ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1738

ทันทีที่แหวนผ่านนิ้วนาง และสวมที่มือเธอ ดวงตาของนานาโกะก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เธอรีบก้มหัวลง ไม่อยากให้เย่เฉินเห็นว่าสภาพตอนนี้ของเธอ

เธอชอบเย่เฉินมาก แต่เธอไม่อยากสร้างภาระทางจิตใจให้กับเย่เฉินมากเกินไป

เพราะเธอรู้ดีในใจว่า เหตุผลหลักๆที่เย่เฉินมาญี่ปุ่นครั้งนี้ ที่มาหาเธอที่เกียวโตไม่ใช่เพราะเขาชอบเธอมาก แต่เป็นเพราะเขาเห็นอกเห็นใจ และรู้สึกน่าเสียดายแทนเธอ

เธอสามารถเข้าใจอารมณ์ของเย่เฉิน ซึ่งเป็นความเห็นอกเห็นใจที่คนที่เป็นนักศิลปะการต่อสู้เช่นกัน

ความเห็นอกเห็นใจคืออะไร?

เป็นอารมณ์ของการเข้าใจกัน สามารถเห็นอกเห็นใจกัน และใจเขาใจเรา

มันเหมือนกับ นักแข่งคนหนึ่ง ที่เห็นนักแข่งอีกคนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนได้รับบาดเจ็บสาหัส หรือแม้กระทั่งเสียชีวิตในสนาม ความเห็นอกเห็นใจของเขา ที่มีต่อผู้บาดเจ็บมันจะแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป

ในทำนองเดียวกัน หากทหารเห็นสหายร่วมรบ หรือผู้ที่เป็นทหารด้วยกัน ได้รับบาดเจ็บหรือทุพพลภาพในสนามรบ เขาจะมีความเห็นอกเห็นใจในลักษณะนี้อย่างแน่นอน

เย่เฉิน ก็ทำเหมือนกับเธอแน่นอน

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ฟังการโน้มน้าว ได้รับบาดเจ็บสาหัสในการแข่งขัน หรือถูกรถพยาบาลดึงออกจากสนามโดยตรง เขาคงจะเห็นใจตัวเองมากกว่านี้

นอกจากนี้ เขามีวิธีรักษาเธอ ดังนั้นมาญี่ปุ่นครั้งนี้ เขาจะใช้เวลาในการไปเกียวโตเพื่อเจอเธอ ช่วยเธอ และรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ

ดังนั้น อิโตะ นานาโกะจึงรู้ดีว่า แม้ว่าเย่เฉินจะดีต่อตัวเองมาก แต่ส่วนใหญ่คงจะมาจากความเห็นอกเห็นใจที่เกิดจากความเข้าอกเข้าใจ

สำหรับผู้หญิงที่หลงใหลอีกฝ่าย สิ่งที่เธอไม่ต้องการก็คือ ความเห็นอกเห็นใจของอีกฝ่าย

อันที่จริง นอกจากความรักแล้ว อารมณ์อื่นๆ ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ

ในขณะนี้ เย่เฉินมองไม่เห็นสีหน้าของนานาโกะ ความสนใจของเขาจดจ่ออยู่ที่นิ้วของเธอ เมื่อเห็นว่าแหวนที่อิโตะ นานาโกะสวมขนาดใหญ่กว่าเล็กน้อย เขาก็ถอดออกเบา ๆ อีกครั้ง และพูดพนักงานขายว่า:"ขอโทษครับ รบกวนปรับให้เล็กหน่อยครับ"