กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 77

หลินซีเฉินหันกลับมา

ก็เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงอ่างล้างมือ เขาเช็ดมือที่ดูสง่างามนั้น ก่อนจะค่อยๆ ชายตาขึ้นมา " สูงไม่พอเหรอ "

หลินซีเฉินเงยหน้าขึ้นตามเสียง ถึงความสูงจะสู้ไม่ได้แต่ศักดิ์ศรีเขาห้ามแพ้เด็ดขาด

" ผมไม่ได้จะชิ้งฉ่องสักหน่อย "เขาไม่กล้ายอมรับต่อหน้าผู้ชายใจร้ายคนนี้ ว่าตัวเด็กน้อยสูงไม่พอที่จะขึ้นไปใช้โถปัสสาวะ

จงจิ่งห้าวจึงเอากระดาษชำระที่เช็ดมือเมื่อกี้ทิ้งลงในถังขยะ ก่อนจะชายตามองเขา " เธอแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ฉันช่วย "

" ใช่ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือ " หลินซีเฉินเงบหน้าขึ้นไปตอบอย่างหนักแน่น

" ได้ " จงจิ่งห้าวม้วนแขนของเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นแขนอันกำยำล่ำสัน ก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋า เขาหันไปมองโถปัสสาวะพลางหันมามองความสูงของหลินซีเฉิน " ห้าวหาญดีนี่ "

หลินซีเฉินเม้มปากแน่น เหงื่อไหลซึมออกมาเต็มหน้าและร่างน้อยๆ นั้นกำลังสั่นเทา

แต่เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้ชายใจร้ายคนนี้ เด็กน้อยจะแพ้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นจะไม่ยอมให้เขาช่วยเป็นอันขาด

เด็กน้อยกำกำปั้นเล็กๆ นั้นแน่นและอดทนอย่างสุดความสามารถ

จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพิงไปที่กระจกอย่างสบายอกสบายใจ เขากลับยืนมองเด็กน้อยอยู่แบบนั้น อยากจะรู้นักว่าจะทนได้นานสักแค่ไหน

เจ้าเด็กนี่ตัวจิ๋ว แต่ดันทำนิสัยเป็นผู้ใหญ่ไปได้

" ถ้างั้นในพูดสิว่าทำไมถึงต้องทำตัวมีอคติกับฉันตลอด "

หลินซีเฉินเริ่มโกรธหนักกว่าเดิม ผู้ชายคนนี้ไม่เอาหม่ามี๊ของเขาแล้ว ทำไมต้องมาจูบหม่ามี๊อีก

คุณไม่มีสิทธิ์ เขาจะต้องหาผู้ชายที่ดีกว่าผู้ชายใจร้ายแบบนี้เป็นพันเท่าหมื่นเท่าให้ได้

" คุณรังแกแม่ของผม แต่อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะ " หลินซีเฉินถลึงตาใส่เขา

เกลียดขนาดที่ว่าแทบจะมองตัวเขาจนแทบทะลุไปให้ได้

" ฉันรังแกเธอเนี่ยนะ " ปากของเขาเหมือนกำลังพึมพำคำพูดบางคำ ในใจกำลังคิดไตร่ตรองว่าเขาไปรังแกหลินซินเหยียนแล้วถูกเด็กน้อยเห็นเข้าเมื่อไหร่

ทั้งๆ ที่เจอกันไม่เกินสองครั้งเสียด้วยซ้ำ

ครั้งแรก เขาจำได้ว่าเขาได้ทำ'เซอร์ไพรซ์'ใหญ่ให้กับเด็กน้อย

เขาหรี่ตา หรือว่าเจ้าเด็กนี่จะพูดถึงตอนที่อยู่ร้านLEO

แล้วเขาได้ลากตัวหลินซินเหยียน แล้วต่อมาเขาก็ได้จูบหลินซินเหยียนขณะที่อยู่ในลิฟต์นั่น มันจะถูกเจ้าเด็กนั่นเห็นเข้า ดังนั้น.....

เหอะ!

จงจิ่งห้าว กลับมายืนตรงดังเดิม เขาเดินไปข้างหน้าสองก้าว ก่อนจะย่อตัวลงไปข้างหน้าหลินซีเฉิน แล้วสบตาเด็กน้อย ก่อนจะกวาดสายตาไปที่ขาสองข้างของเด็กชายที่กำลังเบียดกันแน่น เขาขำออกมาเบาๆ " ถ้าฉันรังแก เธอจะทำไงได้เหรอ "

ดวงตาของหลินซีเฉินเบิกโพลงมากกว่าเดิม เด็กน้อยเกลียดชายตรงหน้าจนแทบจะกินเขาเข้าไปได้ทั้งตัว

ไม่รู้ว่าตอนนี้โกรธหรือกำลังกลั้นปัสสาวะกันแน่ทั้งตัวของเด็กชายกำลังสั่นเทิ้ม

" ขอร้องฉันสิ แล้วฉันจะช่วยเธอ ดีไหมล่ะ " จงจิ่งห้าวยืนขึ้น เขาปัดชายเสื้อไปมาทั้งๆ ที่ไม่มีรอยยับ " ถ้าไม่ต้องการแล้วล่ะก็ ฉันไปก่อนล่ะ "

ตอนนี้สิ่งที่กลั้นไว้จะไหลออกมาแล้ว

หลินซีเฉินน้ำตาแทบจะไหลก่อนจะใช้แรงที่มีตะเบ็งเสียงออกไป " อย่า อย่าไป ผมต้องการ... "

" เธอมากับใครเหรอ "

" ผมมากับหม่ามี๊ คุณยาย... ผมฉี่จะแตกอยู่แล้ว " หลินซีเฉินดูน่าสงสาร ดวงตาของเด็กน้อยแดงก่ำ

จงจิ่งห้าว ไม่ได้แกล้งอะไรเด็กน้อยต่อ เขาเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า " ถอดกางเกงเองก็แล้วกัน "

หลินซีเฉินไม่รอช้า เพียงชั่วพริบตากางเกงก็ถูกถอดออก

จงจิ่งห้าว เดินเข้าไปหนุนตัว เด็กชายจากข้างหลัง แล้วเดินไปที่โถปัสสาวะ คงไว้ในระดับความสูงที่เด็กชายจะสามารถปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นไว้ได้

หลินซีเฉินเมื่อเสร็จภารกิจแล้ว เขาก็พูดออกมาคำนึงว่า " ขอบคุณ "

จงจิ่งห้าวชะงักไปชั่วครู่ ไม่นึกเลยว่าจะเด็กคนนี้จะพูดคำว่าขอบคุณออกมา ช่างน่าแปลกใจจริงๆ

หลินซีเฉินเมื่อจัดแจงใส่กางเกงเสร็จก็หันไปมองจงจิ่งห้าว " ผมแบ่งแยกเรื่องบุญคุณความแค้นได้อยู่แล้ว คุณช่วยผม ไม่ได้หมายความว่าผมจะให้อภัยคุณ "

" ...... "

ให้อภัยเขาเนี่ยนะ

เขามีเรื่องอะไรที่ต้องให้เจ้าเด็กนั่นมาให้อภัยด้วยเหรอ

เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้ว จงจิ่งห้าว ก็ก้มหัวลงมาถามเด็กชาย " พวกเธออยู่ห้องไหนกัน "

หลินซีเฉินสายตาดูเลิ่กลั่กไปมา เขาจะถามเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม หรือว่าจะมาแกล้งหม่ามี๊อีก

" ห้องหก "

เท้าของจงจิ่งห้าว ชะงักลง ก่อนจะหันไปสบตาเด็กน้อย เจ้าเด็กนี่ขี้ระแวงไม่เบา

" ผมต้องไปแล้ว " หลินซีเฉินรู้สึกได้ว่าตอนนี้จงจิ่งห้าวจับได้แล้วว่าเด็กชายกำลังโกหกอยู่ เลยใช้โอกาสนี้วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง

เพิ่งจะกลับมาแท้ๆ ก็เจอเข้ามาผู้ชายที่ใจร้ายคนนี้ โลกนี้มันช่างกลมและตลกร้ายจริงๆ

เมื่อเด็กชายแน่ใจนะว่าไม่มีใครตามมา เบาก็พิงเข้าไปที่กำแพงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคุณครูเพื่อขอความช่วยเหลือ

" ครูครับ ผมเจอผู้ชายใจร้ายคนนั้นแล้ว "

" อื้ม "

แล้วเด็กน้อยได้เล่าเรื่องที่เจอจงจิ่งห้าวไปทั้งหมดให้คุณครูของเขาฟังอีกรอบ

" ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ที่ร้านอาหาร ผมต้องทำยังไงให้เขาขายหน้าเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ ครับ " หลินซีเฉินลูบหน้าตัวเองหนึ่งที