สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 607

หลังจากนอนหลับไปสักตื่น หร่วนซิงหว่านตัวเริ่มอ่อนลง เธอชูมือขึ้น และบิดขี้เกียจทั้งที่หลับตาอยู่ จนไม่รู้ว่าใบหน้าไปชนเข้ากับอะไรเข้า มันเป็นสัมผัสเนื้อผ้าชุดสูท

เธอขยับต้นคอเล็กน้อย ทว่ารู้สึกทางด้านข้างศีรษะ มีสิ่งของบางอย่างที่รู้สึกแข็งมาก

หร่วนซิงหว่านลืมตา และเตรียมจะหาวออกไป จนเห็นขากรรไกรอันเย็นชาแข็งทื่อของชายหนุ่มเตะเข้าตา

เธอตะลึงอยู่ชั่วครู่ คิดดูแล้วไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเห็นภาพแบบนี้ขึ้นมาได้ เพราะว่าเธอจำได้ว่าเอนตัวนอนลงบนโซฟา

ความง่วงเหงาหาวนอนค่อยตื่นตัวขึ้น พลางมองกระเดือกของชายหนุ่มที่นูนออกมา ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็รู้ตัว ตอนนี้เธอนอนอยู่ในท่าทางแบบไหน

เธอลุกขึ้นนั่งทันควัน พลางถลึงตาโต

โจวฉือเซินปิดเอกสาร ขายาวนั่งขัดสมาธิ "ตื่นแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดออกไป "ฉันมานอนหนุนตักคุณได้ไงเนี่ย?"

"เรื่องนี้ต้องถามคุณแล้วแหละ ผมนั่งทำงานอยู่ตรงนี้ ทำไมคุณถึงมานอนหนุนตักผมได้เนี่ย"

นี่ไม่ใช่วันแรกที่หร่วนซิงหว่านเห็นความสามารถทุเรศของผู้ชายคนนี้ ต้องเป็นเขาฉวยจังหวะตอนเธอนอนหลับอยู่แน่ๆ โดยเอาเธอมาวางอยู่บนตักของเขา

ไม่เพียงเท่านี้ เขายัง...

ลามกที่สุด!

โจวฉือเซินเอนพิงทางด้านหลัง แขนพาดอยู่บนโซฟา พลางเหลือบมองเธอ "หลับเป็นยังไงบ้าง"

"ฉัน..."

"ผมรู้สึกว่าคุณนอนหลับน่าจะไม่เลวเลย ฝันว่าอะไรบ้าง?"

หร่วนซิงหว่านแทบไม่ต้องคิดพลางตอบทันควัน "ไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้น!"

โจวฉือเซินโค้งมุมปากขึ้น พลางเขยิบเข้าหาเล็กน้อย น้ำเสียงแหบทุ้มอย่างชัดเจน "เหรอ งั้นทำไมคุณนอนน้ำลายไหลล่ะ?"

หร่วนซิงหว่านรีบยกมือขึ้นมาปาดมุมปากทันควัน ทว่ากลับพบว่าไม่ได้เป็นไปตามที่เขาพูดสักนิด พลางหยิบหมอนอิงเขวี้ยงใส่เขาอยู่หลายครั้ง

หลังจากรอให้เธอตีให้หนำใจแล้ว โจวฉือเซินจึงหยิบหมอนอิงมา พลางอุ้มคนเข้ามาด้วย และวางคนลงบนตัก "พอแล้วนะ คุณไม่รู้เหรอเวลาคุณนอนชอบพลิกตัวไปมา ผมไม่ลำบากใจเลยหรือไง?"

"ใครให้คุณ..."

หร่วนซิงหว่านยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกคนตรึงท้ายทอย

วินาทีต่อมา ริมฝีปากบางของชายหนุ่มก็ประทับลงมา

หร่วนซิงหว่านทุบบริเวณแผงอกของเขาเล็กน้อย ทว่ากลับถูกเขาคว้ามือเอาไว้แน่น ส่วนเขาเกี่ยวรัดบริเวณเอวคอดกิ่วของเธอ และเพิ่มแรงจูบครั้งนี้ให้หนักขึ้น

หลังจากเสร็จสิ้นการจูบอันยาวนาน หร่วนซิงหว่านเริ่มหายใจไม่ออก จนน้ำตาทั้งสองข้างเปียกชื้น

ปลายคางโจวฉือเซินหนุนไหปลาร้าของเธอ มีแค่คนสองคนที่ได้ยินเสียงลมหายใจ "ที่รักครับ ขอค่าตอบแทนค่าเสียหายหน่อยนะ?"

ความคิดของหร่วนซิงหว่านตะเบ็งเสียงตวาดกลับ "คุณ...!"

เวลาไหนแล้วเนี่ย เขายังอยากจะทำเรื่องนี้อยู่อีก ยังเป็นคนอยู่ใช่มั้ย?

โจวฉือเซินแสดงอารมณ์อย่างหนักแน่น "คุณไม่ให้ผมแตะต้องคุณมาเดือนหนึ่งแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่านโมโหจนทนไม่ไหว "พูดแบบนี้กลายเป็นความรับผิดชอบของฉันใช่มั้ย?"

"โทษคุณทั้งหมดไม่ได้หรอก มิเช่นนั้นตอนนี้ก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนี้"

หร่วนซิงหว่าน "..."

นี่เธอควรจะขอบคุณเขาเหรอ?

โจวฉือเซินขบเม้มใบหูของเธอ อุ้งมือจับฝ่ามือของเธอเอาไว้ พลางกล่าวออกมาอย่างแหบพร่า "รีบหน่อยนะ ไม่งั้นจะเปลี่ยนจุดแล้วนะ?"

มือข้างนั้นของหร่วนซิงหว่านที่ถูกเขาเกาะกุมอยู่ จะดึงยังไงก็ดึงไม่ออก

ไม่เสียแรงที่เขาได้รับฉายาว่าผู้ชายหมาๆ จริงๆ เขาคุ้มค่าแล้วแหละ!!!

รอจนเสร็จกิจ หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าแขนจะยกไม่ขึ้นอยู่แล้ว จึงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที

เพิ่งจะอาบได้แค่ครึ่งทาง ก็มีเสียงคนเคาะประตูห้องน้ำ เสียงโจวฉือเซินดังเข้ามา "เสื้อผ้าวางไว้ที่หน้าประตูแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่านไม่ได้สนใจเขา

โจวฉือเซินพูดย้ำ "ความจริงผมมาคิดดูแล้ว คุณน่าจะไม่ได้จำเป็นมาก งั้นผมเอาไปดีกว่า"

"...คุณวางให้ฉันตรงนั้นแหละ!!"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว