โซ่คล้องรัก นิยาย บท 7

@หลายชั่วโมงต่อมา

"แกอยู่ไหนแล้วเนี่ยยัยฝัน ฉันขับรถออกมาจากบ้านของฉันแล้วนะ"

(ฉะ..ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตายเลยแก ฉันท้องเสียตั้งแต่ตอนบ่าย แต่ฉันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ...แต่ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องน้ำ)

"แกอย่ามาตายตอนนี้สิ!" นับดาวที่เพิ่งขับรถออกมาจากคฤหาสน์หลังงามของตัวเองแทบยกมือกุมขมับขณะที่คุยกับเพื่อนรักผ่านทางโทรศัพท์มือถือ เธอไหว้วานให้พาฝันไปงานเลี้ยงวันเกิดของลูกชายเพื่อนพ่อด้วยกัน แต่ตอนนี้กลับโดนเพื่อนลอยแพให้ไปคนเดียว

(ฉันขอโทษจริงๆ แกไปคนเดียวคงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม งานเลี้ยงของนักธุรกิจระดับนั้นมันคงไม่มีเรื่องอะไรหรอก เชื่อฉันสิ)

"เมื่อสองเดือนก่อนแกก็ชวนฉันไปเที่ยวแบบนี้แหละ แล้วสุดท้ายแกก็ทิ้งฉันไปกับผู้ชาย"

(เรื่องมันผ่านมาตั้งสองเดือนแล้วแกก็ลืมๆ มันไปเถอะ ครั้งนั้นฉันผิดที่ไม่ยอมพาแกกลับบ้านพร้อมกัน แต่ครั้งนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ นะ ฉันแทบจะนอนกอดชักโครกแล้วเนี่ย)

"ในโลกนี้คงไม่มีใครน่าหงุดหงิดเท่าแกอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ฉันจะยอมปล่อยแกไปก่อนก็ได้ อย่าลืมกินยาแล้วก็นอนพักด้วย"

(แกก็อย่าไปกินเหล้าจากคนแปลกหน้าอีกนะ เลิกได้เลิกนะนิสัยเมาแล้วทำตัวเหมือนสโนไวท์รับแอปเปิ้ลจากคนแปลกหน้ามากินน่ะ)

"ไม่ต้องซ้ำเติมความผิดพลาดของฉันได้ไหม"

(ฉันกำลังเตือนให้แกระวังตัวเองดีๆ ย่ะ แต่ตอนนี้ต้องวางสายแล้วนะ ฉันขอทำธุระก่อน)

"เออ อย่าลืมกินยาด้วยนะ" เธอกดวางสายไปหลังจากพูดจบประโยค และขับรถไปที่งานเลี้ยงคนเดียว

นับดาวเดินเข้ามาในงานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นในคฤหาสน์หลังใหญ่โตด้วยความประหม่าเล็กน้อย แม้ว่างานเลี้ยงจะถูกจัดขึ้นในพื้นที่ส่วนตัว แต่ภายในงานก็คราคร่ำไปด้วยผู้คนจากแวดวงธุรกิจ ส่วนใหญ่เป็นคนที่เธอไม่เคยเจอหน้ามาก่อน

"ขอดูบัตรเชิญด้วยครับ"

"อ๊ะ!" ร่างบางผงะถอยหลังด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาขวางหน้าไว้ในตอนที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่พอดี ชุดสูทสีดำที่คนตรงหน้าสวมใส่อย่างเป็นระเบียบบ่งบอกว่าเขาเป็นคนดูแลความปลอดภัยภายในงานเลี้ยง นับดาวหยิบบัตรเชิญในกระเป๋าออกมายื่นให้คนตรงหน้า

"เป็นตัวแทนของคุณศิลาเหรอครับ"

"เป็นลูกสาวค่ะ พ่อเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยเลยมาด้วยตัวเองไม่ได้ ฉันเลยมางานเลี้ยงแทนค่ะ"

"เชิญครับ"

"ขอบคุณค่ะ" นับดาวกล่าวขอบคุณ แล้วเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ด้วยความประหลาดใจ ทั้งที่เป็นแค่งานเลี้ยงวันเกิดของนักธุรกิจแต่กลับเข้มงวดราวกับเป็นงานเลี้ยงของคนใหญ่คนโต เธอเก็บความสงสัยไว้ในใจพลางสอดสายตามองหาเจ้าของงานเลี้ยงที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน

"ลูกชายเพื่อนพ่อคนไหนเนี่ย" หญิงสาวบ่นอุบ ขณะเดียวกันก็หันมองซ้ายมองขวาหาคนที่โดดเด่นพอที่จะเป็นเจ้าของงานเลี้ยง ก่อนจะสะดุดตากับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสองพอดี เท้าเล็กรีบเดินตรงไปหาเขาทันที

"ขอโทษนะคะ"

"ครับ?" ชารีฟหยุดฝีเท้าที่กำลังจะเดินไปยังโซนเครื่องดื่มเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อย ในมือของเธอถือกล่องของขวัญขนาดไม่ใหญ่มากนัก

"เจ้าของงานวันเกิดคนไหนเหรอคะ พอดีฉันมาเป็นตัวแทนของพ่อ แต่หาเจ้าของวันเกิดไม่เจอ"

"ขอดูบัตรเชิญหน่อยครับ"