สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 580

6โมงเย็น หยางเจิ้นเปิดหน้าต่าง ขมวดคิ้วมองลงไปยังรถที่จอดอยู่ด้านล่างสองสามคัน

ตอนนี้คนที่เฝ้ามองเขา ไม่ได้มีเพียงแค่ตำรวจ แต่ยังมีทางฝั่งของโจวฉือเซินด้วย

วันนี้หลี่ตั๋วมาหา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร ก็เห็นได้ชัด ว่าหร่วนซิงหว่านเป็นคนส่งเขามา

โชคดีที่เขาเตรียมพร้อมไว้นานแล้ว

ไม่นานนัก อาหารที่สั่งก็มาส่ง

หยางเจิ้นปิดประตู ปิดผ้าม่าน ก่อนจะนำกล่องอาหารทั้งหมดออกมา ด้านล่างสุดเป็นบัตรประจำตัวอันใหม่ รวมไปถึงตั๋วเรือข้ามฟากไปยังประเทศZ เวลา5ทุ่มของคืนนี้

เมื่อตอนที่จ้าวจิ้งมาหาเขา เขาบอกกับจ้าวจิ้ง ถึงข้อมูลติดต่อของคนพวกนั้น เงื่อนไขคือช่วยเขาให้ออกไปจากที่นี่

จ้าวจิ้งถูกโจวฉือเซินขัด ทำให้ไปไหนไม่ได้ แต่คนพวกนั้น จะช่วยให้เขาจัดการกับทุกอย่างได้

ดังนั้น จิ้งจอกแก่อย่างจ้าวจิ้งก็เลยตอบรับเงื่อนไขของเขา

ช่องทางที่จะออกจากเมืองหนานเฉิงนี้ เป็นช่องทางการลักลอบขนของผิดกฎหมายก่อนหน้าของจ้าวจิ้ง แค่ให้เขาเข้าไป เป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายมาก

หลังจากรอให้ฟ้ามืดแล้ว หยางเจิ้นจึงเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนแรก เขาจะลงไปที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อบุหรี่หนึ่งซอง จากนั้นจึงจะไปร้านอาหารเพื่อกินข้าว

ขั้นตอนทั้งหมดนี้ เขารู้สึกได้ว่ามีคนติดตามเขามากกว่าหนึ่งคน

ตั้งแต่หลังออกมาจากร้านอาหาร หยางเจิ้นก็ไปยังห้างสรรพสินค้าที่มีผู้คนพลุกพล่าน เดินไปที่สนามเด็กเล่นอย่างชำนาญ ฉวยโอกาสตอนคนเยอะ รีบเข้าไปยังเส้นทางออกที่ปลอดภัย

หยางเจิ้นถอดเสื้อคลุม สวมหมวก รีบเข้าไปในห้องใต้ดิน และออกมาจากทางออกอีกทาง ส่งผลให้คนที่ติดตามเขาถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

เขาเรียกแท็กซี่ ก่อนจะให้คนขับ ขับออกไปนอกเมือง

หลังจากลงจากรถ เขาก็เข้าไปยังสถานีรถไฟใต้ดินพร้อมกันกับฝูงชน เพื่อไปท่าเรือเขตC

ด้วยวิธีนี้ ถึงแม้พวกเขาจะเห็นว่าเขาขึ้นรถแท็กซี่ เมื่อหาที่นี่พบ เขาก็ปลอดภัยอยู่บนเรือแล้ว

เมื่อหยางเจิ้นถึงท่าเรือเขตC ก็ปาไป2ทุ่มครึ่งแล้ว

เขากดปีกหมวก พลางมองไปรอบๆ ทุกอย่างปกติ

แต่ไหนแต่ไรมาจ้าวจิ้งเอาใจใส่กับช่องทางขนของผิดกฎหมายนี่มาก เมื่อมีอะไรผิดปกติ ที่นี่ก็จะมีเสียงเตือนดังขึ้น

หยางเจิ้นรับตั๋ว และขึ้นเรืออย่างราบรื่น

แต่เมื่อเขาเปิดประตูห้อง และเห็นคนอยู่ในนั้น เขาก็เบิกตากว้างขึ้นทันที

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ที่นั่นด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย "ถ้าคุณมาช้ากว่านี้อีกนิด เรือลำนี้ก็คงออกไปแล้ว"

หยางเจิ้นก้าวถอยหลัง เดิมทีโถงทางเดินที่ว่างเปล่า ฉับพลันดันมีคนอยู่มากมาย รายล้อมรอบ

หยางเจิ้นขมวดคิ้ว "ทำไมคุณถึง......"

"ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ใช่ไหม" หร่วนซิงหว่านพูด "พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันต้องขอขอบคุณคุณนะคะ ถ้าหากไม่ใช่คุณละก็ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่า จ้าวจิ้งใช้เรือบรรทุกสินค้าของตระกูลหลินในการลักลอบขนของผิดกฎหมายมาโดยตลอด"

หยางเจิ้นนึกถึงเอกสารข้อมูลที่เขาวางไว้บนโต๊ะของหลี่ตั๋ว พลันใบหน้าเปลี่ยนเป็นถมึงทึง พลางกำหมัดแน่น

หร่วนซิงหว่านพูดอีกว่า "วันนี้ฉันคิดมาโดยตลอด ถ้าคุณจะหนี คุณจะหนีไปทางไหน แต่ในเมื่อคุณขอให้จ้าวจิ้งช่วย ถ้าอย่างนั้นเงื่อนไขที่คุณเจรจากัน คงไม่น่าจะง่ายเหมือนการประกันตัวคุณ ดังนั้นฉันก็เลยลองดู ไม่คิดว่าคุณจะมาจริงๆ"

ไม่กี่วินาทีต่อมา หยางเจิ้นก็หัวเราะเย้ยหยัน "ถึงแม้นี่จะเป็นเรือบรรทุกสินค้าของหลินซื่อ แต่คุณก็น่าจะเข้าใจ ว่าผลประโยชน์ของในนั้นไม่ใช่ได้เพียงแค่จ้าวจิ้ง ถ้าคุณทำเรื่องให้มันใหญ่โตที่นี่ละก็ มันจะไม่ดีต่อตัวของคุณ มันจะทำให้หลินซื่อมีชื่อเสียงในการลักลอบขนยาเสพติดโดยเปล่าๆ น่า"

"คุณพูดมีเหตุผลค่ะ ดังนั้นฉันก็เลยรีบแจ้งตำรวจทันที พร้อมทั้งให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่"

เมื่อเห็นตำรวจปรากฏตัว สีหน้าของหยางเจิ้นก็เปลี่ยนไปทันที

หร่วนซิงหว่านพูดต่อ "จริงสิ ฉันต้องขอขอบคุณคุณอีกครั้งด้วยนะคะ เราได้ส่งข้อมูลที่คุณรวบรวมไว้ให้ตำรวจแล้ว คนที่เกี่ยวข้องกับช่องทางลักลอบขนของผิดกฎหมายนี่ จะถูกนำตัวไปสอบสอน รวมถึงจ้าวจิ้งด้วย ครั้งนี้เขา คงรอดตัวลำบากแล้วละค่ะ ช่วยคุณไม่ได้แล้ว"

เมื่อหยางเจิ้นถูกนำตัวออกไป ใบหน้าของเขาพลันซีดเผือด และเขาไม่มีการคำนวณอันชาญฉลาดเฉกเช่นในอดีตอีกต่อไป

เขาคงไม่เคยคิดมาก่อนว่า วันหนึ่งเขาจะล้มลงด้วยน้ำมือของตัวเอง

หร่วนซิงหว่านมองแผ่นหลังของเขา และนึกถึงใบหน้าของหลี่เสวี่ยที่ตัวเองเคยเห็น

เจตนาฆ่าและช่วยเหลือจ้าวจิ้งในการลักลอบขนยาเสพติด หยางเจิ้นต้องได้รับโทษประหารชีวิตแน่นอน