ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 317
บทที่ 317 เผชิญหน้ากับผู้ต้องหา
หลานซือเฉินพูดยังไม่ทันขาดคำ เจียงนวลนวลก็รีบพูดขึ้นมาว่า “หลานซือเฉิน คุณบ้าไปแล้วหรือไง？คุณจะให้ฉันไปเผชิญหน้ากับคนร้ายเนี่ยนะ
“นี่เป็นวิธีเดียวที่จะยืนยันได้ว่าคุณบริสุทธิ์นะนวลนวล”
หลานซือเฉินกำลังจะพูดจาหว่านล้อมเธอ แต่กลับถูกเธอปฏิเสธว่า “ไม่！ ฉันไม่ไปเผชิญหน้ากับคนร้ายหรอก！ การที่ฉันยอมทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าฉันยอมรับว่าฉันทำสินะ？”
“นวลนวล ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้ทำ พวกเราไปด้วยกันดีไหมครับ” หลานซือเฉินพูด
“ในเมื่อเจียงนวลนวลไม่อยากไป พวกเราก็จะพาคนร้ายมาเอง”
เจียงสื้อสื้อพูดประโยคนี้และมองดูเจียงนวลนวลด้วยสายตาเยือกเย็น
เมื่อได้ยินเธอพูดดังนั้น สีหน้าของเจียงนวลนวลก็เปลี่ยนไปทันที เธอจ้องไปยังเจียงสื้อสื้อตาเขม็งและพูดว่า “เจียงสื้อสื้อ อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะโยนความผิดให้ฉันได้”
“การที่คุณไม่ไปก็เพราะว่ากลัวความผิดไม่ใช่หรือไง？ หรือกลัวว่าทุกอย่างจะถูกเปิดเผยกัน？”
“ไม่ใช่นะ！” เจียงนวลนวลพูด
งั้นก็ไปสิ”！”
“ฉัน......” เจียงนวลนวลมองดูเจียงสื้อสื้อ และตอบกลับไปว่า “ก็ได้ เจียงสื้อสื้อ นี่แกกำลังจี้จุดฉันอยู่สินะ？”
เจียงสื้อสื้อทำเป็นไม่ได้ยิน
เจียงนวลนวลไปทางคนอื่นที่อยู่ในห้อง พยักหน้าแล้วพูดว่า “ตกลงค่ะ ฉันจะไป อยากจะรู้จริงๆว่าสุดท้ายแล้ว ถ้าสืบสวนออกมาว่าฉันไม่ใช่คนกระทำ พวกคุณจะชดใช้ค่าทำขวัญให้ฉันยังไง？”
เธอหันไปพูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองว่า “ฉันยินดีให้ความร่วมมือเผชิญหน้ากับผู้ต้องสงสัยค่ะ”
เมื่อเห็นท่าทางอันแสนมั่นใจของเธอ เจียงสื้อสื้อก็หันไปมองจิ้นเฟิงเฉินถึงด้วยท่าทางเป็นกังวล
จิ้นเฟิงเฉินกุมมือของเธอไว้ เป็นความหมายว่าไม่ต้องห่วง
ไม่ว่าผลสุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร แต่การกระทำในครั้งนี้เจียงนวลนวลมีส่วนร่วมด้วยแน่นอน
......
เมื่อเดินทางมาถึงห้องพักผู้ป่วยของหลี่หมิงเจียงนวลนวลก็หยุดฝีเท้าลงอย่างกะทันหัน เธอก้มหน้าลง กำมือแน่น ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในใจ
“นวลนวลครับ” หลานซือเฉินเรียกชื่อเธอ
เจียงนวลนวลหันไปทางเจียงสื้อสื้อและพูดว่า “ถ้าไม่ใช่ฉัน แกจะต้องชดใช้ด้วยการขอโทษโดยวิธีที่ฉันพอใจ”
เจียงสื้อสื้อหัวเราะแล้วพูดว่า “เจียงนวลนวล เธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหนนะว่าไม่ใช่เธอ？”
“ไม่ใช่ฉันแน่ๆ！” เจียงนวลนวลเชิดหน้าด้วยความมั่นใจ
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ตอนนี้เธอเองไม่มีความมั่นใจแล้ว แต่ยังพูดออกไปว่า “ดีมาก ต่อให้ไม่ใช่เธอเป็นคนบงการด้วยตัวเอง แต่เธอก็มีส่วนร่วมใช่ไหมล่ะ”
เมื่อเธอพูดจบสีหน้าของเจียงนวลนวลก็มีความกังวลแทรกเข้ามา
“ยังไงก็ ไม่ใช่ฉันแล้วกัน” เจียงนวลนวลพูดด้วยท่าทางไม่มั่นใจ
เจียงสื้อสื้อและ33มองตากัน ตอนนี้พวกเขาพอจะรู้บ้างแล้ว
เมื่อหลี่หมิงมองเจียงนวลนวล ก็พบว่าเธอเป็นแค่เพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น เขาหันไปถามเจ้าหน้าที่ตำรวจว่า “เธอเป็นใคร？พวกคุณพาเธอมาที่นี่ทำไม？”
“เธอก็คือเจียงนวลนวล คนที่คุณบอกว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไง！”
หลี่หมิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจียงนวลนวลเหรอ？ไม่ใช่นี่ เจียงนวลนวลที่ฉันรู้จักไม่ได้หน้าตาแบบนี้”
แม้ว่าจะทำใจมาบ้างแล้ว แต่เมื่อได้ยินหลี่หมิงพูดจากปากตัวเองว่าไม่ใช่เจียงนวลนวล เจียงสื้อสื้อใจก็ตกไปที่ตาตุ่ม
หากไม่ใช่เจียงนวลนวลแล้วจะเป็นใครล่ะ？
ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจสืบสวนต่ออีกครู่ และยืนยันว่าเจียงนวลนวลไม่ใช่คนที่สมรู้ร่วมคิด เนื่องจากเวลาและเหตุการณ์โดยมากไม่ตรงกัน
หากเป็นเช่นนี้ เจียงนวลนวลก็ไม่ใช่ผู้ต้องสงสัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！