ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1059

หลังจากไทเกอร์ออกจากโรงพยาบาล เกรย์สันก็เรียกรวมบรรดาพนักงาน VIP ของบริษัทให้ไปเยี่ยมไทเกอร์ที่ลูมิโน การ์เด้น

ส่วนแองเจลีนเกิดใจไม่กล้าขึ้นมาในช่วงนาทีสุดท้าย

แค่คิดถึงท่าทีเย็นชาห่างเหินของเจย์ที่มีต่อเธอ แองเจลีนก็หมดความกล้าที่จะเข้าหาเขาและกลัวว่าสุดท้ายจะเป็นเหมือนว่า เธอกระโดดเข้ากองไฟเอง

ก่อนที่จะออกไป เกรย์สันหันมาถามแองเจลีนซ้ำแล้วซ้ำอีกเพื่อความแน่ใจ “ท่านประธานไม่ไปด้วยกันแน่นะครับ?”

แองเจลีนตอบหนักแน่น “ไม่ล่ะ”

เมื่อเกรย์สันจากไป แองเจลีนก็รู้สึกวูบโหวง

เมื่อเห็นว่าแองเจลีนอารมณ์ไม่ดี เซย์นก็ถอนหายใจหนักหน่วงก่อนปลอบ “เธอยังโกรธเขาอยู่สินะ?”

แองเจลีนไม่ตอบ มันก็เหมือนกับเป็นการยอมรับกลาย ๆ

เซย์นพูดต่อ “ถึงวันนั้นเขาจะดูหยาบคายไปหน่อย แต่มันก็มีเหตุผลนะ เธอก็รู้ว่าเขาไม่สนใจเหตุผลกฎเกณฑ์อะไรเลยถ้าเพื่อต้องปกป้องครอบครัวของตัวเองใช่ไหม? เขาดูแลไทเกอร์เหมือนเป็นลูกของตัวเอง เพราะงั้นเมื่อมีเรื่องเกิดกับไทเกอร์ เขาเองก็ใจสลายเหมือนกัน ถ้าเขาไม่เอาอารมณ์มาระบายกับประธานซึ่งก็คือเธอ แล้วเขาจะไประบายใส่ใครได้?”

แองเจลีนมองเซย์นอึ้งงัน “ทำไมนายพูดถึงเขาดีได้ล่ะ?”

เซย์นถอนใจ “ตอนที่ฉันคิดถึงเรื่องที่ว่า เขายอมสละตัวเองเมื่อสามปีก่อนเพื่อช่วยเหลือหลายชีวิต ฉันก็คิดว่า เขาน่าจะได้รับการให้อภัยไม่ว่าตอนนี้เขาจะทำอะไรผิดไป”

แองเจลีนน้ำตาเอ่อ

“ฉันไม่ได้โกรธเขา ฉันแค่คิดว่า มันไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะให้เขาเห็นหน้าทุกวัน” แองเจลีนพูดอย่างอับจนหนทาง

“เขาเป็นชายความจำเสื่อมที่แต่งงานแล้ว ถ้าเธอเข้าหาเขาแบบนั้น สุดท้ายก็ทำให้เขารำคาญแค่นั้น”

เซย์นถอนใจ “แต่ถ้าเธอไม่เข้าหาเขาเลย เธอก็คงหมดโอกาส”

แองเจลีนย้อนนึกถึงว่าเจย์บี้เคยปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่า เขาดูแลเธอ รักเธอ และไม่เคยทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกละเลยไม่ได้รับความรัก

เขาทนอารมณ์งอแงของเธอได้ทุกอย่าง

เสียงตอบของเขาตอนที่เธออ้อนเขาสมัยยังเด็กดังก้องขึ้นมาในหัว

“เจย์บี้ ถ้าวันหนึ่งฉันเกิดเจอปัญหาอะไรเข้า นายจะไม่มีทางทิ้งฉันใช่ไหม?”