องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 33

“เรื่องนี้เป็นเรื่องน่ายินดีใหญ่โตเรื่องหนึ่ง ข้าจะกลับไปจวนบอกข่าวดีนี้ให้ท่านพ่อกับพี่ชายทราบ ให้พวกเขาได้ดีใจด้วย”

ฉู่หยุนหานรักษารอยยิ้มบนใบหน้าให้เหมาะสมไม่ให้บิดเบี้ยวอย่างที่สุด ทำให้เหมือนดีใจออกมาจากใจ

“วันหน้าตอนมาเยี่ยมท่านพี่ ข้าจะเตรียมของขวัญมาแสดงความยินดีด้วยอย่างแน่นอน”

เอ่ยปากหาเหตุแบบขอไปทีแล้วฉู่หยุนหานก็กลับไป

นางอยู่จวนจิ้งอ๋องต่อไปไม่ไหวแม้แต่นาทีเดียวแล้ว เพราะเกรงจะควบคุมตัวเองไม่อยู่กระโจนเข้าไปฉีกรอยยิ้มบนใบหน้าของหยุนหลิง

เย่เจ๋อเฟิงขมวดคิ้วมองไปยังข้างหน้า สีหน้าไม่สามารถบดบังความกังวลได้ “หยุนหาน！”

แสงแดดรำไรสาดผ่านเศษใบไม้ลงมา ด้านหลังของฉู่หยุนหานดูแล้วช่างวังเวงใจ

สิ้นเสียงเรียกของเขา สีหน้าเซียวปี้เฉิงฉายแววสับสนแล้วก็เลือนหายไปเปิดปากเอ่ยว่า “เจ๋อเฟิง เจ้าคุ้มครองนางกลับไปยังจวนเหวินกั๋วกงที”

สายตาของหยุนหลิงมองไปยังใบหน้าของเซียวปี้เฉิงอย่างไม่ตั้งใจ นัยน์ตาแฝงไปด้วยความครุ่นคิด

แม้ว่าเมื่อสักครู่เจ้าบอดจะพูดคุยอยู่กับนาง แต่ท่าทางยังมีเยื่อใยต่อฉู่หยุนหานอยู่

นั่นน่ะสิ ยังไงเขาก็รักกันมาตั้งแต่ยังเด็ก

ฉู่หยุนหานเดินออกจากลานเรือนอย่างรวดเร็ว จนมาถึงประตูใหญ่จวนจิ้งอ๋องจึงสงบนิ่งลงได้

หลังจากได้สติคืนมา นางก็คิดถึงคำพูดของเซียวปี้เฉิงที่นางข้ามไปเรื่องหนึ่งขึ้นมาทันที

เมื่อสักครู่หากฟังไม่ผิด เซียวปี้เฉิงบอกว่าหยุนหลิงกำลังรักษาเขากับเยียนอ๋องอยู่？

“หยุนหาน！ข้ามาส่งเจ้ากลับจวน”

ฉู่หยุนหานเหลียวหันกลับมาเห็นเย่เจ๋อเฟิงก็ตั้งสติ “ศิษย์พี่ พี่ปี้เฉิงบอกว่า ต่อไปให้พี่สาวถวายการรักษานี่เรื่องราวเป็นมายังไง？”

“เห็นท่านแม่ข้าบอกว่า เป็นพระบัญชาของฝ่าบาท”

นัยน์ตาของฉู่นหยุนหานฉายแววความตกใจ “พระบัญชาของฝ่าบาท？”

“ถูกต้อง”

สายตาของเย่เจ๋อเฟิงสับสนเล็กน้อย เห็นชัด ๆ ว่าเขาไม่ชอบหยุนหลิง แต่ก็นับถือนางอย่างจริงใจ

“พิษเย็นของท่านเยียนอ๋อง ฉู่หยุนหลิงก็เป็นผู้รักษาให้หาย ไม่เพียงเท่านี้ หลายวันก่อนไท่ซ่างหวงหกล้มเหมือนคนตายทั้งเป็น ขนาดท่านแม่ข้าเองยังจนปัญญา ฉู่หยุนหลิงกลับใช้เวลาไม่ถึง 2 ชั่วยามก็ทำให้ไท่ซ่างหวงฟื้นได้”

พอได้ยินเช่นนี้ฉู่หยุนหานก็ตกใจจนหน้าถอดสีทันที

“อะไร？”

คิดไม่ถึงว่าฉู่หยุนหลิงจะมีฝีมือการแพทย์？ทำไมนางไม่เคยรู้มาก่อน？

“หากไม่ได้ยินจากปากท่านแม่ของข้า ข้าก็ไม่เชื่อว่าฉู่หยุนหลิงจะมีฝีมือการแพทย์สูงเช่นนี้”

เย่เฟิงเข้าใจแค่ว่าฉู่หยุนหานตกใจเรื่องที่หยุนหลิงมีฝีมือการแพทย์สูงส่ง แต่เมื่อรู้ว่าเขาได้ยินว่าหยุนหลิงปลุกไท่ซ่างหวงที่เหมือนคนตายให้มีชีวิตได้ การแสดงออกทางสีหน้าจึงดูจะเกินกว่าอีกฝ่าย

“หลังจากฝ่าบาททรงทราบ จึงมีพระบัญชาให้ฉู่หยุนหลิงรับผิดชอบรักษาพวกเขาสองคน เห็นฉู่หยุนหลิงอ้างว่า ขอเวลาแค่ 2 เดือนก็สามารถทำให้เซียวปี้เฉิงมองเห็น และทำให้ท่านเยียนอ๋องลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง”

เบื้องหน้าฉู่หยุนหานมืดลงทันที

หากเซียวปี้เฉิงได้เห็นแสงตะวันอีกครั้งจริง เช่นนั้นที่นางทำทุกวิถีทางผลักเขาให้กับฉู่หยุนหลิงจะไม่กลายเป็นเรื่องขบขันหรอกหรือ？

“พี่ปี้เฉิง……”

เสียง “โครม” ดังสนั่นขึ้นในหัวของนาง ไม่ได้ยินคำใด ๆ แม้แต่คำเดียว กลับถึงจวนเหวินกั๋วกงด้วยความงุนงงตลอดทาง

หลังจากเย่เจ๋อเฟิงกลับไปจึงค่อยมีสติ รีบเร่งคลุกคลานไปยังเรือนของเหลียนฮูหยิน

การไปจวนจิ้งอ๋องวันนี้ ข่าวการตั้งครรภ์ของหยุนหลิงกับฝีมือการแพทย์ของนางสองข่าวนี้ ดุจดั่งสายฟ้าฟาดลงพสุธาจนสตินางต้องกระเจิง

……

ณ จวนจิ้งอ๋อง

พอฉู่หยุนหานกลับไป เซียวปี้เฉิงก็เอ่ยว่า “หมัวมัวไปทำงานเถิด หยุนหลิงนางจะรักษาดวงตาให้ข้า ส่วนเสด็จปู่ยังต้องการให้ท่านดูแล”