สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 582

หร่วนซิงหว่านเข้าไปแตะหน้าผากของเขา มันร้อนมาก จนผมและหมอนของเขาเปียกโชก

คิ้วเรียวของเธอขมวดแน่น เมื่อคืนเขาคงไม่ได้หลับไปโดยไม่ได้เป่าผมให้แห้งใช่ไหม?

หร่วนซิงหว่านเปิดม่านระบายอากาศ ก่อนจะเรียกเขา "โจวฉือเซิน โจวฉือเซิน? ตื่นได้แล้ว ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล"

คนบนเตียงไม่โต้ตอบ ทำเพียงแค่จับมือเธอที่เอื้อมมา

หร่วนซิงหว่านออกแรงดึงเขา แต่ไม่รู้ทำไมเขาที่อยู่ในสภาพนี้ถึงได้แรงเยอะนัก

เมื่อเห็นอย่างนี้ เธอคงพาเขาไปโรงพยาบาลไม่ได้แน่

หร่วนซิงหว่านใช้มืออีกข้างควานหาโทรศัพท์ ก่อนจะกดหาเบอร์โทรของหลินหนาน "โจวฉือเซินเป็นไข้ ถ้าคุณประชุมเสร็จ มาพาเขาไปส่งโรงพยาบาลด้วยนะ ฉันลากเขาไปไม่รอด"

หลินหนานพูดเสียงต่ำ "ผมมีประชุมถึงเย็นเลยครับ หรือเอาอย่างนี้ไหมครับ ผมจะส่งหมอประจำตัวของประธานโจวไปหา รบกวนคุณหร่วนดูแลประธานโจวด้วยนะครับ"

พูดจบ หลินหนานไม่ให้โอกาสหร่วนซิงหว่านได้ปฏิเสธ เขาวางสายอย่างรวดเร็ว

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอบอกตอนไหนว่าจะดูแลเขา

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ ก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มที่นอนไข้ขึ้นสูงอยู่บนเตียง ปากบางเม้มเล็กน้อย ก่อนจะวางโทรศัพท์ และหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาจากกระเป๋า และเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เขา พูดพึมพำเบาๆ ว่า "นอนทั้งที่ผมเปียก ถ้าไม่เป็นหวัดก็แปลกแล้ว"

หลังจากเธอเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เขาเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็เอื้อมเข้าไปใต้ผ้าห่ม

แน่นอนว่า ทั้งเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนต่างก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

หร่วนซิงหว่านเรียกเขาอีก "โจวฉือเซิน คุณลุกได้ไหม ไปนอนที่โซฟาสักพักได้ไหม ฉันจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอน"

ขนตาของโจวฉือเซินขยับ นานกว่าที่เขาจะลืมตา

หร่วนซิงหว่านโบกมือตรงหน้าเขา "ได้ยินฉันไหม"

ปากบางของโจวฉือเซินขยับ ก่อนที่เสียงแหบแห้งจะเอ่ยขึ้น "คุณมาได้ยังไง"

สีหน้าของหร่วนซิงหว่านไม่เปลี่ยน เอาข้ออ้างที่ใช้ได้ผลออกมา "ผ่านทางนะค่ะ"

นิ่งไปสักพัก เธอจึงพูดว่า "เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว คุณไปนอนตรงโซฟานะ ฉัน......"

โจวฉือเซินหลับตาลงอีกครั้ง "ผมไม่มีแรงเลย"

"นี่ฉันไม่ดึงคุณอยู่เหรอ เร็วเข้า อย่านอนไม่ขยับสิ"

หร่วนซิงหว่านใช้สองมือดึงเขา ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าไอ้ผู้ชายคนนี้มันจะหนักขนาดนี้

เมื่อเธอพยายามดึงเขาขึ้นมาอย่างสุดแรงกำลัง แต่จู่ๆ มือของเขากลับพุ่งมาข้างหน้า หร่วนซิงหว่านไม่ทันป้องกันตัว กระแทกตัวของเขา ก่อนจะตกลงไปบนตัวเขา

เมื่อเธอจะลุกขึ้นมา มือของโจวฉือเซินก็โอบเอวเธอเอาไว้แน่น ไม่เหลือช่องว่างสักนิด

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน "ไหนคุณบอกไม่มีแรงไงละคะ"

"เรื่องยกมือ ไม่ต้องใช้แรงหรอก"

หร่วนซิงหว่านพูด "ปล่อย"

"ผมอยู่ในสภาพนี้ คุณจะไม่ใจดีหน่อยเหรอ"

"คุณก็รู้ตัวว่าคุณเป็นอย่างนี้ หยุดสักพักไม่ได้เลยเหรอ"

โจวฉือเซินลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาสีเข้มของเขาสบกับเธอ "ผมกลัวว่าถ้าปล่อย คุณก็จะไป"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดอะไรที่น่าสงสารขนาดนี้

เธอถอนหายใจเบาๆ "ฉันไม่ไปไหน โอเคไหมคะ ฉันแค่จะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ ในเมื่อคุณไม่อยากขยับก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยให้หลินหนานมา......"

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านพูดจบ เธอรู้สึกว่ามือที่โอบรอบเอวของเธอดึงกลับไปแล้ว

เธอลุกขึ้นอย่างเร็ว ล้มลุกคลุกคลานเมื่อกี้มันทำให้เธอทั้งเหนื่อยและร้อน

โจวฉือเซินลุกขึ้นนั่งช้าๆ ขายาวโค้งขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงต่ำ "มึนหัว"

หร่วนซิงหว่านพูด "งั้นก็มึนไปเถอะ"

เมื่อเธอหมุนตัวจะไปหาผ้าปู่ที่นอนที่ห้องแต่งกาย แต่มือของเธอกลับถูกคว้าเอาไว้

"คุณบอกว่าคุณจะไม่ไป"

"ฉัน......"