อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 151

ครั้นเหล่าขุนนางเห็นว่าโม่จงหรานไม่พอใจ จึงไม่กล้าซุบซิบกันอีก ได้แต่กลั้นลมหายใจรวมสมาธิยืนอยู่กับที่ รอคำตอบของโม่เยว่

โม่เยว่เดินขึ้นหน้าหนึ่งก้าว

“ทูลเสด็จพ่อ เป็นอย่างที่ใต้เท้าหลิวกล่าวจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

เขาไม่ได้ปฏิเสธ

เมื่อเขาเอ่ยขึ้น เหล่าขุนนางก็มองหน้ากันตกตะลึง

อ๋องหมิงผู้นี้ช่างอาจหาญเทียมฟ้าโดยแท้!

แม้เขาจะเป็นอ๋องหมิง แต่ก็ทำเช่นนี้กับชินเทียนเจี้ยนไม่ได้กระมัง

ชินเทียนเจี้ยนต่างจากขุนนางในราชสำนัก

ฮ่องเต้องค์ก่อนๆ ล้วนเชื่อเรื่องเทพเทวดา ด้วยเหตุนี้จึงมีชินเทียนเจี้ยน แม้โม่จงหรานให้ความสำคัญกับโม่เยว่ แต่ในราชสำนักก็เชื่อถือหลิวต้าเหวินมากเช่นกัน

หนนี้ค่ายเสินจีกำลังมีเรื่องอยู่พอดิบพอดี อ๋องหมิงทำเช่นนี้มิเท่ากับรนหาที่ตายเองหรือ!

การที่เขาตีหลิวต้าเหวิน เพียงพอจะอธิบายได้ว่าค่ายเสินจีเกิดปัญหาจริง

นี่อ๋องหมิงถูกบีบจนจนตรอกแล้วหรือ

โม่จงหรานไม่สนใจความตกตะลึงของเหล่าขุนนาง ความเดือดดาลบนใบหน้าชัดเจน “ดีนี่เจ้าเจ็ด! กล้านักนะ เจ้ายังเห็นข้าอยู่ในสายตาหรือไม่!”

องค์จักรพรรดิพิโรธ เหล่าขุนนางไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดัง

ทว่าโม่เยว่กลับดูไม่ตื่นตระหนกลนลานแม้แต่น้อย

เขาเอ่ยอย่างเป็นลำดับขั้นตอน “เสด็จพ่อ โปรดให้หม่อมฉันอธิบายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ามา!”

โม่จงหรานตบโต๊ะที่อยู่ข้างหน้าแรงๆ ท่าทางโกรธมากแล้ว

โม่เยว่หันไปมองหลิวต้าเหวินที่คุกเข่าอยู่กับพื้น ทำหน้าไม่ได้รับความเป็นธรรม “ใต้เท้าหลิวเจ้าบอกว่าเจ้าได้รับการถ่ายทอดวิชาจากเสวียนซันเซียนเซิง ข้ากลับรู้สึกแปลกใจนัก เจ้าเคยพบเสวียนซันเซียนเซิงจริงหรือ”

ชื่อของเสวียนซันเซียนเซิง เกริกก้องทั่วหนานจวิ้น

เขาคือตำนานของหนานจวิ้น

ได้ยินว่าเสวียนซันเซียนเซิงเก็บตัวอยู่ในป่าเขา เป็นผู้สูงส่งละทิ้งทางโลกขนานแท้

กระทั่งยังมีคนกล่าวขาน ว่าเสวียนซันเซียนเซิงมีความสามารถสูงส่ง สามารถเหินฟ้า ลงน้ำดำดิน เชี่ยวชาญกลศาสตร์ บำเพ็ญเพียรล้ำลึก

แต่กลับไม่มีผู้ใดเคยพบเสวียนซันเซียนเซิงมาก่อน

หลายปีนี้มีคนมากมายที่แอบอ้างว่าเป็นลูกศิษย์ของเสวียนซันเซียนเซิง

และหลิวต้าเหวินผู้นี้ก็เคยแสดงฝีมือเล่นละครปาหี่ต่อหน้าโม่จงหรานอยู่บ้าง ดังนั้นจึงได้รับหน้าที่สำคัญจากเขา

โม่จงหรานเพียงคิดว่าหลิวต้าเหวินเป็นลูกศิษย์ของเสวียนซันเซียนเซิงจริงๆ

แต่พอได้ยินการถามจากโม่เยว่ ในดวงตาของหลิวต้าเหวินก็มีความกระวนกระวายปราดผ่านดวงตา

ไม่นาน เขาก็ทำเป็นนิ่ง “ท่านอ๋องความหมายว่าอย่างไร หรือสงสัยว่ากระหม่อมพูดโกหก แอบอ้างว่าเป็นลูกศิษย์ของเสวียนซันเซียนเซิง?”

เขายังมีหน้ามาย้อนถามอีก?

โม่เยว่ยิ้มเย็น “ข้ามีความคิดเช่นนั้นจริงๆ”

หลิวต้าเหวินหน้าแข็งทื่อ

จากนั้นก็มองโม่จงหรานด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “ฝ่าบาท อาจารย์ของกระหม่อมคือเสวียนซันเซียนเซิง พระองค์ก็ทรงทราบนี่พ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องใส่ความกระหม่อม!”

โม่จงหรานขมวดคิ้วเงียบ โม่เยว่พลันยิ้ม “ใส่ความ?”

“ใต้เท้าหลิว ในเมื่อเจ้าได้รับการถ่ายทอดวิชาจากเสวียนซันเซียนเซิง ข้าใช่ว่าจะไม่รู้ความสามารถของเสวียนซันเซียนเซิง...ความเจ้าเล่ห์เพียงเล็กน้อยของเจ้านี่ ถึงกลับกล้าแอบอ้างว่าเป็นศิษย์ของเสวียนซันเซียนเซิงเชียวหรือ!”

ตะลึงงันถ้วนทั่ว!

หลิวต้าเหวินแอบอ้างว่าเป็นลูกศิษย์ของเสวียนซันเซียนเซิง?!

หลิวต้าเหวินลนลานแล้ว

เขาไม่รู้ว่าโม่เยว่แค่หลอกเขา หรือว่ารู้อะไรมาจริงๆ

แต่เวลานี้เขาไม่กล้าเผยพิรุธ มิเช่นนั้นจะรักษาชีวิตน้อยๆ ไว้ไม่ได้!

“ฝ่าบาท ท่านอ๋องปรักปรำกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”

เขากล้าแต่ขอความช่วยเหลือจากโม่จงหราน

“จะปรักปรำหรือไม่ ข้าจะพิสูจน์ความจริงเดี๋ยวนี้แหละ”

รอยยิ้มของโม่เยว่ยังคงอยู่ เพียงแต่ดูน่ากลัวบางส่วน “ทุกคนต่างรู้กันดีในความเก่งกาจของเสวียนซันเซียนเซิง ในเมื่อเจ้าบอกว่าได้รับการถ่ายทอดวิชาจากเสวียนซันเซียนเซิง เช่นนั้นก็ย่อมต้องเชี่ยวชาญพวกเรื่องกลศาสตร์และ กว้าเซี่ยง(*หลักการทำนายโดยใช้กว้าด้วย”