โซ่คล้องรัก นิยาย บท 30

@หลายวันต่อมา

"ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย กลัวคนอื่นไม่รู้เหรอว่าไม่เต็มใจมากับฉัน" น้ำเสียงเย็นชาของรามิลดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันภายในรถยนต์คันหรูที่กำลังเคลื่อนเข้ามาจอดสนิทหน้าโรงแรมหรูแห่งหนึ่งที่ถูกใช้เป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ชั่วคราว ทำเอานับดาวที่ถูกบังคับให้มาด้วยกันถอนหายใจใส่ด้วยความรำคาญ

"นับไม่ชอบงานเลี้ยงแบบนี้ค่ะ พวกนักข่าวเยอะ แถมมีแต่นักธุรกิจแก่ๆ ทั้งนั้น"

"แต่ดูเหมือนเธอจะชอบงานเลี้ยงวันเกิดของฉันนะ เพราะคืนนั้นเธอครางไม่หยุดเลย"

"นะ..นับบอกแล้วไงว่าคืนนั้นอารมณ์มันพาไป"

"คืนนี้ก็ขอให้อารมณ์พาไปอีกก็แล้วกัน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยแซวแกมกระแนะกระแหน ก่อนจะลงจากรถไปก่อน ทำให้นับดาวที่อยู่ในชุดราตรีเกาะอกสีชมพูอ่อนต้องก้าวตามออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอยกมือขึ้นมาคล้องแขนว่าที่คู่หมั้นหนุ่มอย่างรู้งานในระหว่างที่เดินเข้ามาในงานเลี้ยงพร้อมกัน การปรากฏตัวของรามิลเรียกความสนใจจากแขกคนอื่นๆ ให้มองมาที่เขาและเธอแทบจะเป็นตาเดียวกัน

"พี่รามต้องไปทักทายคนอื่นก่อนไหมคะ"

"เดี๋ยวก็มีคนเดินมาทักเอง"

"แล้วนับต้องเดินออกไปที่อื่นก่อนไหม"

"ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเป็นคู่หมั้นของฉัน"

"ว่าที่ค่ะ เป็นแค่ว่าที่คู่หมั้น"

"อีกสามเดือนก็เป็นคู่หมั้นของฉันแล้ว"

"..." คนตัวเล็กปล่อยหมัดใส่หน้าท้องแกร่งเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้ โดยมีสายตาของผู้คนในงานเลี้ยงคอยจ้องมองทุกการกระทำของเธอ แต่นับดาวก็เลือกที่จะเมินเฉยใส่คนเหล่านั้น "นับขอไปหาอะไรกินก่อนได้ไหมคะ"

"อยู่กับฉันเนี่ยแหละ"

"นับหิว..." รามิลหยุดฝีเท้าเมื่อหญิงสาวทำหน้ามุ่ยราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ มือเรียวกระตุกชายเสื้อของเขาเบาๆ อย่างรบเร้า

"อย่าอยู่ห่างจากสายตาของฉันมาก"

"ค่ะ" นับดาวพยักหน้ารับอย่างขอไปที พลางปล่อยมือออกจากท่อนแขนแกร่ง เท้าเล็กเดินตรงไปที่โซนอาหารอย่างอารมณ์ดี

"สวัสดีครับ เหมือนเราจะเคยเจอกันมาก่อนนะ" เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลังในขณะที่นับดาวกำลังนั่งทานอาหารอยู่คนเดียว ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะเดินเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ อย่างถือวิสาสะ ความไร้มารยาทของเขาสร้างความมึนงงให้เธอไม่น้อย

"เอ่อ...เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอคะ" นับดาวเอียงคอมองชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ดูแล้วน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับรามิลด้วยความสงสัย คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นใบหน้าแบบนี้ที่ไหนมาก่อน "อ๊ะ! คุณคือผู้ชายคนนั้นที่ฉันบังเอิญเดินชนที่ผับXXรึเปล่าคะ"

"จำได้แล้วเหรอ"

"อ่า ค่ะ" ร่างบางยิ้มเจื่อนเมื่อจำได้ว่าเธอเคยเจอกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้เมื่อหลายวันก่อน แต่เธอกับเขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้ากันเท่านั้น ไม่ได้สนิทสนมกันถึงขั้นที่ต้องทักทายกันแบบนี้ "ฉันขอนั่งคนเดียวได้ไหมคะ"

"มาคนเดียวเหรอ"

"มากับเพื่อนค่ะ"

"เพื่อน? ผู้ชายที่เดินเข้ามาในงานเลี้ยงพร้อมกันคือเพื่อนเหรอ เหมือนจะไม่ใช่รุ่นเดียวกันนะ"

"..." นับดาวขมวดคิ้วยุ่งด้วยความไม่พอใจเมื่อชายหนุ่มที่เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อกำลังทำตัวไร้มารยาทกับเธอ แต่หากเขาเป็นคนในแวดวงธุรกิจก็อาจจะรู้จักรามิลอยู่บ้าง "ขอโทษนะคะ คุณเป็นใครเหรอคะถึงมาทำตัวไร้มารยาทกับฉันแบบนี้"

"..."

"ช่วยออกไปได้ไหมคะ ฉันอยากนั่งคนเดียว"

"ดุจังเลยนะ ดุขนาดนี้ไม่มีคนคุมเหรอ"

"..." เป็นอีกครั้งที่นับดาวกัดฟันแน่นด้วยความไม่พอใจ เธอพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้พลั้งปากหลุดด่าคนตรงหน้าออกไปด้วยถ้อยคำหยาบคาย แต่ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรกลับไปน้ำเสียงที่คุ้นเคยของรามิลก็ดังขึ้นเสียก่อน

"ไอ้เจมส์"