กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 80

หลินซินเหยียนไม่ได้แปลกใจอะไรที่กวนจิ้งปรากฏตัวที่นี่ ก็เป็นเพราะเขาคนนั้นที่บังคับเธอกลับมา แน่นอนว่าเขาต้องรู้ที่อยู่ของเธอแล้ว

พอดีเลย เธอก็มีเรื่องต้องพูดกับเขาเหมือนกัน

" ไปกันเถอะ " หลินซินเหยียนเดินไปทางรถของกวนจิ้ง

กวนจิ้งไม่ได้รีบเดินตามไปทันที แต่หันไปมองหยูโต้วโต้ว " จากนี้อย่ามารังควานเธออีก ถ้าครั้งหน้าฉันเห็นนายอีกล่ะก็ ฉันจะไม่พูดดีๆ แบบนี้แน่ "

เมื่อเตือนผู้ชายที่มารังควานหลินซินเหยียนเสร็จ กวนจิ้งจึงขึ้นรถไป

หลินซินเหยียนเงียบมาก เธอไม่ได้ถามอะไร สายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างเหม่อลอย

กวนจิ้งหันมามองเธอ แล้วก็หันไปขับรถของตัวเองต่อ ทิวทัศน์ข้างทางยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย แม้จะหกปีแต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม และนี่คือทางที่จะไป คฤหาสน์ที่เธอเคยอยู่

คิ้วของหลินซินเหยียนขมวดขึ้น

ถึงแม้จะอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ที่นี่ก็เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย แต่เธอก็ยังคงจำมันได้ชัดเจน

ไม่นานรถก็จอดลง หลินซินเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำจิตใจให้สงบ จากนั้นก็เปิดประตูลงไป

กวนจิ้ง ไม่ได้มีท่าทีว่าจะเดินตามเธอเข้าไป แต่พูดกับเธอว่า " ประธานจงกำลังรอคุณอยู่ คุณเดินเข้าไปเถอะครับ "

หลินซินเหยียนมองไปที่เขา " รู้หรือเปล่าคะ ว่าที่เขาอยากพบฉันเพราะมีเรื่องอะไร"

" เรื่องของหัวหน้าเป็นเรื่องส่วนตัว ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ "

หลินซินเหยียนยิ้มแหยๆ แต่นี่ก็เป็นคนของจงจิ่งห้าว ถ้าเขาไม่ดีกับเธอจริงๆ ทำไมถึงทักเธอก่อนนะ

คำถามนี้ถ้าถามไปจะดูเยอะเกินไปหรือเปล่านะ

ถ้าเดินไปยังประตูทางเข้า ก่อนจะสูดหายใจเข้า ก่อนจะผลักประตูแล้วเข้าไป

ห้องที่กว้างใหญ่ สะอาดสะอ้าน แสงแดดส่องลงมายังฝั่งขวาของห้องรับแขก มุมนั้นยังคงวางเปียโนที่หลินกั๋วอันเคยส่งมาให้ มันยังวางอยู่ตรงตำแหน่งนั้น เหมือนไม่เคยถูกเคลื่อนย้ายไปไหนมาก่อน

ตอนนั้นที่เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นเกิดขึ้นเร็วมาก อะไรๆ ก็ลืมเอาไป แม้แต่เสื้อผ้าและของใช้ของเธอก็ไม่ได้เอาไปด้วยซ้ำ ส่วนเปียโนนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เธอย่างเท้าเข้าไป

ทุกอย่างที่นี่ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปเลย เครื่องใช้เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างยังอยู่เหมือนก่อนที่เธอจะจากไป

" ยังจำที่นี่ได้ไหม "

ที่ชั้นสอง ชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ คอเสื้อแหวกออกเล็กน้อย แขนเสื้อถูกม้วนขึ้นจนถึงต้นแขน เผยให้เห็นแขนครึ่งหนึ่งที่ดูกำยำล่ำสัน มือข้างหนึ่งของเขาล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งกำลังถือแก้วทรงสูง ข้างในมีของเหลวสีแดงที่กำลังกระเพื่อมไปมา ราวกับมันมีชีวิต มันลื่นไหลไปมาตามท่าทางของเจ้าของแก้วใสนั้น

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมา แล้วยิ้มอ่อน " คุณชายจง "

อารมณ์ที่แสดงบนสีหน้าของจงจิ่งห้าวชะงักไปเล็กน้อย คุณชายจงงั้นเหรอ

เมื่อก่อนที่เจอกันครั้งแรกเธอก็เรียกเขาแบบนี้ แต่พอได้ยินชื่อที่เธอเรียกเขาแล้ว เค้ากลับรู้สึกไม่ชอบชื่อนี้เลย

มันดูแปลกหน้าและห่างไกลยังไงไม่รู้

เขาชอบที่เธอเรียกชื่อของเขามากกว่า

" ยังคุ้นเคยกับที่นี่อยู่ไหม "เขาก้าวขาลงมาจากชั้นสอง

" เวลามันก็นานมาแล้วไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันค่ะ "หลินซินเหยียนปากแข็งไม่ยอมรับ

ปฏิเสธทุกความทรงจำของเธอ เพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกพวกนั้น

" คุณเรียกฉันมา คงมีเรื่องจะพูดกับฉันใช่ไหมคะ " หลินซินเหยียนนั่งลงบนโซฟาตรงหน้า ขาเรียวงามทั้งสองข้างไขว่ห้าง สองมือประสานเข้าหากัน " พอดีเลย ฉันก็มีเรื่องอยากจะพูดกับคุณชายจงเหมือนกันค่ะ "

เธอมีเรื่องจะพูดกับเขางั้นเหรอ "

เรื่องนี้กลับทำให้จงจิ่งห้าวแปลกใจเล็กน้อย

เขายืนแก้วไวน์ในมือนั้นวางลงตรงหน้าหลินซินเหยียน " เตรียมไว้เธอน่ะ "

หลินซินเหยียนตอบรับอย่างมีมารยาท " ขอบคุณค่ะ "

จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้น น้ำเสียงนี้ ท่าทีแบบนี้ หรือเขาเป็นคนแปลกหน้าต่อเธอจริงๆ

เขากดความหงุดหงิดใจเอาไว้ แล้วนั่งลงตรงหน้าเธอ