ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1780

อาหารฝรั่งที่เตรียมไว้อย่างดี ถูกเธอกวาดทิ้ง จนลงไปกองอยู่เต็มพื้น

เนื่องจากบนพื้นมีเศษแก้วกระจัดกระจายอยู่บนพื้น หัวหน้าพนักงานกลัวว่าเย่ฉางหมิ่นจะเผลอไปเหยียบเข้า

ด้วยเหตุนี้จึงรีบพาพนักงานสองคนเข้ามาทำความสะอาด

เย่ฉางหมิ่นที่กำลังระบายอารมณ์โกรธไปทั่ว เมื่อเห็นพนักงานเดินเข้ามา ความโกรธก็พลันปะทุ เธอเดินเข้าไปกระชากหนึ่งในพนักงาน แล้วฟาดมือลงบนหน้าของอีกฝ่าย พร้อมกันนั้นก็สบถด่าโวยวายออกมาว่า “ฉันได้บอกให้พวกแกเข้ามาเหรอ? ห๊ะ?！”

หญิงสาวที่ถูกตบหน้า ร้องไห้อ้อนวอนว่า “คุณผู้หญิงใจเย็นๆก่อนนะคะ ฉันกลัวว่าเศษแก้วจะบาดคุณ เลยรีบเข้ามาเก็บกวาดให้......”

ไฟโกรธในใจของเย่ฉางหมิ่นยังคงลุกโชน ออกแรงเพิ่มขึ้นอีกระดับ แล้วด่าทอออกมาอย่างกรุ่นโกรธว่า “นังสวะ! ฉันอนุญาตให้แกเข้ามา แกถึงจะเข้ามาได้ ถ้าฉันไม่อนุญาต ก็อย่าสะเออะหน้ามาให้ฉันเห็น！”

หัวหน้าพนักงานเห็นอย่างนี้ จึงรีบเข้าไปอ้อนวอนอีกแรงว่า “คุณผู้หญิงใจเย็นๆนะคะ เรื่องนี้ฉันเป็นคนต้นคิด ฉะนั้น....”

เย่ฉางหมิ่นเบิกตาโพลงอย่างกรุ่นโกรธ ใช้เท้าถีบท้องของหัวหน้าพนักงาน แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ไม่แหกตาดูหรือไง! พวกแกสามคนโดนไล่ออก ไสหัวไปซะ!”

หัวหน้าถูกเย่ฉางหมิ่นถีบจนก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น

บนพื้นเต็มไปด้วยเศษแก้ว ดังนั้นเศษแก้วจึงบาดลึกเข้ามาในผิวหนังของเธอทันที

แต่ในเวลาแบบนี้ เธอไม่มีอารมณ์มาสนใจความเจ็บจากเศษแก้วอะไรทั้งนั้น เธอกุมท้องเอาไว้ด้วยใบหน้าขาวซีด เอ่ยพูดอย่างเจ็บปวดว่า “เจ็บท้อง ลิลี่เรียกรถพยาบาลให้ที”

ลิลี่คือพนักงานหนึ่งในสองคนนั้น เพราะเธอยืนอยู่ห่างจากเย่ฉางหมิ่น จึงไม่โดนลูกหลงไปด้วย

เมื่อเธอเห็นว่าหัวหน้ากุมท้องด้วยความเจ็บปวด ก็รีบเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “พี่หนาน เป็นอะไรไหม? อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวฉันโทรเรียก120！”