ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1788

อู๋ตงไห่นิ่งคิด แล้วกล่าวว่า “เดิมทางใต้ก็ไม่มีแร่ถ่านหินเท่าไหร่ ดังนั้นฉันจึงไม่รู้จักใครที่ทำเหมืองถ่านหิน”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ เขาก็นึกอะไรออก จึงยิ้มกล่าวว่า “แต่ฉันกลับมีเพื่อนสมัยเด็กอยู่คน ที่บ้านทำโรงงานอิฐ ทำงานในโรงงานอิฐ เทียบกับทำในเหมืองถ่านหินแล้ว ไม่สบายไปกว่ากันเลยสักนิด สามารถนำแม่ยายของเย่เฉินส่งใช้แรงงานที่นั่นได้!”

เซียวฉางเฉียนพลันยิ้มกล่าวว่า “อั้ยย่ะประธานอู๋ นี่มันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ หญิงชั่วแบบนี้ก็สมควรโยนเข้าไปในโรงอิฐนี่แหละ!”

กล่าวจบ เขาก็รีบถามอีกว่า “ประธานอู๋ คุณว่าคุณสะดวกจะบอกที่อยู่ของเพื่อนคนนี้ของคุณกับผมได้ไหม หลังผมให้คนจัดการหม่าหลันเสร็จแล้ว ก็จะส่งไปที่นั่นทันที!”

“ไม่รีบ!” อู๋ตงไห่ยิ้มเย็นกล่าวว่า “ฉันกับเย่เฉินมีความแค้นลึกล้ำกันอยู่ ตอนนี้ฉันเพิ่งจะมาถึงจินหลิงพอดี เรื่องบันเทิงใจเช่นนี้ ไม่มีเหตุผลให้พลาด นายจับเธอมัดเอาไว้ก่อน ถึงเวลาส่งที่อยู่มาให้ฉัน ฉันจะไปที่นั่นยืนยันกับตาตนเอง!”

เซียวฉางเฉียนรับปากอย่างรวดเร็ว “ประธานอู๋คุณวางใจ ผมจะต้องจัดการเรื่องนี้อย่างเหมาะสมแน่นอน ถึงเวลาจะโทรตามให้คุณมายืนยันเองกับตา!”

อู๋ตงไห่ส่งเสียงอืมตอบรับ ยิ้มกล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันยังมีธุระต้องจัดการ หลังนายจัดการเสร็จแล้วก็โทรหาฉัน”

“ได้ครับ ประธานอู๋!”

ทางเซียวฉางเฉียนเพิ่งจะวางสาย ก็รีบกล่าวกับทุกคนอย่างระงับความตื่นเต้นไม่อยู่ “ประธานอู๋บอกว่าเขามีเพื่อนที่เปิดโรงงานอิฐอยู่คนหนึ่ง รอพวกเราจับหม่าหลันไว้ หลังจัดการเธอตามแผนแล้ว ก็รีบส่งเธอไปที่โรงงานอิฐทันที ให้เธอใช้แรงงานอยู่ในโรงงานอิฐไปตลอดชีวิต!”

พอเฉียนหงเย่นได้ยินเช่นนี้ ในใจพลันรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเป็นอย่างยิ่ง เธอพูดอย่างโมโหว่า “ตอนนั้นที่ฉันไปเป็นเหมืองถ่านหิน ทำไมหม่าหลันถึงไปโรงงานอิฐได้ล่ะ! แบบนี้เธอก็สบายเลยสิ!”

เซียวฉางเฉียนถลึงตาใส่เธอแวบหนึ่ง พูดโพล่งออกมาว่า “เธอจะไปเข้าใจอะไร! โรงงานอิฐลำบากกว่าเหมืองถ่านหินเสียอีก แม้เหมืองถ่านหินจะสกปรก เหนื่อย แต่อย่างน้อยหน้าหนาวก็อุ่นหน้าร้อนก็เย็น ส่วนโรงงานอิฐไม่เหมือนกัน หนึ่งปีสี่ฤดูใช้แต่ไฟเผาอิฐ แค่ความร้อนก็รับไม่ไหวแล้ว มิหนำซ้ำงานขนอิฐไม่ได้สบายไปกว่างานขุดเหมืองเลย สรุปแล้ว โรงงานอิฐลำบากกว่าเหมืองถ่านหิน!”

แบบนี้ในใจเฉียนหงเย่นค่อยสบายขึ้นมาหน่อย