แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 236

บทที่ 236 ตอนนี้ฉันยังเชื่อเธอได้อีกไหม

กิมจิได้ยินเสียงที่จริงจังหนักแน่นของนรมน จึงรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่

เธอรีบตามตำแหน่งที่นรมนส่งมาจนเจอ โดยที่ด้านหลังมีคนตามอยู่สองสามคน ที่ดูก็รู้ว่าเป็นมวย

นรมนพอใจกับการวางแผนของเขา

กิมจิใส่ระบบติดตามในเครื่องโทรศัพท์ของนรมน แต่เพื่อเป็นกรณีฉุกเฉิน กิมจิได้ให้ต่างหูคู่หนึ่งกับนรมนไว้

“ในนี้มีระบบติดตาม เผื่อในกรณีฉุกเฉิน”

เมื่อเห็นกิมจิรอบคอบเช่นนี้ นรมนก็พยักหน้าแล้วใส่ต่างหูต่อหน้าเขา

“ประธานบุริศร์รู้ว่าท่านไปคนเดียวหรือเปล่า”

คำพูดของกิมจิทำให้นรมนชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า : “ฉันได้ส่งข้อความให้เขาแล้ว คิดว่าเขาคงจะตามมาถึงในไม่ช้า แต่ว่าฉันรอไม่ได้ ฉันต้องรีบไปก่อน”

“นายหญิงต้องระวังตัวนะ”

“รู้แล้ว! ให้คนของคุณตามฉันอยู่ห่างๆ อย่าให้คนอื่นเห็น”

ในนี้มีเรื่องมากมายที่นรมนคิดไม่ตกและไม่เข้าใจ จึงได้ให้คนของกิมจิตามดูอยู่ห่างๆ

กิมจิถ่ายทอดคำสั่งของเธอออกไป ในชั่วพริบตานั้น รถหลายคันได้หันหัวกลับ จากนั้นก็ซ่อนตัวอยู่ในรถคันอื่น

นรมนทึ่งกับเทคนิคการซ่อนตัวของพวกเขา

กิมจิ พูดอย่างภาคภูมิใจว่า : พวกเขาเคยเรียนการสืบสวนติดตามและการโต้กลับเมื่อโดนติดตาม นายหญิงวางใจได้เลย ปลอดภัยแน่นอน”

“รบกวนแล้วนะ รีบกลับไปเถอะ”

“นายหญิงระวังตัวด้วยนะ”

หลังจากที่กิมจิและนรมนได้แยกย้ายกัน นรมนก็มุ่งหน้าไปยังชายหาด

ที่นี่มีชายหาดทั้งหมดสี่ที่ เธอไม่รู้ว่าแยมอยู่ชายหาดไหน เธอจึงต้องลองเสี่ยงดวงเท่านั้น

อันที่จริงการทำแบบนี้เป็นการทำให้เสียเวลา นรมนก็รู้ดี แต่ว่าเมื่อมาถึงจุดจุดนี้แล้ว ต่อให้เสียเวลาเธอก็ต้องตามหาพ่อแม่ตัวเองให้เจอ

รถได้ขับมาถึงชายหาดตะวันออก

ที่นี่เป็นเขตวิลล่า

นรมนดูชายหาดทั้งสี่ที่มาแล้ว มีเพียงที่นี่ที่เป็นกลุ่มวิลล่า ถ้าต้องการซ่อนคนก็คงต้องเป็นเพียงที่นี่ สามที่อื่นนั้นล้วนแต่เป็นเพียงแค่ที่เล่นน้ำทะเลเท่านั้น ต่อให้ต้องการลักพาตัว มันก็ต้องหลีกเลี่ยงไม่ใช่เหรอ

เธอไม่รู้ว่าตัวเองเดาถูกหรือไม่ แต่ก็ต้องมุ่งหน้ามาทางนี้เท่านั้น

หลังจากที่รถได้มาจอดอยู่ในเขตวิลล่า นรมนก็ประสบปัญหาขึ้น

ที่นี่มีวิลล่าตั้งมากมาย แล้วเป็นหลังไหนกัน

ถึงแม้จะเป็นหลังที่ติดกับทะเล แต่ก็มีตั้งหลายหลัง แล้วเป็นหลังไหนกันที่พ่อกับแม่อยู่

นรมนเกิดความสับสนขึ้น

เธอขับรถจากวิลล่าหลังท้ายสุด ค่อยๆขับผ่านด้านหน้าของแต่ละวิลล่า

วิลล่าเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่มีคนพักอาศัย ส่วนใหญ่ซื้อไว้แล้วมาพักผ่อนช่วงเวลาว่าง มีเพียงไม่กี่หลังเท่านั้นที่มีคนรับใช้คอยทำความสะอาด ดูไม่ออกว่าในนั้นมีคนพักอาศัยอยู่หรือเปล่า

ทันใดนั้น นรมนก็เห็นเข้ากับรถที่คุ้นตา

นั่นเป็นรถของแยม !

นรมนได้หรี่ตามองเบาๆ

เป็นแยมที่ตลบหลังเขาจริงๆหรือ

หรือว่าจะเป็นแยมที่ลักพาตัวพ่อแม่ของเธอ

นรมนจอดรถสนิทแล้วลงจากรถ จากนั้นเดินไปยังทิศทางของวิลล่านั้น

วิลล่าไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่เลวเลยทีเดียว สามารถซื้อบ้านที่นี่ได้ ต้องเป็นคนรวยแน่นอน และฐานะของแยมจะซื้อบ้านที่นี่ก็เป็นแค่เศษเงินเท่านั้น

นรมนเดินมาถึงหน้าวิลล่าแล้วทำการกดกริ่ง

สักพักก็มีคนรับใช้มาอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วเปิดประตูให้

“คุณนรมนคุณมาแล้วเหรอ”

การเรียกนรมนของคนรับใช้ทำให้นรมนค่อนข้างจะเข้าใจแจ่มแจ้ง

ดูเหมือนว่าตัวเองนั้นจะเดาถูกทางแล้ว

ก่อนหน้านี้เธอยังนั่งปลอบใจตัวเองอยู่เลย ทั้งหมดเป็นเพียงการคาดเดาของตัวเองทั้งนั้น หรือบางทีแยมจะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ หรือบางทีอาจไม่ใช่อย่างที่เธอคิด แยมไม่มีทางที่จะตลบหลังเธอ

แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างช่างดูน่าขำ

มิตรภาพและหัวใจของคนที่เธอคิดไปเองนั้น ไม่มีค่าพอที่จะกล่าวถึงในตอนนี้

นรมนเจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น

เธอเดินตามคนรับใช้มาถึงห้องรับรองแขก แล้วก็เห็นแยม

แยมสวมชุดอยู่บ้านนั่งอยู่บนโซฟา และกำลังชงน้ำชาอยู่ เมื่อเห็นนรมน เธอก็ยิ้มเหมือนอย่างเคยแล้วพูดขึ้น : “นรมนมาแล้วเหรอ รีบมามะ ฉันเพิ่งต้มชาผู่เอ๋อร์เสร็จ เธอลองมาชิมดูสิ”

นรมนมองดูเพื่อนรักคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า แล้วจู่ๆรู้ก็สึกไม่คุ้นหน้า

เป็นเพราะเธอนั้นเป็นคนหลอกง่ายเหรอ

หรือว่าเธอนั้นมองคนในแง่ดีเกินไป

รู้จักกันมาห้าปี เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าห้าปีให้หลัง คนที่มาตลบหลังเธอจะเป็นรเมศกับแยม

ความรู้สึกของการถูกคนใกล้ชิดทรยศนั้นช่างเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน

เมื่อเห็นนรมนไม่มีการขยับเขยื้อน สีหน้าท่าทางของแยมก็แข็งกระด้างขึ้น แต่ยังคงยิ้ม : “เป็นอะไรไป”

“พ่อแม่ของฉันอยู่ที่ไหน”

นรมนไม่อยากจะอ้อมค้อมกับเธอ

ในเมื่อใจคนคิดไม่ซื่อ เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรักษาภาพความลักษณ์อันงดงามแบบเดิมต่อไปอีก

มือของแยมหยุดชะงักลง และก้มศีรษะลงเล็กน้อย ทำให้มองไม่เห็นถึงอารมณ์สีหน้าของเธอ