[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 4

C h a p t e r 4

เรียวเดินเข้ามาโรงแรมด้วยรอยยิ้มสดใสกว่าทุกวัน เจอหน้าใครก็พยักหน้าให้อย่างเป็นมิตร ก็เป็นเพราะเรื่องเงินทุนของโรงแรม ถูกแก้ไขได้แล้ว เหลือแค่เซ็นสัญญากันเท่านั้น

แค่นึกถึงก็รู้สึกมีความสุขแล้ว

พนักงานที่ผ่านไปผ่านมาต่างมองเจ้านายของเขาอย่างงุนงง บ้างก็ซุบซิบนินทา ปกติเรียวจะคีพลุคเป็นผู้บริหาร ดูน่าเกรงอกเกรงใจ แต่วันนี้กลับเดินยิ้มแป้นเหมือนเด็กน้อยได้ขนม มันน่าแปลกเกินไป

เมื่อเรียวขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นผู้บริหารก็เห็นเลขาน้ำนั่งวุ่นอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะ

"ขมวดคิ้วมากๆ ไม่ดีนะคะพี่น้ำ"

"โธ่ คิดว่าคุณเรียวจะไม่เข้ามาเสียแล้ว"

"เข้าสิ เรียวต้องเข้ามาเคลียร์งานนิดหน่อยค่ะ"

"เอ่อ เอกสารที่เลขาคุณพอลสันส่งมา วางไว้บนโต๊ะนะคะ"

"เอ๊ะ ส่งมาแล้วเหรอ รวดเร็วดีจัง"

"ค่ะ ส่งมาแล้ว" ทำไมสีหน้าเลขาน้ำถึงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ความจริงเรียวก็มีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเหมือนกัน

เธอรีบเดินเข้าไปในห้อง ถอดเสื้อคลุมแขวนและวางกระเป๋าจากนั้นก็หยิบเอกสารขึ้นมา มันปิดแน่นอย่างดีแถมเขียนข้างหน้าตัวโตๆ ว่า 'เอกสารความลับ'

เมื่อเธอแกะออกดูก็พบว่าเอกสารที่ว่า มัน...แค่วินาทีเดียวเท่านั้น วินาทีเดียวที่เธอแทบอยากจะกรีดร้อง...

เล่นบ้าอะไรของเขาเนี่ย

เรียวออกจากบริษัทอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งโทรหาเควินเพื่อสอบถามถึงที่อยู่ของพอลสัน พอได้ที่อยู่ เธอก็รีบขับรถด้วยอาการอกสั่นขวัญแขวน ไม่รู้ว่าเอกสารพวกนั้น เขาตั้งใจส่งมาหรือส่งผิดกันแน่

1 ชั่วโมง

พอลสันเหลือบตามองหญิงสาวที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็ก้มหน้าลงทำงานต่อไม่สนใจอะไร

ส่วนเควินก็ยืนมองเธออยู่ข้างๆ เจ้านายด้วยใบหน้าเฉยชา

"คุณพอลสันคะ" เรียวรั้งสายตาหันไปมองผู้ชายข้างหน้าก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา

"ครับ" เขาตอบกลับเธอโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ

"เอกสารที่คุณส่งมาคืออะไรคะ"

"คุณอ่านหรือยัง"

"ก็ต้องอ่านสิ ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นเอกสารอะไร คือฉันไม่เข้าใจค่ะ คุณส่งเอกสารพวกนี้มาให้ฉันทำไม" น้ำเสียงไม่พอใจของหญิงสาว ทำให้พอลสันเงยหน้าขึ้นมามอง

"คุณคิดว่าไง"

"มันไม่เห็นมีเงื่อนไขอะไร มีแต่เอกสารการทำงานของคุณ มันคือความลับไม่ใช่เหรอคะ แล้วจะส่งมาให้ฉันทำไม"

"เงื่อนไขของผม...คือนับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป คุณต้องมาทำหน้าที่เลขาแทนเควินสามเดือน"

เดี๋ยวนะ!! เหมือนจะได้ยินอะไรเกินความคาดหมาย

"ห๊ะ..."

"นะ...นายครับ" ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่ตกใจ เควินเองก็ถลึงตาโตมองเช่นกัน

เขากำลังงงกับเจ้านาย อะไรคือให้คนอื่นมาทำหน้าที่แทนเขาและจะให้เขาไปทำอะไร หรือเจ้านายกำลังจะไล่เขาออก

เจ้านายครับ ผมทำอะไรผิด

"ตกใจอะไรครับ" พอลสันเอ่ยขึ้น

"คุณไม่มีคนอื่นให้ทำแล้วเหรอ"

"มี...แต่ผมเลือกคุณ"

"แล้วคุณเควินจะไปไหนคะ"

"เขาจะไปเป็นที่ปรึกษาให้น้องชายผมที่แคนาดา"

"ห๊ะ!! " เสียงอุทานด้วยความตกใจของเควินทำให้พอลสันต้องหันมามองตาขวางใส่ เควินจึงได้แต่ก้มหน้าหงอยๆ ไม่กล้าพูดอะไรมาก นอกจากบ่นพึมพำอยู่ในใจ

เรียวกำลังนึกถึงน้องชายเขา งั้นก็คงเป็นคุณพอร์ชสินะ

เธอเคยเห็นเขาลงนิตยสาร Boyfriend ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับการทำงานและธุรกิจที่แคนาดา เขาเป็นผู้ชายอบอุ่น มีเสน่ห์มาก คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากเรียว ความหล่อต้องยกให้ครอบครัวนี้เลย เพอร์เฟกต์ทั้งพี่ทั้งน้อง แต่เสียดายที่คุณพอร์ชแต่งงานกับนักแสดงสาวชื่อดังคนหนึ่งไปแล้ว ทำให้สาวๆ ที่จ้องตาเป็นมันต่างก็ผิดหวังไปตามๆ กัน ก็คงต้องกลับไปจ้องมองเขาผ่านหนังสือพิมพ์ทั่วไปหรือไม่ก็มองดูเขาผ่านในโทรทัศน์เท่านั้น

พอลสันเห็นหญิงสาวยืนจ้องมองเขานิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรก็คิดว่าเธอคงกำลังหาวิธีเพื่อไม่รับเงื่อนไข…

ใช่ เธอกำลังใช้สมองอันน้อยนิดคิดวิธีอยู่ ทำไมต้องมาเป็นเลขาให้เขาด้วย ในเมื่อแค่งานในโรงแรมก็เยอะจนเธอแทบจะไม่ได้นอนอยู่แล้ว

คิดบ้าอะไรของเขาอยู่นะ

"ฉันจะให้พี่น้ำมาเป็นเลขาให้คุณดีไหมคะ เธอมีประสบการณ์มากกว่าเรียนรู้ได้เร็วกว่าด้วย" คำพูดของหญิงสาวทำให้พอลสันมีสีหน้าบึ้งตึง

"คุณไม่อยากเป็นเลขาให้ผม? "

"คือว่า งานที่โรงแรมยังรอให้ฉันไปจัดการอยู่อีกเยอะ ฉันไม่มีเวลามาเป็นเลขาให้คุณหรอกค่ะ"

"งั้นก็ยกเลิกการลงทุนไป"

"อะไรนะ!! "

"ในเมื่อทำตามเงื่อนไขไม่ได้ ก็ยกเลิกไป"

"เดี๋ยวสิคะ"

"เชิญครับ ผมยังมีงานต้องทำ" พอลสันพูดจบก็ก้มหน้าทำงานต่อไปโดยไม่สนใจเธออีกเลย

เอาแต่ใจตัวเองชะมัด!!

"แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วย" เธอบ่นพึมพำ

"ทำไมครับ? หรือผู้บริหารระดับสูงแบบคุณจะลดตัวลงมาเป็นเลขาให้ผมไม่ได้" พอลสันตั้งใจพูดจาดูถูกหญิงสาวเพื่อให้เธอหมดทางเลือก เขาอยากจะรู้จักเธอให้มากกว่านี้ อยากรู้ว่าเธอมีความสามารถขนาดไหน และคุ้มไหมกับเงินลงทุนที่จะต้องเสียไป

อีกอย่างเธออายุยังน้อย ยังไม่มีประสบการณ์อะไร ต้องสอนให้เธอเรียนรู้ก่อนถึงจะทำให้เขาเชื่อได้ว่าเธอจะบริหารโรงแรมได้ดี ถ้าภายในสามเดือนเธอสามารถทำให้เขาเชื่อมั่นได้ เขาก็มีผลตอบแทนที่สูงมากพอ ที่จะทำให้เธอกระโดดโลดเต้นได้เป็นเดือน

เรียวหรี่ตามองเขาอย่างสงสัย ผู้ชายคนนี้ต้องแกล้งเธอแน่ๆ คนในบริษัทเขามีเป็นแสน ทำไมต้องมาให้เธอที่ไม่ใช่พนักงานของเขามาทำหน้าที่แทนด้วย แล้วมันก็น่าหงุดหงิดที่เขาดันจงใจพูดจาดูถูก คิดว่าเธอจะทำไม่ได้งั้นสิ

ถูกต้อง เธอทำไม่ได้หรอก หากทำอะไรให้เขาไม่พอใจขึ้นมา เธอจะทำยังไงเล่า

หลังจากเรียวเดินออกไปจากห้อง เควินก็เอาแต่เหลือบตามองเจ้านายอย่างน้อยใจ

"เลิกทำหน้าตาแบบนั้นสักที มันทำให้ฉันหงุดหงิด" พอลสันพูดเสียงเรียบเฉยนั่งมองเลขาคนสนิทที่ยืนหน้าดำคร่ำเครียดอยู่

"นายครับ นายจะให้ผมไปแคนาดาจริงๆ เหรอครับ"

"อืม...ฉันมีเรื่องสำคัญให้นายไปทำ"

"อะไรครับ" พอลสันหยิบแฟ้มเล่มหนึ่งออกมาจากกองเอกสารยื่นส่งให้เควิน เขารับไปอ่านแล้วก็เบิกตาโตกว้างก่อนจะมองหน้าเจ้านายด้วยความตกใจ "เรื่องจริงเหรอครับ? "

"อืม พอร์ชส่งเข้าอีเมลมาให้เมื่อเช้า"

"แล้ว..."

"ไปช่วยทางนั้นสักอาทิตย์แล้วค่อยกลับมา"

"ครับ" เควินนึกอะไรขึ้นได้ ก็กำลังจะอ้าปาก แต่พอเห็นสายตาเย็นชาของเจ้านายก็ได้แต่หุบปากลง

พอลสันถอนหายใจช้าๆ อย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นลูกน้องยืนอ้ำอึ้งอยู่

"จะพูดอะไรก็พูดมา"

"...คือเรื่องคุณอิงกาญจน์"

"พรุ่งนี้เธอจะมา"

"นายมั่นใจได้ยังไงครับ"

"เธอต้องเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาคุณริวก่อน และเชื่อเถอะว่าคุณริวต้องสนับสนุน"

"นายคิดจะทำอะไรกันแน่ครับ" พอลสันถอนหายใจช้าๆ อย่างเบื่อหน่าย

"ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอมีความสามารถอะไรบ้าง แผนงานที่เธอเสนอมามันก็ดีอยู่ เพียงแต่ฉันไม่เชื่อว่าคนที่ไม่มีประสบการณ์อะไรเลยจะทำได้ ก็ต้องให้เธอเรียนรู้ก่อนว่าการเป็นผู้บริหารมันไม่ใช่เรื่องง่าย" เควินพยักหน้าอย่างเข้าใจ และนึกชื่นชมเจ้านายที่คิดการณ์ไกลไม่ยอมเสียผลประโยชน์ง่ายๆ และยังใจดีจะสอนงานให้กับคุณเรียวอีก

แต่พอลสันไม่ได้บอกเควินอีกเรื่องหนึ่ง การที่ให้เธอมาเป็นเลขาก็เพราะเขาต้องการเก็บเหยื่อคนนี้ไว้ใกล้ตัว ความตั้งใจของเขาคือ 'เขาต้องได้เธอ และเธอจะต้องเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง' พอเล่นจนหมดสนุกแล้วเขาอาจจะเปิดกรงให้เหยื่อออกไป ถ้าเหยื่อไม่ตายซะก่อน

ชายวัยกลางคนเดินลงบันไดมาข้างล่างเพื่อหาน้ำดื่มในห้องครัว เขาเปิดไฟด้วยท่าทางสะลึมสะลือก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเงาใครบางคนนั่งก้มหัวอยู่ที่โต๊ะอาหาร