ?” “ลูกไม่ได้โตจนอายุเท่าแม่ ลูกไม่เข้าใจหรอก” เซี่ยจิ่นปาดน้ำตา กล่าวอย่างเสียใจว่า “การแข่งขันด้านสังคมของสังคมชั้นสูง โหดร้ายยิ่งกว่าสนามรบ มีลูกสะใภ้แบบนี้ไม่เพียงจะทำลายชื่อเสียงของตระกูล ยังทำให้แม่เสียหน้า ที่สำคัญที่สุดก็คือ ลูกแต่งกับเขา สายเลือดของลูกหลานรุ่นหลังก็จะกลายเป็นต่ำต้อยลง”

“แม่พูดจาระวังหน่อย” เซียวเซิ่งโมโหจนทนไม่ไหว “ผมจะไม่ยอมสละความสุขของตนเอง เพื่อไปเติมเต็มความฟุ้งเฟ้อของแม่หรอก!” “ทะเบียนสมรสเล่มหนึ่งมันสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ? ถ้าพวกแกรักกันจริง จะมีหรือไม่มีทะเบียนสมรสก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร หรือลูกยังกลัวว่าเธอจะไม่รักลูกอีก?” เซี่ยจิ่นใช้วิธีพูดแทงใจดำ “ใช่ ผมกลัว กลัวมากด้วย” เซียวเซิ่งสูดบุหรี่ แล้วหัวเราะอย่างเย็นชา “ผมคู่ควรกับเธอที่ไหน” “หากลูกไม่ร่วมมือแบบนี้ พวกเราก็คุยต่อไม่ได้แล้ว งั้นแม่ก็จะไม่ยอมหยุดวิธีการของแม่ พวกแกอยากจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและสงบ ไม่มีทาง” เซี่ยจิ่นขู่อย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด มีแม่เช่นนี้ ช่าง......จริงๆ

เซียวเซิ่งหน้าตึงขึ้นมาทันที ริมฝีปากบางเม้มแน่น กระแสที่เลวร้ายในร่างเพิ่มขึ้นไม่หยุดหย่อน ในขณะที่เขากำลังจะระเบิดออกมา โทรศัพท์มือถือก็สั่น เมื่อหยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้ามา เขารีบรับสาย “อยู่ที่ไหน?” “......ที่รักคะ” เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในหู เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตาแดงแล้ว เสียงก็สั่นเครือ “ฉันเกิดปัญหาแล้วค่ะ” “ผมถามว่าคุณอยู่ที่ไหน?” “สถานผดุงครรภ์” โรงพยาบาล? เซียวเซิ่งกระตุก หน้าเปลี่ยนสี “ผมแค่อยากรู้ว่า คุณเป็นอะไรไหม” “ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันทำให้คนอื่น....แท้งค่ะ เข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสะอื้นไม่หยุด เซียวซาเบาใจลงเล็กน้อย เดินไปพลางถาม “ครอบครัวของฝั่งตรงข้ามมีทำอะไรคุณไหม?” “ครอบครัวของเธอยังมามาถึงค่ะ”

“เอาน่า ร้องไห้ทำไม? เดี๋ยวผมก็ไปถึงแล้ว” แม้ว่าตนเองจะมีความกดดันขนาดไหน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าภรรยาอันเป็นที่รัก เซียวเซิ่งยังคงสุขุม “แต่ คุณไปที่นั่นทำไม?” “ฉันคิดจะไปตรวจที่โรงพยาบาลสักหน่อย ดูว่าร่างกายของฉันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงยังไม่ตั้งท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ.....” “ไม่ต้องไปเสียเวลาคิดแล้ว!” เซียวเซิ่งพูดตัดบทอย่างน่ากลัว “ผมบอกคุณแล้วไงว่าเรื่องนี้ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ถ้ามีได้ก็มี ถ้ามีไม่ได้ก็ไม่ต้องไปทำเด็กหลอดแก้วอะไรนั่น เจ็บเกินไป พวกเรามีลูกคนเดียวก็ได้แล้ว” เซียวเซิ่งเปิดประตูเดินออกไป แม้แต่คำกล่าวลาก็ไม่ได้เอ่ยกับมารดา

“เฮอะ” เซี่ยจิ่นโกรธจนหัวเราะหยัน เลือดกระอักหนึ่งลอยขึ้นมาในคอ “คุณนายคะ คุณไม่เป็นอะไรนะคะ?” ผู้ช่วยเย่เมื่อเข้ามาก็เห็นผู้เป็นนายหัวเราะอย่างขมขื่นไม่หยุดจนน้ำตาไหลออกมา ในใจชะงักไปชั่วขณะ “เย่ลั่ว” เซี่ยจิ่น หยุดหัวเราะ ถามอย่างหมดอาลัยตายอยากว่า “เธอว่าฉันให้กำเนิดอะไรมานี่?” “ท่านรัชทายาทเขาเป็นคนดีค่ะ ถ้าจะโทษต้องโทษ--” โทษคนบางคน ผู้ช่วยเย่ทำเหมือนจะพูดแล้วก็หยุด บิดผ้าเปียกแล้วช่วยเช็ดหน้าให้กับผู้เป็นนาย “ก่อนหน้านี้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยังใช้ได้ ใครจะรู้เพียงไม่นานก็แย่แบบนี้แล้ว…..”