โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 534

หยางหลิงรุ่ยขับตามหลังรถบัสไปตลอดทางและผ่านสี่แยกระหว่างทาง รถบัสขับไปไม่ไกลและหยุดลง

เธอทำได้เพียงแค่เบรกและรอด้วยกัน

เนื่องจากรถบัสใหญ่เกินไป เธอจึงมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหน้า

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้สังเกตว่ารถสินค้าที่อยู่ด้านหลังได้เลี้ยวกลับมาที่ทางแยกตั้งแต่เมื่อไหร่และถอยกลับไปทางด้านหลังของหยางหลิงรุ่ย

หลังจากรอสักพักรถบัสสองชั้นข้างหน้าก็ไม่ขยับ

เมื่อเธอเห็นใครบางคนเดินมาจากด้านหน้าเธอจึงลดกระจกรถลงและถามว่า "สวัสดีค่ะ ขอถามหน่อยว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้นทำไมรถติดไม่ขยับเลย?"

คนที่เดินผ่านมาด้วยคือชายหนุ่มที่สวมหน้ากากอนามัย ...

เขาเหลือบมองหยางหลิงรุ่ยเขายิ้มและพูดว่า "มีเฉี่ยวกันนิดหน่อย ดูเหมือนว่าจะมีคนได้รับบาดเจ็บ คิดว่าคงจะยังผ่านไปไม่ได้สักพัก"

หยางหลิงรุ่ยกล่าวขอบคุณ แต่พูดจบก็มีกลิ่นหอมแปลกๆพุ่งมา

กลิ่นหอมนี้คือสิ่งที่ออกมาจากคนๆนี้

ความรู้สึกง่วงงุนหนักอึ้งค่อยๆผุดขึ้นที่หัวองเธอ

หยางหลิงรุ่ยอดทนได้ไม่ถึงห้าวินาทีก่อนที่จะต้องยอมรับว่าเธอกำลังจะเป็นลม

เธอใช้ความรู้สึกตัวสุดท้ายที่เหลือกดเบรกมืออิเล็กทรอนิกส์และฟุบลงบนพวงมาลัยรถ

ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด คนที่พูดกับหยางหลิงรุ่ยเมื่อครู่ก็กำลังเฝ้าดูอยู่ข้างๆ

เมื่อเขาเห็นหยางหลิงรุ่ยหมดสติไปแล้วเขาก็ฉีกหน้ากากออก

เห็นได้ชัดว่าเป็นเสียงผู้ชาย แต่ตอนนี้ภายใต้หน้ากากกลับกลายเป็นผู้หญิงที่บอบบาง

เธอยิ้มเย็นให้หยางหลิงรุ่ยและพูดด้วยเสียงต่ำ "ทั้งหมดนี้เธอบังคับฉันเองนะ!"

ผู้หญิงคนนั้นโบกมือก็มีคนสองคนก็เข้ามาอย่างรวดเร็วและนำตัวอย่างหลิงรุ่ยออกมาจากที่นั่งคนขับแล้วโยนไปที่เบาะหลัง

จากนั้นตู้คอนเทนเนอร์ของรถสินค้าก็ถูกเปิดขึ้น สิ่งกีดขวางการจราจรทั้งสองก็ถูกเอาลงและผู้หญิงคนนั้นก็ขับรถด้วยตัวเองถอยกลับเข้าไปในรถตู้คอนเทนเนอร์อย่างรวดเร็ว

รถบัสสองชั้นแล่นต่อไปข้างหน้าในขณะที่รถสินค้าเลี้ยวและไปอีกทาง

ในซอยนี้ตั้งแต่ต้นจนจบดูราวกับจะมีรถผ่านไปมาเพียงแค่สองคันเท่านั้น

ไม่มีกล้องวงจรปิด บางครั้งก็มีคนเดินเท้าที่ผ่านไปมาแต่ก็ไม่สนใจว่าคนในรถคือใครและทำไมรถจึงหายไป

ตอนสองทุ่มฮั่วเทียนหลันได้รับโทรศัพท์จากหยางหลิน

เขาไม่รู้ว่าเป็นสายของหยางหลิน แต่น้ำเสียงของหยางหลินเขาไม่อาจลืมได้

“หลิงรุ่ยอยู่กับคุณหรือเปล่า?”

ประโยคแรกที่ดังขึ้นมาหยางหลินก็ถามอย่างร้อนใจ

ฮั่วเทียนหลันอึ้งไปและพูดว่า "เปล่า เธอยังไม่กลับบ้านหรือ?"

"เธอยังไม่กลับมา บอดี้การ์ดไปรับชิงหรงกลับมาแล้ว ฉันโทรไปที่ Yang's Entertainment พวกเขาบอกว่าหลิงรุ่ยออกจากงานเร็วกว่าปกติหนึ่งชั่วโมง ... "

หยางหลินพูดอย่างรีบร้อนแล้วก็วางสายไป

ในฐานะคนที่ผ่านมา การหายตัวไปอย่างกะทันหันของหยางหลิงรุ่ยนั้นไม่ใช่เรื่องดีอะไร

ฮั่วเทียนหลันวางโทรศัพท์มือถือลงและโทรหาหลิงหยู

"สืบเดี๋ยวนี้เลยว่าวันนี้หยางหลิงรุ่ยไปไหน"

เมื่อวางสายโทรศัพท์แล้ว เขาก็เริ่มโทรหาหยางหลิงรุ่ย

โทรศัพท์ถูกโทรออกอีกครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

เขาโทรออกทันทีอีกสามสี่ครั้ง แต่ไม่มีใครรับสายเหมือนเดิม

ตอนนี้ในใจฮั่วเทียนหลันมีข้อสรุปที่คลุมเครืออยู่ในใจเกรงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับหยางหลิงรุ่ย

เขารีบลงไปข้างล่าง แม้กระทั่งลั่นลานเรียกเขามาเล่นตัวต่อด้วยกันเขาก็ไม่สนใจ

การออกไปอย่างรีบร้อนทำให้ลั่นลานรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

ป้าDing สังเกตเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ดังนั้นเธอจึงโน้มตัวไปที่ด้านข้างของลั่นลานและปลอบโยนเบาๆ "คุณพ่อคงจะยุ่งกับอะไรบางอย่างอยู่ เด็กดี ลั่นลาน เดี๋ยวป้าจะเล่นกับหนู!"

ฮั่ยวเทียนหลานขับรถออกไปตามด้วยรถบอดี้การ์ดเขาใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดตลอดทางพุ่งไปบนถนน

ไม่สนใจว่าไฟแดงไฟเขียว ตราบใดที่มั่นใจว่าปลอดภัยเขาก็ถีบคันเร่งและพุ่งตรงไป

ในที่สุดรถก็หยุดลงตรงหน้า Yang's Entertainment

นอกจากนี้ยังมีรถอีกสองสามคันที่หน้า Yang's Entertainment

บุคคลในชุดสูทสีดำเดินไปมาเป็นระยะๆ

ฮั่วเทียนหลันลงจากรถก็ถูกขวางไว้

"สวัสดีครับ คุณกำลังมองหาใคร?"

"ฉันมาหาหยางหลิงรุ่ย"