ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 309

บทที่ 309 ไม่มีใครกล้ารังแกคุณ

"คุณพ่อไม่เชื่อฉันหรือ?"

เจียงนวลนวลแกล้งทำเป็นว่าไม่พอใจและจ้องมองเจียงเจิ้นไว้

เจียงเจิ้นรีบปลอบใจเธอว่า"พ่อจะไม่เชื่อคุณได้ยังไงล่ะ?ฉันแค่เป็นห่วงพวกคุณ"

"ทำไมคุณถึงมาในเวลานี้?"เสิ่นซูหลัน ถาม

ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกง่าย ดังนั้นเสิ่นซูหลันถึงถามเช่นนี้

"ได้ข่าวว่าสื้อสื้อได้รับบาดเจ็บและรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ฉันในฐานะที่เป็นคุณพ่อ ควรที่จะไปเยี่ยมเธอ"

แม้ว่าเจียงเจิ้นพูดแบบนี้ แต่ตามจริงเขากลัวว่าถ้าหากเขาไม่ห่วงใยเจียงสื้อสื้อ คนของตระกูลจิ้นจะมาหาเรื่องเขาอีก

"คุณจะไปเยี่ยมไอ้กระหรี่คนนั้น?

เสิ่นซูหลันได้ยินเช่นนี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมา"ฉันห้ามคุณไม่เยี่ยมเธอ"

เมื่อได้ยินคำว่า"กระหรี่" สีหน้าของเจียงเจิ้นก็มืดมนขึ้นมา ตวาดเธอว่า"เธอก็เป็นลูกสาวของฉันด้วย แกพูดให้สุภาพหน่อยนะ"

เขามาตำหนิเธอเพื่อไอ้กระหรี่คนนั้น!

ทันใดนั้นเสิ่นซูหลันก็โมโหขึ้นมา เพิ่งคิดจะเถียงกลับไป ดีที่เจียงนวลนวลรีบดึงเธอไว้ และกระซิบเตือนเธอว่า"พอแล้ว คุณแม่ พี่สาวได้รับบาดเจ็บ ไม่เพียงแต่คุณพ่อ พวกเราล้วนควรที่จะไปเยี่ยมเธอ ไม่ใช่หรือ?"

"นวลนวล คุณ......"เสิ่นซูหลันมองมาที่เธออย่างประหลาดใจ ไม่เชื่อว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา

เจียงนวลนวลส่งสายตาสะกิดเธอ พร้อมพูดว่า"แม่ ไม่ว่ายังไงพี่สาวก็เป็นคนของตระกูลเจียงด้วย หลายปีนี้คุณล้วนปฏิบัติต่อเธออย่างกับลูกสาวแท้ๆ คุณจะโกรธเธอเพราะเธอทำเรื่องบางอย่างผิดไปได้ยังไงล่ะ?"

เสิ่นซูหลันรับรู้ถึงสายตาของเธอ เข้าใจความหมายของเธอทันที เลยหัวเราะเยาะออกมา"ฉันปฏิบัติต่อเธออย่างกับลูกสาวแท้ๆ แล้วเธอล่ะ มองพวกเราเป็นศัตรูกันหมดเลย"

"พอแล้วแม่ อย่าพูดแล้ว"

เจียงนวลนวลดึงเธอไว้ จากนั้นหันไปพูดกับเจียงเจิ้นว่า"พ่อ คุณก็อย่าไปเยี่ยมพี่สาวคนเดียวนะ ให้แม่ไปกับคุณดีกว่า"

พอได้ยินเช่นนี้ เจียงเจิ้งมองไปทางเสิ่นซูหลัน สีหน้ายังคงแย่อยู่"เธอเองยอมไหมล่ะ"

"แม่"

เจียงนวลนวลส่งสายตาสะกิดเสิ่นซูหลัน

แม่ คุณต้องไปแน่นอน ต้องไปดูว่าเจียงสื้อสื้อมีท่าทางยังไง อย่างนี้พวกเราถึงสามารถทำการวางแผนต่อไป

เสิ่นซูหลันรับรู้สายตาของเธอ จึงพยักหน้าแสดงให้เห็นว่าตัวเองรับรู้แล้ว จากนั้นมองไปที่เจียงเจิ้น พูดอย่างไม่เต็มใจ"ฉันไปกับคุณ เพื่อมิให้ใครบางคนมากล่าวว่าแม่เลี้ยงอย่างฉันนี่มันไร้น้ำใจ"

สีหน้าของเจียงเจิ้นจึงค่อยๆกลับสู่มาเป็นสภาพเดิม แต่ยังคงพูดอย่างโกรธ"แกโตจนป่านนี้แล้ว นวลนวลยังรู้เรื่องรู้ราวกว่าคุณอีกเลย"

เจียงนวลนวลยิ้มอ่อนๆ มองขึ้นไปแล้วเป็นคนน่ารักและรู้เรื่องรู้ราวจริงๆ

แน่นอนมีข้อแม้ว่าถ้าเธอไม่ทำสิ่งที่เลวร้ายเหล่านั้น

ดังนั้น เจียงเจิ้นเลยพาเสิ่นซูหลันไปเยี่ยมเจียงสื้อสื้อ

สำหรับการมาเยี่ยมของพวกเขา เจียงสื้อสื่อไม่มีสีหน้าที่ดีต่อพวกเขาเลย เพียงแค่มองพวกเขาตาเดียว จากนั้นก็เอียงหน้าไปอีกข้างหนึ่ง ไม่ยอมมองพวกเขาอีก

ท่าทีของเธอ ทำให้เจียงเจิ้นและเสิ่นซูหลันไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เนื่องจากจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วย เลยไม่กล้าตำหนิเธออะไร เพียงแต่ต้องทนไว้

"สื้อสื้อ คุณเป็นไรหรือเปล่า?"แม้ว่าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่การแสดงออกทางภายนอกยังจะเป็นต้องทำ

เจียงเจิ่นเดินไป และถามด้วยความห่วงใย

เจียงสื้อสื้อถึงจะหันหน้ากลับมา มองเข้าหาเขาด้วยสายตาที่เย็นชา และปรากฏรอยยิ้มที่เยาะเย้ยขึ้นมา"แกยังรู้ว่าต้องมาเยี่ยมฉันหรือ?"

"แก!"เจียงเจิ้นเกือบจะโมโหขึ้นมา แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินก็อยู่ จึงรีบไอออกมาเพื่อปิดบังความโกรธของตัวเอง พยายามแสดงความห่วงใยในฐานะที่เป็นพ่อที่ใจดีออกมา"คุณเป็นลูกสาวของฉัน ฉันก็ต้องมาเยี่ยมคุณอยู่แล้วไง"

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เขา แค่รู้สึกว่าการแสดงออกที่หน้าซื่อใจคดของเขาทำให้คนเกลียดชังจริงๆ

แต่เธอยังคงตอบกลับว่า"คุณไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไรหรอก เพราะผลกรรมของคนบางคนยังไม่ได้มาถึง ฉันยังต้องรอดูอยู่เลย"