อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 222

ยามค่ำ

ครอบครัวหยุนหว่านหนิงสามคน ก็ทานอาหารเย็นที่ตระกูลกู้

หลังทานอาหารเย็นเสร็จ สาวรับใช้ก็ยกของว่างและน้ำชาเข้ามา

กู้หมิงมองดูหยวนเป่าที่อยู่ในอ้อมแขนของหยุนหว่านหนิง และไม่ยอมไปไหนนั้น และพูดอย่างเหมือนกำลงคิดอะไรอยู่ว่า "วันนี้หยวนเป่าผิดปกติไปเล็กน้อย "

"เขามีเรื่องหนักอกหนักใจ แต่กลับไม่ยอมบอกข้า"

"หนิงเอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นเพราะอะไร？"

เมื่อคืนหยวนเป่าหลับไม่ดี วิตกกังวลอยู่ทั้งวัน ขณะนี้ได้หลับไปแล้ว

หยุนหว่านหนิงอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขน ตบแขนของเขาเบาๆกล่อมให้เขานอน

โม่เยว่ตอบแทนนาง และพูดถึงเรื่องที่หยวนเป่าหลับไม่ดีเพราะฝันร้ายในเมื่อคืนนี้

"ที่แท้เป็นเยี่ยงนี้นี่เอง"

กู้ป๋อจ้งพยักหน้า และเอื้อมมือไปจับเครา

กู้หมิงขมวดคิ้วพูดว่า "นี่ก็ถือเป็นปัญหาหนึ่งจริง! อีกไม่กี่เดือน หยวนเป่าก็สี่ขวบแล้ว พวกเจ้าจะปิดบังความเป็นอยู่ของเขาตลอด และไม่ให้ผู้ใดทราบเลยหรือไง? "

"ข้าว่านะ ควรให้ฝ่าบาทรู้เรื่องนี้"

"ถูกต้อง"

กู้ป๋อจ้งก็กล่าวว่า "ตัวตนที่แท้จริงของหยวนเป่านั้นพิเศษ หากให้ผู้ที่คิดไม่ดีรู้เข้า คงต้องมีอันตรายอย่างแน่นอน"

"ในฐานะพระนัดดาองต์โตของฝ่าบาท ไม่อาจปิดบังความเป็นอยู่ของเขาต่อฝ่าบาทได้"

"เพียงแต่ว่า……"

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง "ตอนนี้สถานการณ์ตึงเครียด ข้ากลัวว่าต่อให้ผู้คนรู้ถึงความเป็นอยู่ของหยวนเป่า ก็จะเป็นอันตรายเช่นกัน"

"ท่านตา ท่านลุง เหล่านี่คือสิ่งที่ทําให้ข้ากับท่านอ๋องลําบากใจ บอกหรือไม่บอก ล้วนมีปัญหา! แต่การปิดบังหรือแจ้งให้ทั่วใต้หล้าทราบ ล้วนมีประโยชน์ส่วนที่ดีเช่นกัน"

เมื่อเห็นว่าหยวนเป่าหลับไปแล้ว หยุนหว่านหนิงจึงค่อยเอ่ยอย่างเบาๆ

"ข้ากับท่านอ๋องก็อยากให้ท่านตาและท่านลุงช่วยพวกข้าตัดสินใจ!"

"ข้าเข้าใจความกังวลของพวกเจ้า"

กู้ป๋อจ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า "แต่พวกเจ้าต้องรู้ว่า ฝ่าบาทยังมิได้แต่งตั้งองค์รัชทายาท ตอนนี้บนพื้นผิวดูคลื่นสงัดลมสงบ แต่เบื้องหลังกลับเกิดกระแสคลื่นโหมซัดสาดนานแล้ว "

"นับตั้งแต่ที่ท่านอ๋องได้ครองค่ายเสินจีมา ก็ได้ตกอยู่ภายใต้การแย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทแล้ว"

"ต่อให้พวกเจ้าอยากอยู่อย่างสงบไม่แย่งชิงกับผู้ใด ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินี้ได้"

คําพูดของเขา หยุนหว่านหนิงและโม่เยว่จะเข้าใจได้อย่างไร?!

ทั้งสองมองหน้ากัน และเงียบไป

"ที่จริงข้ารู้สึกว่า ฝ่าบาทล้วนดีต่อท่านอ๋องและหนิงเอ๋อร์ หากให้ฝ่าบาทรู้ถึงความเป็นอยู่ของหยวนเป่า ก็มิใช่จะไม่ได้"

ในเวลานี้ กู้หมิงพูดอย่างอ่อนโยนว่า "แต่อย่างแรกคือ พวกเจ้าต้องลองสื่อความหมายของฝ่าบาทดูก่อน"

หยุนหว่านหนิงหันมองไป กู้หมิงทำท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่

นางเข้าใจทันทีว่า "ความหมายของท่านลุงคือ ให้พวกข้าตรวจสอบทัศนคติของฝ่าบาทดูก่อน？"

"ฝ่าบาทคงต้องดีใจมากอย่างแน่นอน และอยากจะประกาศตัวตนที่แท้จริงของหยวนเป่าให้ทั่วใต้หล้าได้รู้ทันที สําหรับหยวนเป่าแล้ว ข้อดีและข้อเสียปะปนกันครึ่งๆ ไม่สามารถให้ข้อสรุปได้"

กู้หมิงอธิบายว่า "หากสามารถได้รับการคุ้มครองจากฝ่าบาท และยังทำให้ฝ่าบาทปิดปากเงียบต่อเรื่องนี้……"

ทันใดนั้นหยุนหว่านหนิงก็กระจ่างแจ้งทันที!

นางกับโม่เยว่ ทําไมถึงคิดถึงจุดนี้ไม่ได้!

แอบพาหยวนเป่าไปพบโม่จงหรานอย่างลับๆ!

หรือลักพาตัวโม่จงหรานมาที่จวนอ๋องหมิง และให้เขาทราบถึงความเป็นอยู่ของหยวนเป่าก็ได้แล้ว

เรื่องนี้สามารถทําได้เพียงอย่างลับๆ ให้ผู้อื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาด

ด้วยวิธีนี้ ก็จะได้รับการปกป้องจากโม่จงหราน แถมยังไม่ทำให้ผู้อื่นรู้ด้วยสินะ?

"แต่ก่อนอื่นคือ ฝ่าบาทต้องยินยอมที่จะปิดปากเงียบ"

ในขณะที่หยุนหว่านหนิงกำลังดีใจและตื่นเต้น กู้ป๋อจ้งก็ราดน้ำเย็นใส่นางทันที "ฝ่าบาทตั้งตารอที่จะอุ้มพระนัดดาองต์โตมานานแล้ว " (ราดน้ำเย็น=พูดบั่นทอนกำลังใจ)

"หากรู้ว่าพระนัดดาองต์โตของเขาโตขนาดนี้แล้ว คงต้องอยากที่จะอุ้มไว้ในอ้อมแขนทุกวันเลย และอวดให้ทุกคนดู จะเต็มใจที่จะเก็บความลับแทนพวกเจ้า และซ่อนหยวนเป่าเอาไว้ได้อย่างไร? "