คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 151

“พวกคุณช่วยอย่ามาทะเลาะกันด้วยเรื่องส่วนตัวในงานศพของคุณย่าได้ไหม?!”

แคทเธอรีนพูดขัดจังหวะพวกเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาแล้วเดินไปที่โลงศพเงียบ ๆ

ดูราวกับว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรให้คุณย่าของเธอได้นอกเสียจากคุกเข่าลง

เธอรู้สึกเสียใจมาก เมื่อตอนพวกท่านทั้งคู่ยังหนุ่มยังสาว คุณย่าและคุณปู่ต่างก็เป็นบุคคลที่มีอิทธิพลมากในเมลเบิร์น ถ้าไม่มีพวกท่าน ตระกูลโจนส์คงจะไม่มีวันนี้

ถึงอย่างนั้นก็ตาม เมื่อพวกท่านจากไป พวกท่านกลับจากไปอย่างรวดเร็วและไม่ค่อยมีใครรู้ มีเพียงแขกไม่กี่คนเท่านั้นที่มาไว้อาลัยให้กับพวกท่าน

....

เมื่อถึงเวลาพลบค่ำ

ฌอนขับรถกลับมาที่วิลล่า แล้วพบว่ามีเพียงป้าลินดาเท่านั้นที่กำลังทำอาหารอยู่ในบ้าน

“แคทเธอรีนไปไหน?”

“เธอยังไม่กลับมาเลยค่ะ” ป้าลินดาพูดยังไม่ทันขาดคำ ขณะที่เธอเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที

เธอลอบถอนหายใจเงียบ ๆ เธอไม่เคยเห็นฌอนต้องมีใครอยู่ใกล้ ๆ กับเขาแบบนี้มาก่อน เขาถามหาภรรยาของเขาทันทีที่กลับถึงบ้าน

ฌอนมองไปที่นาฬิกาที่เขาสวมอยู่ เวลาที่แสดงคือ 18:30 น.

เธอรถติดอยู่หรือเปล่า? เขารีบโทรหาเธอ ทว่าไม่มีใครรับสาย

โธ่เว้ย แค่เขาทำดีกับเธอนิด ๆ หน่อย ๆ เธอก็ล้ำเส้นที่เขาขีดเอาไว้เสียแล้ว

แม้ในสัญญาจะระบุว่าเธอสามารถกลับบ้านได้ถึงเวลา 21:00 น. เป็นอย่างต่ำ แต่นี่เธอเป็นบ้าอะไรถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเขา

“คุณชายฮิลล์คะ คุณควรรับประทานอาหารก่อนนะคะ” ป้าลินดายกอาหารมา

ฌองมองอาหารผ่าน ๆ แล้วนิ่งไป “ป้าทำเองเหรอ?”

“ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงสอนป้าเอง” ป้าลินดาหัวเราะขึ้น “เธอบอกว่า สักวันหนึ่งถ้าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ อย่างน้อยป้าจะได้ทำอาหารให้คุณได้ ป้าลองชิมดูแล้ว คล้าย ๆ กับ...”

ป้าลินดายังพูดไม่จบ เมื่อฌอนกวาดจานเหล่านั้นลงกับพื้น เห็นได้ชัดว่าดวงตาของเขากำลังคุกรุ่น “กลับกลายเป็นว่าผู้หญิงคนนั้นก็ยังคิดที่จะทิ้งผมไป”