โซ่คล้องรัก นิยาย บท 6

@สองเดือนต่อมา

ครืด~ ครืด~

"อื้อ~" โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูแผดเสียงร้องในตอนเช้าของวันใหม่ ขณะที่นับดาวยังนอนหลับอยู่บนเตียงนอนในห้องพักของตัวเอง เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงพลางยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างด้วยความรำคาญเมื่อโดนรบกวนช่วงเวลาพักผ่อน แต่เสียงนั้นก็ยังดังอย่างต่อเนื่อง

"อื้อ! ใครมันโทรมาตอนเช้าแบบนี้เนี่ย" หญิงสาวโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มอย่างหงุดหงิด มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียงที่ยังแผดเสียงน่ารำคาญ เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเบอร์โทรของผู้เป็นแม่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ ถึงจะอารมณ์เสียที่โดนปลุกให้ตื่นขึ้นมาในตอนแปดโมงเช้าของวันหยุดแต่ก็ต้องรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ค่ะแม่ ทำไมโทรหาหนูแต่เช้าเลย"

(นี่มันแปดโมงเช้าแล้วนะ สายแล้วต่างหาก)

"สายของแม่กับสายของหนูมันไม่เหมือนกันไงคะ นี่มันวันหยุดของหนูนะ"

(แม่ขอโทษก็แล้วกันที่โทรมารบกวนเวลาอันแสนมีค่าของลูกสาวสุดที่รัก)

"น้อยใจอีกแล้วเหรอคะ" นับดาวถอนหายใจใส่คนปลายสายอย่างปลงตก เธอชินกับความขี้น้อยใจของแม่ตัวเองมานานแล้ว "แล้วโทรหาหนูแต่เช้ามีเรื่องอะไรคะ พ่อหนีไปปีนเขากับเพื่อนแล้วทิ้งแม่ไว้ที่บ้านคนเดียวอีกแล้วเหรอ"

(ใช่ พ่อของเราหนีแม่ไปปีนเขากับเพื่อนอีกแล้ว แล้วตอนนี้ก็นอนใส่เฝือกดามขาอยู่ที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว)

"คะ?! พ่อเป็นอะไรคะ"

(หนีแม่ไปปีนเขาแล้วเกิดอุบัติเหตุน่ะสิ เพื่อนหามมาส่งที่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว)

"เป็นอะไรมากไหมคะ"

(แค่ขาหัก ไม่ถึงกับพิการหรอก วันนี้วันหยุดของลูกมาเยี่ยมพ่อเขาหน่อยก็แล้วกัน ตอนนี้กำลังนอนทำตาแป๋วสำนึกผิดอยู่บนเตียงเลย)

"หนูบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ระวังตัวด้วย"

(มาสั่งสอนกันเอาเองที่โรงพยาบาลนะ แม่เหนื่อยกับความดื้อของพ่อแกแล้ว)

"เดี๋ยวหนูไปหาค่ะ พ่ออยู่โรงพยาบาลไหนคะ"

(โรงพยาบาลXX แม่ว่าจะกลับไปเก็บของที่บ้านหน่อย ลูกมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อหน่อยนะ)

"อีกประมาณชั่วโมงครึ่งเดี๋ยวหนูไปหาค่ะ หนูขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

"จ้ะ" คนปลายสายตอบกลับมาสั้นๆ ก่อนที่นับดาวจะเป็นคนวางสายไปก่อน เธอโยนโทรศัพท์มือถือในมือไว้บนเตียงด้วยความเหนื่อยใจ จากนั้นจึงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย

@โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องพักฟื้นผู้ป่วยทำให้นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ที่กำลังนั่งกินผลไม้อยู่บนเตียงผู้ป่วยคนเดียวหันไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติ ใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาแม้อายุจะเพิ่มขึ้นปรากฏรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเดินหน้าบึ้งเข้ามา

"มาแล้วเหรอ เจอหน้าพ่อไม่ยิ้มเลยนะ"

"หนูไม่เหมือนพ่อหรอกค่ะที่ขาหักแล้วยังยิ้มได้ แล้วแม่ไปไหนคะ"

"หนีพ่อกลับบ้านไปแล้ว"

"..." นับดาวกอดอกมองดูสภาพน่าสงสารของผู้เป็นพ่อแล้วได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ "ช่วยทำตัวให้เหมือนคนอายุ 47 หน่อยได้ไหมคะ"

"พ่อยังหนุ่มอยู่เลยนะ"

"ภายนอกใช่ค่ะ แต่ภายในมันไม่ใช่ พ่อควรจะนั่งเซ็นเอกสารอยู่ในห้องทำงานที่บริษัทสิ ไม่ใช่หนีไปเที่ยวกับเพื่อนจนขาหักกลับมาแบบนี้"

"ขี้บ่นเหมือนแม่เขาเลย"

"ระวังแม่ทนไม่ไหวกับความดื้อของพ่อแล้วหาพ่อใหม่ให้หนูนะ"

"พ่อมันเป็นพวกรักแรงหึงแรงซะด้วยสิ พ่อไม่ปล่อยให้ใครมาแย่งแม่ของลูกไปหรอก" นับดาวถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย เกยคางมนบนขอบกั้นเตียงผู้ป่วย ขณะที่ศิลากำลังนั่งกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย

"เป็นอะไร เรื่องเรียนมีปัญหาเหรอ"