สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 608

ภาพวิวทิวทัศน์ในยามค่ำคืนของเมืองเจียงโจวสวยงามมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งริมตลิ่งแม่น้ำ ที่สามารถมองเห็นภาพทั่วทั้งเมืองสะท้อนกลับหัวเหนือผิวน้ำ

สายลมยามค่ำคืนก็สบายตัวมาก

ร้านอาหารที่ออกมารับประทานอาหารอยู่ติดริมแม่น้ำพอดี เมื่อเหลือบมองออกไป จึงเห็นผิวน้ำที่ถูกลมพัดจนเป็นรอยย่น กระเพื่อมเป็นคลื่นทอประกายออกมา

หร่วนซิงหว่านนอนตลอดช่วงบ่าย จึงไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่ กินได้ไม่เยอะก็อิ่มแล้ว โจวฉือเซินเห็นสภาพนั้นแล้ว จึงสั่งขนมหวานมาให้เธออีกอย่าง

หร่วนซิงหว่านพูด "ฉันกินไม่ลงแล้วค่ะ"

"คุณกินนิดเดียวเอง เดี๋ยวตกดึกก็จะหิวเอา" โจวฉือเซินดันขนมหวานมาอยู่ตรงหน้าเธอ "รีบกินเร็ว ไม่งั้นเดี๋ยวน้ำหนักครึ่งโลก็ไม่เพิ่ม อย่าพูดว่า 2โลครึ่งเลย"

"...นั่นมันเป็นสิ่งที่คุณพูดออกมาเอง ไม่เกี่ยวกับฉัน!"

มุมปากโจวฉือเซินโค้งขึ้น "อื้อ ผมพูดเอง"

หร่วนซิงหว่านท้องกาง กินไม่ลงจริงๆ จึงห่อของหวานกลับโรงแรม หิวค่อยกิน

โจวฉือเซินเองก็ไม่ได้พูดว่าอะไร

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เดินบนริมตลิ่งอยู่สักพัก หร่วนซิงหว่านก็ยืนพาดกับเหล็กกั้นคอยรับลมอย่างเกียจคร้าน

โจวฉือเซินถามไถ่ "เป็นอะไรไป"

"ขาอ่อน ไม่มีแรง"

ทั้งๆ ที่นอนมาทั้งวันแล้ว ก็ไม่ได้ทำอะไร และก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกเหนื่อยล้า

โจวฉือเซินหันหลังให้ โดยนั่งคุกเข่าให้เธอ "ขึ้นมา"

หร่วนซิงหว่านเหลือบมองรอบๆ เห็นว่าคนที่อยู่โดยรอบมีคนเยอะพอดี จึงกระซิบพูด "นี่คุณทำอะไรเนี่ย"

"คุณไม่มีแรงไม่ใช่เหรอ ผมแบกคุณ"

"ฉัน...ก็แค่อยากจะพักผ่อนสักพักแค่นั้นเองค่ะ ยังไม่ถึงขั้นที่เดินไม่ไหว"

โจวฉือเซินหันศีรษะกลับมา พลางดึงแขนของเธอ

หร่วนซิงหว่านไม่ทันระวังตัว จนทั้งตัวกระโจนมาอยู่บนหลังของเขาทันที

โจวฉือเซินแบกเธอแล้วลุกขึ้น "ทำแบบนี้แต่แรกก็จบตั้งนานแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "..."

แม้ว่าผู้คนที่อยู่รอบๆ จะมีคนมากมาย โดยส่วนใหญ่มาเดินจับจ่ายใช้สอย ยังไม่มีคนที่ขี่หลังกันเช่นพวกเขา ดังนั้นมีสายตาคนไม่น้อยมองมาโดยสื่อความหมายเป็นนัย

หร่วนซิงหว่านเอาศีรษะมุดอยู่ตรงหัวไหล่ของเขา พลางกระซิบอย่างเร่งรัด "กลับโรงแรมกลับโรงแรม"

"คุณไม่อยากเดินเล่นต่อเหรอ?"

"นี่ผมก็เดินให้อยู่นี่ไง"

รอยยิ้มมุมปากโจวฉือเซินขยายกว้างขึ้น พลางแบกเธอมุ่งหน้าเดินไปทางโรงแรม

จากตรงนี้ไปถึงโรงแรม ซึ่งใช้เวลาการเดินด้วยเท้าสิบกว่านาที

เมื่อเข้าใกล้โรงแรมขึ้นเรื่อย คนรอบข้างก็ยิ่งน้อยลง

หร่วนซิงหว่านจ้องมองเงาอันทอดยาวของพวกเขาใต้แสงไฟถนนสาดส่อง จู่ๆ ก็อ้าปากพูด "โจวฉือเซิน"

"หือ?"

"คุณว่า ความจริงเมื่อ20ปีก่อน ตกลงว่ามันคืออะไร"

ตอนที่เธอพบศพมารดาของเธอ โจวฉือเซินเคยพูดกับเธอ เรื่องแผนการช่วยชีวิตหลินจื้ออานเมื่อยี่สิบปีก่อนทำสำเร็จ จนเป็นเหตุให้โจวจู้นเหนียนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ มีความเป็นไปได้มากที่ว่าอาจเป็นคนกลุ่มเดียวกัน

ก่อนหน้าที่จะมาเมืองเจียงโจว เธอรู้สึกมาโดยตลอดว่าบางทีตระกูลเจียงเป็นคนลงมือทำทั้งหมดทุกเรื่อง

ทว่าก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในทางกลับกันกลับค้นพบว่าความรู้สึกนี้มันไม่ได้แกร่งกล้าขนาดนั้นแล้ว

หลังจากได้พบปะพูดคุยกับเจียงหยวนและเจียงซ่างหาน ยังมีคำพูดเหล่านั้นของพวกเขาอีก

สัญชาตญาณบอกกับเธอ พวกเขาน่าจะไม่ลดตัวไปทำเรื่องพรรค์นั้น

ไม่ว่าจะเป็นยี่สิบปีก่อน หรือจะเป็นยี่สิบปีหลังจากนั้น

คนในตระกูลเจียง คล้ายว่าไม่ได้เลวร้ายมากขนาดนั้นตามที่จินตนาการเอาไว้