อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 148

อันที่จริงโม่เยว่เข้าใจดี

แต่เมื่อเผชิญกับสายตาที่ดุดันนั้นของนาง......เขาก็ยิ่งอยากได้ยินว่า ท้ายที่สุดแล้วหยุนหว่านหนิงคิดเช่นไร

ด้วยเหตุนี้เขาจึงส่ายหัว "เจ้าพูดให้ชัดเจนสักหน่อยเถอะ"

"ทำให้เขาปิดปากตนเองเสีย"

หยุนหว่านหนิงไม่ได้กล่าวไร้สาระ แต่กล่าวออกมาตรงๆ "หากปิดปากไม่ได้ เช่นนั้นก็ฆ่าเขาเสีย! แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นคนที่เชื่อฟังกว่า มาเป็นชินเทียนเจี้ยนคนนี้!"

นางหัวเราะขึ้นมาอย่างร้ายกาจ

และในขณะนี้ เจตนาฆ่าก็ปรากฏขึ้นมา

ยังคงเป็นครั้งแรก ที่โม่เยว่เห็นางไร้ความปรานี และใบหน้าที่เย่อหยิ่งเช่นนี้!

เขาเท้าคาง และมองนางเหมือนกับว่าครุ่นคิดอะไรอยู่

ผู้หญิงคนนี้ ยังไม่หายโกรธใช่หรือไม่?

ฉะนั้นจึงจงใจใช้ความโกรธที่มีต่อเขา ระบายไปที่สำนักดาราศาสตร์?

ในใจของเขารู้สึกเห็นอกเห็นใจสำนักดาราศาสตร์เล็กน้อย......

"เจ้าคิดที่จะทำเช่นไร?"

"หรือว่าเจ้าไม่ได้คิดว่าจะต้องทำอย่างไร?"

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วมองไปที่โม่เยว่ "เจ้าเป็นผู้ชาย หากข้าวางแผนการแทนเจ้าได้ ข้ายังจะสามารถฆ่าสำนักดาราศาสตร์ แทนเจ้าได้เลยเชียวหรือ?"

"ข้าเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงคนหนึ่งเท่านั้น!"

เมื่อเห็นท่าทางหน้านิ่วคิ้วขมวดของนาง โม่เยว่ก็หัวเราะ "เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว"

อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงหรือ?

ผู้หญิงคนนี้เข้าใจความหมายของประโยคนี้ผิดหรือเปล่า?

มีผู้หญิงอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงสักกี่คน ที่กระโดดโลดเต้นได้เหมือนนาง?

มองนางที่ออกไปโดยไม่หันกลับมามอง โม่เยว่ก็ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ทีแรกข้าคิดที่จะจัดการแก้ปัญหาดีๆ และให้คำตอบที่น่าพึงพอใจกับเสด็จพ่อ ส่วนการยั่วยุและวางแผนการร้ายของโม่หุยเฟิง ตราบใดที่เขาให้คำตอบที่น่าพึงพอใจกับเสด็จพ่อ ก็จะไม่สนใจการกระทำของเขา

แต่สิ่งที่หยุนหว่านหนิงพูดเมื่อครู่นี้ก็ไม่ผิด

เจ้าไม่รุกรานข้า ข้าก็ไม่รุกรานเจ้า

เขาปฏิบัติต่อโม่หุยเฟิง ตอนนี้เป็นการเคารพรักอยู่ห่างๆ

ใครจะรู้ว่าเขาจะกัดไม่ปล่อย......เช่นนั้นก็ควรทำให้เขาจดจำไว้ว่า วันหลังอย่าริอ่านมาคิดร้ายกับเขา!

มิฉะนั้นแล้วหากเรื่องในครั้งนี้ไม่ได้รับการแก้ไข วันหลังโม่หุยเฟิงก็ยังคงคิดร้ายกับเขาจนนับครั้งไม่ถ้วน

มีเพียงแค่ตัดขาดจากมูลเหตุเท่านั้น จึงจะสามารถตัดขาดปัญหาได้ตลอดไป!

โม่เยว่คิดวิธีแก้ปัญหาได้อย่างรวดเร็ว

เขาใช้วิธีการที่ง่ายที่สุด และโหดเหี้ยมที่สุด : คือการจับมัดชินเทียนเจี้ยนหลิวต้าเหวินโดยตรง

เช่นนั้นในค่ำคืนที่ลมเคลื่อนเดือนดับ......หลิวต้าเหวินเพิ่งจะนอนลงไป ก็ถูกชายชุดดำลักพาตัวออกมา และนำเขาไปที่คูเมือง

หลิวต้าเหวินตื่นตระหนกตกใจ แม่กลับไม่สามารถต่อสู้ดิ้นรนได้

เมื่อไปถึงคูเมือง หลิวต้าเหวินได้ยินเสียงน้ำ ในใจก็กระวนกระวายเป็นที่สุด

เขาถูกมัดมือมัดเท้า ปิดตาทั้งคู่ และยัดท่อนไม้ไว้ในปาก

ไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์โดยรอบได้อย่างชัดเจน แต่เขากลับสามารถได้ยินการเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ได้อย่างชัดเจน

ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่งหวาดกลัว

เขายังคงข่มขู่ว่า "พวกเจ้าเป็นใคร? พวกเจ้าลักพาตัวข้ามาต้องทำอะไร? ข้าขอเตือนพวกเจ้าเอาไว้เลยนะ ว่าขาคือชินเทียนเจี้ยนที่ฮ่องเต้ทรงไว้วางใจที่สุด!"

"พวกเจ้ากล้าทำอะไรกับข้า ฮ่องเต้จะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปอย่างแน่นอน!"

เสียงดัง"เพี๊ยะ" เสียงตบลงไปที่หน้าของเขาดังสนั่น

หลิวต้าเหวินถูกตบจนหน้าหัน รู้สึกเจ็บปวดแสบร้อนบนใบหน้า จนร้องไม่ออกแม้แต่นิดเดียว

"เอะอะโวยวาย!"

น้ำเสียงเย็นชาดังทอดเข้ามาข้างๆ หู จากนั้นคอเสื้อก็ถูกจับเอาไว้แน่น และถูกยกขึ้นมาเหมือนไก่ตัวเล็กๆ "เมื่อเร็วๆ นี้เจ้าทำเรื่องผิดบาปอะไรเอาไว้บ้างล่ะ?"

สองเท้าของหลิวต้าเหวินลอยอยู่กลางอากาศ ออกแรงถีบอยู่หลายครั้ง แต่ปลายเท้าก็ยังไม่แตะพื้น

เขาจึงยอมแพ้ และตอบกลับด้วยเสียงสั่นเครือว่า "ข้า ข้าเปล่า!"

"พวกเจ้าเป็นใครกัน?"

ถึงแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่ก็สัมผัสได้ว่าตรงหน้าเขาไม่ได้มีแค่คนเดียว

ผู้ชายที่หิ้วเขาขึ้นมา ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน!