ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 306

บทที่ 306 มีคนสั่งอยู่เบื้องหลัง

เมื่อเห็นว่าจิ้นเฟิงเหยาเดินเข้ามา ใบหน้าของเจียงนวลนวลปรากฏความสับสนวุ่นวายขึ้นมา แต่ซ่อนลงไปได้รวดเร็ว และปรากฏรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ"คุณชายรองคะ ท่านมีเวลามาเยี่ยมฉันได้ยังไงคะ?'

จิ้นเฟิงเหราเดินมาถึงต่อหน้าเธอ หัวเราะเยาะ"แกรู้สึกว่าฉันมาเยี่ยมแกหรือ?"

สีหน้าของเจียงนวลนวลแข็งตัวขึ้นทันที แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ"แล้วคุณชายสองมาเพื่อเรื่องอะไรคะ?"

"แกเป็นคนเรียกพี่สะใภ้ของฉันมาที่โรงพยาบาลใช่ไหม?"

จิ้นเฟิงเหราจ้องเธอไว้อย่างแน่น พยายามหาข้อบกพร่องบนใบหน้าของเธอให้ดี

"พี่สะใภ้?"เจียงนวลนวลประหลาดใจเล็กน้อย"คุณหมายความว่าพี่สาวหรือ?"

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า

"ฉันไม่ได้เรียกพี่สาวมาที่โรงพยาบาลเลย"เจียงนวลนวลยิ้มออกมาอย่างเขินอาย"คุณน่าจะรู้ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับพี่สาวไม่ค่อยดี ดังนั้นฉันจะเรียกเธอมาที่โรงพยาบาลได้ยังไงล่ะ?"

"ไม่ใช่แกเหรอ?"จิ้นเฟิงเหราทำตาหยีขึ้นมา ไม่เชื่อคำพูดของเธอ

"ไม่ใช่"

เจียงนวลนวลมีสติมาก มองขึ้นไปแล้วไม่เหมือนพูดโกหก

จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว หรือว่าเขาเข้าใจผิด?

"คุณชายรอง พี่สาวเกิดอะไรขึ้นหรอคะ?"เจียงนวลนวลถาม

"ไม่มีอะไร"

จิ้นเฟิงเหรามองไปที่เธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง จากนั้นก็จากไปโดยตรง

พอเขาจากไปแล้ว เจียงนวลนวลถึงโล่งใจลงมาได้

ตกใจมาก!

ถ้าหากไม่ใช่ว่าเธอได้เตรียมพร้อมมาก่อน ไม่แน่อาจถูกจิ้นเฟิงเหยาจับผิดได้แล้วนะ

แต่เธอก็ไม่กล้าหละหลวมแม้แต่นิด

เจียงสื้อสื้อเกิดเหตุขึ้น แน่นอนว่าเธอเป็นผู้ต้องสงสัยคนแรก ดังนั้นเธอต้องเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ไม่ว่าใครมาล้วนไม่สามารถให้คนนั้นจับผิดได้

หลังจากจิ้นเฟิงเหยาออกมาจากวอร์ดของเจียงนวลนวลแล้ว ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดปกติ แต่ก็คิดไม่ออกว่ามันผิดปกติตรงไหน

เขายังคงนึกว่าการที่พี่สะใภ้เกิดเหตุขึ้นนั้นต้องมีความเกี่ยวข้องกับเจียงนวลนวลแน่นอน

ดังนั้น พอกลับมาถึงวอร์ด เขาก็สั่งให้ผู้ช่วยตรวจวิดีโอของกล้องวงจรอีกครั้ง เขาไม่เชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามจะฉลาดขนาดนี้ไม่มีร่องรอยเหลือแม้แต่นิด

......

พอพ่อจิ้นแม่จิ้นได้ข่าวว่าเจียงสื้อสื้อเกิดเหตุขึ้นมา ก็รีบมาที่โรงพยาบาล

"เฟิงเหรา ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อบนเตียงที่ยังไม่ได้ตื่นมา แม่จิ้นขมวดคิ้วอย่างแน่น ระหว่างคิ้วเต็มไปด้วยความห่วงใย

"ยังตรวจสอบอยู่ครับ"จิ้นเฟิงเหยาลังเลสักพัก"......พ่อ แม่ ขณะที่พี่สะใภ้เกิดเหตุขึ้นมาก็มีครรภ์แล้วหนึ่งเดือนกว่า แต่ทารกในครรภ์ไม่รอดครับ"

พอคำพูดนี้พูดออกมา พ่อจิ้นแม่จิ้นล้วนนิ่งอึ้งอยู่กับที่

อีกนาน แม่จิ้นถึงอ้าปากถามว่า"คุณ คุณหมายความว่าพี่สะใภ้ของคุณท้องแล้วหรือ?"

"ครับ"จิ้นเฟิงเหยาพยักหน้า"แต่อยู่ไม่รอดครับ"

"จะเป็นแบบนี้ได้ยังไง?"แม่จิ้นรับความจริงที่โหดร้ายแบบนี้ไม่ไหว

ถ้าหากไม่มีเรื่องของวันนี้ อีกไม่กี่เดือน เธอก็จะเป็นคุณย่าอีกแล้ว

แต่ตอนนี้......ตอนนี้......

แม่จิ้นรู้สึกเศร้าโศกมาก ขอบตาก็บวมแดงขึ้นมา"หลานที่น่าสงสารของฉัน ยังไม่ทันได้เห็นหน้าเลยก็เสียไปแบบนี้!"

พ่อจิ้นก็เสียใจมาก เขากอดไหล่ของแม่จิ้น และตบเบาๆเพื่อปลอบใจเธอ

"เธอมาที่โรงพยาบาลทำอะไร?มาตรวจสอบร่างกายหรือ?"แม่จิ้นเข้าใจไม่ได้ว่าคนที่ไม่มีอะไรผิดปกติมาที่โรงพยาบาลทำอะไร

"ฉันไม่เข้าใจเช่นกันครับ แต่ฉันเดาว่าน่าจะมีคนให้เธอมา"จิ้นเฟิงเหยาพูด

"ใคร?"

จิ้นเฟิงเหราครุ่นคิดไปสักครู่"ฉันสงสัยว่าเป็นเจียงนวลนวล"

"เจียงนวลนวล?"แม่จิ้นมองเข้าหาพ่อจิ้น ถามต่อว่า"คุณมีหลักฐานไหม?"

"เธอก็อยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้"

พอได้ยินเช่นนี้ พ่อจิ้นขมวดคิ้ว"แม้ว่าเธอก็อยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้ แต่มีหลักฐานอย่างอื่นหรือเปล่าที่สามารถบ่งบอกได้ว่าเป็นเธอล่ะ?"

"ไม่มีครับ"

สีหน้าของจิ้นเฟิงเหราจริงจังขึ้นมา"แต่แม้ว่าไม่มี ฉันก็รู้สึกว่าเป็นเธอ"

สถานการณ์ของตระกูลเจียง พ่อจิ้นแม่จิ้นรู้อย่างชัดเจน มีเหตุอันควรสงสัยว่าเจียงนวลนวลจงใจทำร้ายสื้อสื้อ

แต่ไม่ว่าสงสัยแค่ไหนมันก็เป็นเพียงสงสัย นอกจากมีหลักฐานจริงๆ

"บอกพี่คุณหรือยัง?"พ่อจิ้นถาม