ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 307

เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำ

อย่างไรก็ตามในขณะนี้เสียงก็ออดดังขึ้น

เขาตะลึงและถามว่า "ใคร?"

ไม่มีใครตอบกลับ เขาขมวดคิ้วและเดินไปเปิดประตู ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกและก่อนที่เขาจะเห็นว่าใครยืนอยู่ข้างนอกแป้งสีขาวก็พุ่งเข้าใส่เขา

เขาเพียงรู้สึกถึงความรู้สึกมีบางอย่างเสียดแทงที่ปลายจมูกของเขาจากนั้นเขาก็มืด

ในทางกลับกันเมื่อธารากลับถึงบ้านเธอก็เห็นโซฟี เคอร์แม่ของเธอออกมาจากบ้าน

แม้ว่าตระกูลการ์เร็ตต์จะฝังรากลึก แต่ครอบครัวของธาราก็เป็นญาติที่ถูกกีดกัน และไม่เคยได้รับประโยชน์จากครอบครัวเลย

พ่อของธาราที่ไม่เคยทะเยอทะยานมักจะถูกครอบครัวการ์เร็ตต์เพิกเฉยมาโดยตลอด

ปัจจุบันเขาทำธุรกิจเล็ก ๆ ชอบดื่มและเล่นไพ่กับเพื่อน ๆ

โซฟี เคอร์ แม่ของธาราเป็นครูโรงเรียนมัธยม ภูมิหลังครอบครัวของเธอถือว่าไม่ดีนัก แต่เธอเป็นคนอ่อนโยนและมีคุณธรรม ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยขนาดนั้น แต่ก็มีฐานะค่อนข้างดี

เมื่อเห็นแม่แต่งตัวในตอนดึกมากธาราจึงถามว่า “แม่ กำลังจะออกไปไหน?”

โซฟีถอนหายใจ “พ่อของแกกับเพื่อนอีกสองสามคนกำลังสังสรรค์และเล่นไพ่ในโรงแรมและบอกว่าเขาไม่มีเงินสดอยู่ในมือฉันจะเอาไปให้เขา”

ธาราขมวดคิ้ว

“มันดึกมากแล้ว พ่อยังเล่นไพ่อยู่อีกเหรอ?”

“จะทำยังไงได้ล่ะ? พ่อของแกต้องการย้ายไปในทางของอสังหาริมทรัพย์เมื่อเร็ว ๆ นี้ และดันไปชอบที่ดินทางตอนใต้ของเมือง เขาต้องการเป็นพันธมิตรกับลุงของแกเพื่อให้ได้มา ดังนั้นเขาต้องซื้ออาหารเย็นให้คนจากสำนักงาน ถ้าพวกเขามีความสุขเขาจะกลับไม่ได้ หรือได้งั้นเหรอ?”

ธาราหันศีรษะ และมองไปในยามค่ำคืนผ่านหน้าต่าง เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เธอคิดอยู่พักหนึ่งและพูดอย่างเคร่งขรึม "เอามาให้หนู! หนูเอาไปให้"

โซฟีมองเธอด้วยความเป็นห่วง “ทำได้เหรอ? มันดึกมากแล้ว”

“สายตาของแม่ไม่ดีถ้าหนูทำไม่ได้ แม่ก็ยิ่งทำไม่ได้ เอาล่ะหนูจะขับรถไปที่นั่น และถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนูจะกลับมาหลังจากเอาของให้ แล้วรอหนูอยู่ที่นี่ "

โซฟีเห็นด้วย

ธารารับเงินและออกไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเธอก็มาถึงโรงแรมที่แม่ของเธอบอก

เมื่อเห็นชื่อที่งดงามอยู่ตรงหน้าเธอก็อดไม่ได้ที่จะผงะ

มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? นี่ไม่ใช่สถานที่ที่โอเวนจัดงานวันเกิดของเขาเหรอ?

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เพราะไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้ว่าเธอจะกลับมาในอีกไม่กี่ชั่วโมง

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ และรีบเดินไปในทิศทางของแผนกทำความสะอาด

หลังจากออกจากลิฟต์เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาพ่อของเธอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างของโทรศัพท์มือถือ สัญญาณก็หายไปในทันที

เธอขมวดคิ้วและมองไปบนหน้าจอโทรศัพท์ที่สัญญาณหายไป ซึ่งทำให้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากเดินไปข้างหน้า ตามความทรงจำจากสิ่งที่แม่ของเธอพูดก่อนที่เธอจะมา

ในขณะนี้ประตูห้องถัดไปถูกเปิดออกจากด้านใน ทันใดนั้นเธอก็เห็นชายคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องนั้น

เธอผงะและรีบถอยหลังทันที เมื่อชายคนนั้นวิ่งเข้ามาใกล้เธอมองอย่างตั้งใจ และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครได้นอกจากโอเวน?

เธอรีบเข้าไปจับมือของโอเวนถามว่า "รุ่นพี่คุณโอเคไหม?"

โอเวนเงยหน้าขึ้น และจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีแดง