อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 220

เดิมทีหยุนหว่านหนิงคิดว่า เสวียนซันเซียนเซิงจะพูดอะไรที่น่ากลัวออกมา

ใครจะรู้ว่า...... “วันนี้เจ้าขึ้นเขามา ทำไมถึงไม่นำอาหารรสเลิศมาให้ข้าด้วย? ข้าโกรธมาก ผลที่ตามมาร้ายแรงมาก! นี่ก็คือหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ใช่หรือ?”

เสวียนซันเซียนเซิงกล่าวออกมาอย่างจริงจัง

หยุนหว่านหนิง: “......ท่านเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะต่อยท่านให้คว่ำในสองหมัด!”

“เจ้าสามารถลองดูได้”

เสวียนซันเซียนเซิงดึงคันเบ็ดขึ้นมาอย่างไม่แยแส

เขาสะบัดคันเบ็ด หยุนหว่านหนิงเพ่งมองอย่างตั้งใจ “เชี่ย! ไม่ใช่มั้ง? ยังมีปลาโง่ติดเบ็ดท่านจริงๆหรือเนี่ย? !”

ปลาโง่สะบัดหางอย่างบ้าคลั่ง สะบัดน้ำมาเต็มหน้านาง เหมือนกับไม่พอใจที่นางด่ามันว่าโง่......

“ไม่ใช่ ตาเฒ่า ท่านบอกข้ามาดีๆ ข้ากำลังจะเกิดหายนะอะไรจริงๆใช่ไหม?”

หยุนหว่านหนิงนั่งยองๆลงไปข้างกายของเสวียนซันเซียนเซิง

เพราะคำพูดของซ่งจื่ออวี๋ แล้วก็ฝันร้ายของหยวนเป่า ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอด

เหมือนกันว่า กำลังจะเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นมา

“ใครคือตาเฒ่า?”

เสวียนซันเซียนเซิงไม่พอใจ งึมงำออกมาคำหนึ่งและกลอกตามองนางครู่หนึ่ง “ข้าเป็นปรมาจารย์ผู้หลีกเร้นจากโลกียวิสัย เจ้าเห็นข้าก็เรียกตาเฒ่า เจ้าคิดว่ามันเหมาะสมหรือ?”

“ทำไมจะไม่เหมาะสม ลักษณะท่าทางการแต่งกายของท่านก็คือตาเฒ่าตรงทางเข้าหมู่บ้านไม่ใช่หรือ?”

หากไม่ใช่ว่าตอนนี้เป็นกังวลเรื่องฝันร้ายของหยวนเป่าจะกลายเป็นจริง หรือว่านางจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกะทันหันมากกว่า

หยุนหว่านหนิงอยากจะให้เสวียนซันเซียนเซิงเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงของเขาให้ดูอย่างหน้าด้านหน้าทนจริงๆ

“เจ้าอย่าถามอะไรข้าเลย วันนี้ข้าไม่อยากจะพูด”

เสวียนซันเซียนเซิงโยนปลาโง่ที่ติดเบ็ดกลับเข้าไปในสระ แล้วก็โยนคันเบ็ดที่ว่างเปล่าลงไปอีก เขานอนลงไปบนก้อนหิน เริ่มหลับตาทำสมาธิแล้ว

ตาเฒ่านี่ยังจะหยิ่งผยองขึ้นมาอีก?

“ซ่งจื่ออวี๋อยู่ที่ไหน? ข้าจะไปหาเขา”

หยุนหว่านหนิงถาม

เสวียนซันเซียนเซิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน สิ่งที่ตอบคำถามของนางคือเสียงกรน

หยุนหว่านหนิง: “......โกรธจริงๆหรือ? เอาล่ะตาเฒ่า ข้ารับรองว่าต่อไปจะไม่เรียกท่านว่าตาเฒ่าแล้ว”

“จริงหรือ?”

เสวียนซันเซียนเซิงลืมตาทั้งคู่ขึ้นเล็กน้อย

“ข้ารับรอง”

หยุนหว่านหนิงพยักหน้าด้วยท่าทีจริงจัง หยิบเนื้อแห้งออกมาจากช่องว่างหนึ่งถุง ฉีกออกช้าๆแล้วกินไปหนึ่งคำ “ข้าได้ยินมาว่า ตาเฒ่าที่มีฟันแข็งแรงล้วนชอบกินเจ้านี่ทั้งนั้น”

จมูกของเสวียนซันเซียนเซิงขยับเล็กน้อย ยื่นมือออกไปหยิบเงียบๆ “เจ้าจะถามอะไร?”

“ท่านไม่ใช่ตาเฒ่า นี่ไม่เหมาะให้คนหนุ่มสาวเช่นท่านกินหรอก”

หยุนหว่านหนิงวางเนื้อแห้งเอาไว้ด้านหลัง “ข้าว่าฟันของท่านก็ไม่ค่อยแข็งแรง กินไม่ได้ ระวังฟันจะหักเอา”

ลมภูเขาพัดโชยมา

กลิ่นหอมของเนื้อแห้งโชยออกมาจากด้านหลังของนาง หอมๆเผ็ดๆทำให้คนอยากอาหาร

เสวียนซันเซียนเซิงกลืนน้ำลาย “ข้ายอมเจ้าแล้ว! ต่อไปเจ้าอยากจะเรียกข้าว่าอะไรก็เรียกอย่างนั้นก็แล้วกัน จะเรียกข้าว่าพ่อ เรียกข้าว่าปู่ข้าก็ไม่ถือสาทั้งนั้น”

นี่ยังจะเอาเปรียบนางอย่างโจ่งแจ้งจริงๆ!

หยุนหว่านหนิงกลอกตามองบน “ข้ายังไม่เต็มใจด้วยซ้ำ”

นางยื่นเนื้อแห้งออกไป “ท่านบอกข้ามาก่อน ข้าจะมีหายนะอะไรกันแน่? ข้ากำลังจะตายจริงๆใช่ไหม?”

อย่างไรเสียเสวียนซันเซียนเซิงกับซ่งจื่ออวี๋ก็รู้ความลับของนางอยู่แล้ว

อยู่ต่อหน้าเขา ก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง

“ไม่ใช่”

เสวียนซันเซียนเซิงใช้เท้าหนีบคันเบ็ดเอาไว้ เริ่มกินอย่างเต็มที่ “ฝันร้ายของหยวนเป่า มีความเป็นไปได้สูงที่จะกลายเป็นจริง แต่ว่า......”

หยุนหว่านหนิงรู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก

ได้ยินคำว่า “แต่ว่า” นางก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง “แต่ว่าอะไร?”

“แต่ว่าเรื่องนี้สามารถควบคุมได้ เจ้าพยายามอย่าให้มันเกิดขึ้นก็พอแล้ว”

เสวียนซันเซียนเซิงจริงจังขึ้นมา หยุนหว่านหนิงยังรู้สึกไม่ค่อยชินเล็กน้อย

คิดว่าคงจะสังเกตเห็นความกังวลของนางเมื่อครู่นี้ ดังนั้นก็เลยจงใจหยอกนางให้บรรยากาศมันครื้นเครงขึ้นมา

“เรื่องนี้ยังสามารถควบคุมได้หรือ? จะควบคุมอย่างไร?”

“นี่ก็คือปัญหาของเจ้าแล้ว เจ้ามาถามข้าทำไมกัน?”

เสวียนซันเซียนเซิงไม่ยินดีแล้ว “เจ้าให้เนื้อแห้งข้าแค่นิดหน่อย ก็อยากจะหลอกถามข้าแล้วหรือ? มีคำกล่าวหนึ่งเจ้าน่าจะรู้ เรียกว่าความลับสวรรค์ไม่สามารถเปิดเผยได้”