เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 197

ลู่ฝานถอยออกมาไม่กี่ก้าว ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม มองประตูเปิดออก

ลายมังกรและเสือ บนประตูคุ้มครองหายไป ถูกแทนที่ด้วยคำว่าสือฟาง

หานเฟิงมองลู่ฝานอย่างตกตะลึง จากนั้นหัวเราะออกมา "ศิษย์น้องลู่ฝาน นายเปิดมันออกได้จริงๆ ไอ้หมอนั่นบอกว่านักบู๊ ไม่มีคุณสมบัติเข้าไปไม่ใช่เหรอ นายเปิดประตูออกได้ยังไง"

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า "บนโลกนี้ ไม่มีที่ไหนที่นักบู๊เข้าไปไม่ได้ ผู้ฝึกชี่แค่มีวิธีมากกว่านักบู๊เท่านั้นเอง"

"ใช่ๆ คุณท่านของตระกูลฉัน ก็พูดแบบนี้เหมือนกัน ผู้ฝึกชี่ เหอะๆ ก็เท่านั้นแหละ"

หานเฟิงหัวเราะอย่างมีความสุข จ้องไปยังประตูบานใหญ่

ฉู่สิงกับฉู่เทียนเดินเข้ามา ฉู่เทียนพูดว่า "ศิษย์น้องลู่ฝาน ดูเหมือนต่อไป ถ้าเจอสมบัติลึกลับ หรือจวน คงต้องเรียกนายมาด้วย"

ศิษย์พี่ฉู่สิงมองอย่างประเมิน แล้วถามว่า "เอ๊ะ ทำไมประตูบานนี้ ถึงเปิดออกมาทางด้านนอกล่ะ ตอนตาเฒ่านั่นเข้าไป มันเปิดเข้าไปด้านในนี่"

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ ศิษย์พี่ฉู่สิงมองละเอียดจริงๆ

"ประตูคุ้มครองแบ่งเป็นประตูเป็น ประตูตาย โดยทั่วไปแล้ว อาศัยรูปแบบที่ถูกต้องที่เจ้าของทิ้งไว้ จะเข้าไปยังประตูเป็น ส่วนที่ใช้พลังทำลายหรือไม่ก็ติดกับดัก จะเข้าสู่ประตูตาย ประตูเป็นอาจมีความยากลำบากมากมาย หรืออาจเป็นเส้นทางทั้งแถบ แต่ยังไงก็มีชีวิตรอด ในประตูตาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่า มีกับดักเต็มไปหมด ถึงแก่ชีวิตได้เลย"

ลู่ฝานพูดเรื่องเกี่ยวกับประตูคุ้มครองที่ตัวเองรู้ออกมา

หานเฟิงตาเป็นประกาย "แล้วตอนนี้เราเปิดประตูเป็นหรือประตูตาย"

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า "ประตูเป็น"

พวกฉู่สิงหัวเราะออกมา ตอนนี้พวกเขาเชื่อใจลู่ฝานมาก

หานเฟิงถือกระบี่หยกในมือ เดินไปด้านหน้า

"ศิษย์พี่ศิษย์น้องทุกคน ให้ฉันนำทางเอง พูดกันก่อน เดี๋ยวถ้าเจอของดี ฉันจะแบ่งเป็นคนแรก"

หานเฟิงเดินอย่างสบายใจ จนเกือบฮัมเพลงออกมา

ลู่ฝานอดเตือนศิษย์พี่หานเฟิงไม่ได้ อย่าคิดว่าจวนอากาศธาตุที่เซียนบำเพ็ญชี่หลงเหลือเอาไว้ เป็นสนามเด็กเล่น แม้เป็นประตูเป็น ไม่แน่อาจเจอองครักษ์ก็ได้

จากพละกำลังของเซียนบำเพ็ญชี่ ถึงทิ้งหุ่นเอาไว้สองตัว ก็ใช่ว่าพวกเขาจะรับมือได้

ทั้งสี่คนเดินเข้าไปข้างในช้าๆ