[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 19

C h a p t e r 19

"อืม" พอลสันตอบกลับ ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาทางนี้

“ไม่นึกว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้ ไม่คิดจะกลับไปแคนาดาบ้างเหรอ"

"ฉันคงไม่ต้องตอบคำถามหรอกใช่ไหม" คำตอบของพอลสันทำให้ชายหนุ่มอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ

"อืม ไม่ต้องหรอก"

"คุณพอลสัน!! คุณพอลสันคะ!! " สาวน้อยจับจีบกระโปรงและวิ่งมาหาพอลสันอย่างรวดเร็ว "คุณพอลสันอย่าเพิ่งกลับนะคะ มีพักช่วงการประมูลรอบสุดท้าย" เธอบิดตัวไปมา ก้มหน้ามองดูมือของตัวเองด้วยความเขินอาย "อ้ายหนี่อยากเต้นรำกับคุณพอล..."

"สวัสดีครับ คุณอ้ายหนี่"

“…” เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็มีชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา ตอนแรกเห็นเขายืนคุยกับคุณพอลสันอยู่ ก็ไม่ได้คิดจะสนใจ

จนกระทั่งได้เห็นใบหน้าชัดเจนของชายหนุ่มตรงหน้า ก็อดมองตาค้างไม่ได้

"ผมไลม์ครับ" ชายหนุ่มส่งมือมาเช็คแฮนด์ เธอก็เอื้อมมือไปเช็คแฮนด์เขากลับตามมารยาท

“สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ย พลางเหลือบตามองพอลสันที่ยืนอยู่ด้านข้างด้วยความระมัดระวัง เธอไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด

พอลสันไม่คิดจะยืนอยู่นานเท่าไหร่ สักพักก็ตัดสินใจ เดินกลับเข้าไปในห้องโถงโดยไม่สนใจสายตาของหญิงสาวที่มองตามตาละห้อย

เขาแทบไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ ว่าลักษณะของเขาคล้ายคนตกอยู่ในภวังค์ สมองมัวแต่คิดว่าหญิงสาวคนนั้นหายไปไหน ทั้งที่เธอควรจะรอเขาอยู่หน้าห้องน้ำสิ

เมื่อเข้ามาในห้องโถง สายตาก็สาดส่องไปทั่วเพื่อมองหาเป้าหมาย แต่ก็ยังไม่เจอ เขาจึงหันไปมองเชนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"เธอไปไหน" เชนรู้ว่าเจ้านายถามถึงใคร จึงไม่ได้แสดงความตกใจอะไร มีอยู่คนเดียวที่ช่วงนี้ ที่นายยุ่งวุ่นวายด้วยบ่อยๆ

"ก็...ออกไปพร้อมนายนี่ครับ"

เรียวนั่งอยู่ในรถตู้สีดำคันใหญ่ที่มีเพียงเธอกับน้องสาวต่างพ่อต่างแม่นั่งอยู่ข้างในเท่านั้น ก็อย่างที่จัสมินบอก วันนี้มีนักข่าวกับสื่อโทรทัศน์เยอะมาก เกรงว่าจะมาเห็นเธอสองคนทะเลาะกัน มันจะกลายเป็นข่าวใหญ่ อย่างน้อยก็ต้องเห็นแก่หน้าพ่อของเธอไว้ก่อน

"เธอตั้งใจเอากระเป๋าของฉันไปประมูลใช่ไหม" เรียวข่มอารมณ์ไว้เพื่อไม่ให้ปะทุออกมา

"เปล่า เปล่านะ..." ความจริงเธอต้องเดินแบบในชุดสร้อยเพชรของคุณชายหนึ่งต่างหาก แต่ดันมาโดนแคนเซิลเพราะจะให้หลานสาวขึ้นโชว์แทน มันไม่แฟร์กับเธอมาก ในเมื่อไม่ได้ขึ้นเดินแบบ งั้นก็ต้องหาของมาประมูลเองและของที่ว่าก็คงไม่พ้นกระเป๋าราคาแพงของเรียว

อีกอย่างงานนี้มีผู้ใหญ่หลายคนที่เธออยากจะร่วมงานด้วย ถ้าได้ขึ้นไปอยู่บนเวทีเพื่อเป็นจุดรวมสายตาก็จะง่ายต่อการเข้าถึงบุคคลสำคัญในอนาคต เธอตั้งใจว่าจะแม่ของเพื่อนเป็นคนประมูลโดยใช้เงินเธอ แต่ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายอย่างคุณพอลสันจะมาประมูลกระเป๋าแข่งกับผู้หญิงด้วย

"ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ "

"แล้วจะแก้ปัญหายังไง"

"ก็...ก็..." จะให้ทำยังไงได้ล่ะ

ยัยบ้า!! คนที่ประมูลไป คือคนที่เกือบจะตบเธอนะ ถ้าจะให้เข้าไปคุยล่ะก็ ไม่สู้เอาไฟมาเผารถเธอเสียยังจะดีกว่า น่ากลัวจะตาย!!

"พูด!! จะแก้ปัญหายังไง" เรียวตะโกนถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม

"ฉัน...ฉันจะจ่ายเงินค่ากระเป๋าให้เอาไหม จ่ายราคาเท่ากับที่เธอซื้อมา"

"อย่ามามักง่าย!! "

"แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ก็มีคนอื่นประมูลไปแล้ว!! "

"ใช่!! คนอื่นประมูลไปแล้ว!! เธอก็ต้องแก้ปัญหาสิ!! "

"หมาย...หมายความว่าไง" เรียวหันมายิ้มด้วยสีหน้ามีเล่ห์เหลี่ยมที่สุด จนจัสมินอดกลืนน้ำลายไม่ได้ คงไม่คิดจะให้เธอไปทำอะไรแปลกๆ หรอกใช่ไหม

เรียวกลับเข้ามาในงานพร้อมกับจัสมิน มองไปภายในงาน ที่เต็มไปด้วยหนุ่มหล่อสาวสวยมากมาย ที่กำลังวาดลวดลายเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน

"พ่อคะ งานประมูลจบแล้วเหรอ" เรียวเข้าไปกระซิบข้างหูริว

"ยัง พักเต้นรำก่อน สักพักจะมีงานประมูลชิ้นสุดท้าย" อ๋อ ยังเหลืองานประมูลอีกชิ้น

"จัสมิน ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหมครับ" ผู้ชายสูงยาวเข่าดียื่นมือมาเพื่อขอหญิงสาวเต้นรำ

“คุณเป็นใครเหรอคะ…” จัสมินเชิดหน้าทำเหมือนไม่สนใจแต่นั่นคือการเรียกร้องความสนใจต่างหาก

เรียวเบ้ปากก่อนจะดันจัสมินไปด้านหลังของตัวเอง พลางเอ่ย

"จัสเต้นรำไม่เป็นหรอกค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ ผม..."

เรียวกลับหันหลังให้ จากนั้นก็มองน้องสาวตัวแสบที่กำลังยืนขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอยู่

“ทำอะไรของเธอ!!”

"เธอมีคู่เต้นรำแล้ว"

“ฉันยังไม่มี!!”

“มี!!”

"ใครเป็นคู่เต้นรำของฉัน"

"นั่นไง" เรียวพยักพเยิดหน้าไปทางชายหนุ่มที่นั่งดื่มไวน์อยู่กับดาราดังคนหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็มองมาทางนี้อยู่ก่อนแล้ว "เข้าไปคุยกับเขาเรื่องกระเป๋า"

"บ้า!! ..." บ้าไปแล้ว!!

"ได้นะจัสมิน ถ้าเธอไม่ยอมทำ ฉันจะเอาของในห้องเธอไปขาย"

"ไม่ได้นะ!! "

"งั้นก็ไปสิ"

"แต่..."

"ไม่มีแต่…" จัสมินหน้าหงอย มองไปยังเป้าหมายด้วยแววตาหวาดกลัว จะให้เข้าไปหาคุณพอลสันเพื่อขอเขาเต้นรำนะเหรอ

เธอคงไม่โดนฆ่าก่อนใช่ไหม

พอลสันมองดูเรียวกับน้องสาวกำลังยืนคุยกันอยู่ แถมยังหันมามองเขาเหมือนกำลังตกลงอะไรบางอย่าง ไม่นาน น้องสาวของเธอก็เดินเข้ามา

"ฉัน...จะขอคุยกับคุณพอลสันหน่อย" จัสมินบอกเชนที่ยืนขวางไว้

"นายไม่มีอะไรจะคุยกับคุณครับ"

"แต่ฉันมี!! " ด้วยความที่เธอเป็นดารา ที่ถูกตามใจอยู่เสมอจึงเผลอขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะปรับสีหน้าและเสียงให้เบาลง "แต่ฉันมีค่ะ..."

"กรุณากลับไปนั่งที่ของคุณด้วยครับ"

“…” จัสมินมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่อย่างสบายใจ ไม่สนใจที่เธอเดินมาหาด้วยซ้ำ

เหอะ!! ไปก็ได้!!

พอลสันหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ สายตายังคงจ้องมองเรียวที่กำลังก้มหน้าอยู่

"คุณพอลสัน ไม่อยากเต้นรำบ้างเหรอคะ" อ้ายหนี่ถามขึ้นเมื่อเห็นเขายังนั่งนิ่งไม่เอ่ยปากชวนเธอเต้นรำสักที เธอหวังว่าจะได้มีโอกาสได้เต้นรำกับเขาสักครั้ง เพื่อให้ผู้หญิงในงานอิจฉาเธอเล่น แต่เพลงใกล้จะจบแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววสักที

"ผมไม่ชอบ"

“…” อ้ายหนี่หน้านิ่ง ทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ

"คือ พอลสันไม่ชอบทำอะไรแบบนี้อยู่แล้วเพราะกลัวเป็นข่าวนะครับ" เจคพยายามอธิบายแทนเพื่อนรักเพราะเห็นหญิงสาวทำหน้าผิดหวังจนดูน่าสงสาร

อ้ายหนี่ได้ยินเจคตอบกลับมาก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับ

"เหมือนกันเลยค่ะ อ้ายหนี่ก็ไม่ชอบ" ไม่ได้เต้นรำด้วยกันงั้นก็ไม่ชอบไปด้วยกันเสียเลย อย่างน้อยก็มีอะไรที่เหมือนกันบ้าง

พรึ่บ!

อยู่ๆ พอลสันก็ลุกขึ้น เดินออกไปจากโต๊ะ อ้ายหนี่ลุกขึ้นหวังจะตามเขาไป ก็โดนเลขายืนขวางไว้

_________________________

"เรียว ไปเต้นรำกับพี่สักเพลงไหม"

"พี่เมฆคะ เรียวเต้นรำไม่เป็น"

"ไม่เป็นไร พี่ก็ไม่เป็นเหมือนกัน แค่อยากเต้นรำกับเรียวสักเพลงเท่านั้นเอง"

"เรียวกลัวจะไปเหยียบเท้าพี่เอานะสิ พี่ไปชวนคนอื่นดีกว่านะคะ”

“พี่อยากเต้นรำกับเรียว ไปชวนคนอื่นก็แทนที่เรียวไม่ได้อยู่ดี”

“ปากหวานนะเนี่ย…” เรียวหัวเราะเบาๆ ทำทีเขินอาย

"ปกติมั่นหน้าจะตายไป ทำไมวันนี้ถ่อมตัวได้นะ" จัสมินบ่นพึมพำเบาๆ

"นะ ไปเต้นรำกับพี่หน่อยนะ แค่เพลงเดียวเอง"

“…” เธอมองหน้ารุ่นพี่ที่พยายามอ้อน เพื่อรอมือให้เธอตอบรับเต้นรำ แต่…เธอเต้นรำไม่เป็นจริงๆ

"อย่าเล่นตัวนักเลย ไปเถอะ" จัสมินพูดแขวะขึ้นมาจนเรียวต้องหันไปจิกตาใส่