โซ่คล้องรัก นิยาย บท 15

"หนูนับกับรามดูสนิทกันพอสมควรเลยนะเนี่ย" มินตราเอ่ยยิ้มๆ ยิ่งเห็นสองหนุ่มสาวหยอกล้อกันก็ยิ่งดูเหมาะสมกันเข้าไปใหญ่ หากเธอได้นับดาวมาเป็นลูกสะใภ้คงจะดีไม่น้อย เพราะนิสัยของรามิลและนับดาวแตกต่างกันมากพอสมควร คงจะเป็นสีสันของกันและกันได้

"คะ..เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเลยไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"เธอนับผิดนะ ฉันนับได้สองครั้ง"

"..." นับดาวก้มหน้างุด สองมือกำชายกระโปรงของตัวเองแน่นด้วยความไม่พอใจเมื่อรามิลเอ่ยแทรกขึ้นอย่างจงใจ ราวกับอยากกลั่นแกล้งเธอต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสี่คน

"เคยเจอกันมาก่อนแล้วเหรอ นับไม่เห็นบอกพ่อบ้างเลยว่าเคยเจอกับรามิลมาก่อน" ศิลาหรี่ตามองลูกสาวอย่างจับผิด

"นะ..หนูเคยเจอกันแบบบังเอิญเลยจำไม่ได้ค่ะ พี่รามิลคงจะความจำดีมั้งคะเลยจำได้แม่นขนาดนี้"

"รามเคยเจอน้องมาก่อนเหรอ" ริชาร์ดถาม ซึ่งรามิลก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบโดยไม่อธิบายอะไรมากกว่านั้น ทำให้นับดาวสบายใจไปเปราะหนึ่งที่อย่างน้อยรามิลก็ไม่ได้พูดความจริงออกมา

"หนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ทานกันไปก่อนเลยค่ะ" เธอผลุนผลันลุกขึ้นก่อนที่จะมีใครได้ถามอะไรมากกว่านั้น พลางหยิบกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์เนมบนหน้าตักขึ้นมาคล้องบ่า แล้วหันหลังเดินออกมาอย่างรีบร้อน

นับดาวรีบหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายออกมาต่อสายหาเพื่อนรักทันทีที่เดินมาถึงห้องน้ำผู้หญิง เธอหย่อนสะโพกนั่งลงบนชักโครก พร้อมกับยื่นมือไปล็อกประตู รอสายไม่นานน้ำเสียงอารมณ์ดีของพาฝันก็ดังตอบกลับมา

(ว่าไงคะเพื่อนรัก)

"แกอยู่ไหนเนี่ย"

(ตอนนี้ฉันออกมาดูหนังกับพี่พอร์ชที่ห้างXXค่ะ มีเรื่องอะไรคะ น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลย)

"โอ๊ย! พออยู่กับผู้ชายเข้าหน่อยเสียงสองเสียงสามมาเลยนะ พอร์ชไหนของแกอีก"

(พี่พอร์ชเดือนคณะสัตวแพทยศาสตร์ไง)

"หาแฟนเป็นหมอเอาไว้รักษาตัวเองเหรอ"

(เอาไว้รักษาแกน่ะสิ! แล้วนี่โทรมาทำไมคะ ไหนบอกว่าไปกินข้าวกับครอบครัว อย่ามาหาเรื่องล้มเดตของฉันกับพี่พอร์ชนะ)

"กินข้าวกับครอบครัวบ้าบออะไร นี่มันนัดคลุมถุงชนชัดๆ เลย เดี๋ยวอีกสิบนาทีแกโทรมาหน่อยนะ ฉันอยากกลับบ้านจะตายแล้ว"

(เล่าค่ะ)

"แกจำได้ไหมว่าฉันเผลอไปนอนกับลูกชายเพื่อนพ่อ แล้วตอนนี้ครอบครัวนั้นก็มากันครบเลย ไอ้พี่รามิลบ้านั่นมันก็มาด้วย โคตรของโคตรซวยเลย ที่ซวยกว่านั้นคือแม่เขาพยายามประเคนลูกชายตัวเองใส่พานมาให้ฉันเนี่ยแหละ"

(โอ้โห! ว่าที่แม่ผัวปลื้มไปอีก)

"ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ชอบเขาไง"

(แต่ก็กินกันตั้งสองครั้งแล้วไหม)

"เลิกแซะฉันสักทีได้ไหม! อีกสิบนาทีแกโทรมาหน่อยนะ ตะโกนดังๆ ด้วยว่ามีรายงานต้องทำด่วน คนอื่นในโต๊ะจะได้ได้ยินด้วย"

(โอ๊ยน้องพลาดพลั้งคะ สิบนาทีหนังฉันก็จะเข้าแล้วเหมือนกันค่ะ แกก็บอกไปสิว่าขอตัวกลับบ้านก่อน แม่ผัวปลื้มขนาดนั้นคงไม่ว่าอะไรหรอก)

"มันดูมีพิรุธ แกช่วยเพื่อนหน่อยไม่ได้รึไง"

(ให้ตาย! เออๆ อีกแปดนาทีจะโทรหาก็แล้วกัน)

"แกอย่าลืมนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันเลี้ยงข้าว"

(รู้แล้วน่า แกก็แสดงให้มันเนียนแล้วกัน)

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โซ่คล้องรัก