เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 694

บรรยากาศภายในเห้องไม้เล็ก ๆ เคร่มขรึมมาก ถึงขั้นที่ถังเฉาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ตึงเครียด

ความรู้สึกตึงเครียดนี้มาจากเจียงไป๋เสว่ ดวงตางดงามทั้งคู่ของเธอจ้องไปที่ท่านเจ้ามังกรอย่างแน่วแน่ ในดวงตามีความโกรธ มีความไม่เชื่อถือ จากนั้นสายตาทั้งหมดเหล่านี้ก็เปลี่ยนเป็นการซักถาม

ถังเฉารู้เหตุผลที่เจียงไป๋เสว่หวั่นไหวขนาดนี้

หลี่เห้าเป็นคู่หมั้นของเธอ หายสาบสูญไปจากการไปปฏิบัติภารกิจเมื่อสามปีก่อน

ใคร ๆ ก็ล้วนแต่รู้ว่าถูกฝ่ายศัตรูจับไปเป็นเชลย แต่ว่าผู้บังคับบัญชากลับไม่ได้ส่งคนเข้าไปสืบค้น กลับบอกว่าตายในหน้าที่เพื่อปิดคดี

การตอบแทนด้วยความอยุติธรรมเช่นนี้ทำให้ใจของเจียงไป๋เสว่เดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง

นี่ก็เป็นเหตุผลที่เธอเลียนแบบถังเฉา ออกจากกองทัพปราณมังกร

ท่านเจ้ามังกรเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็มองตาของเจียงไป๋เสว่ด้วยสายตาใสกระจ่าง เอ่ยว่า “เธอยังเกลียดฉันอยู่”

เจียงไป๋เสว่หายใจติดขัด จากนั้นก็ช้อนตาขึ้นมองอย่างกล้าหาญ ประสานสายตากับท่านเจ้ามังกร

“ใช่ ฉันเกลียดคุณ”

“ไป๋เสว่...”

สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปเล็กน้อย บอกใบ้เจียงไป๋เสว่ไม่ให้พูดอะไรแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าเจียงไป๋เสว่จะสะบัดมือเขาทิ้ง แล้วมองท่านเจ้ามังกรต่อ

“ฉันกับถังเฉาเป็นลูกของคุณ หลี่เห้าเองก็เป็นลูกของคุณ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ตายไป กลับถูกประกาศคำตัดสินว่าตายไปแล้ว ท่านก็ไม่ได้โต้แย้ง นี่ไม่ได้เป็นการยอมรับผลการตายของหลี่เห้าแล้วหรอกหรือคะ?”

คำพูดวรรคนี้เป็นคำพูดที่ต้องการความกล้าหาญ

พูดจบดวงตาของเจียงไป๋เสว่ก็แดงก่ำ เล็บมือจิกเข้าไปในเนื้อ

มีแต่ความเจ็บแสบเท่านั้นที่สามารถทำให้สมองของเธอมีสติอยู่

เธอหวังว่าท่านเจ้ามังกรจะสามารถให้คำอธิบายกับเธอได้... นี่เป็นเป้าหมายสำคัญที่เธอมาที่นี่

ถังเฉาจนปัญญาจะพูดไกล่เกลี่ย เรื่องนี้ไม่เพียงแต่เป็นหนามยอกอกของเจียงไป๋เสว่ มันยังเป็นหนามในอกของเขาอีกเช่นกัน

เขาพูดโน้มน้าวไม่ได้ และก็ไม่มีสิทธิ์จะไปพูดโน้มน้าวเจียงไป๋เสว่

ท่านเจ้ามังกรเงียบไปเป็นเวลานาน บนใบหน้าชราภาพปรากฏรอยยิ้มและความอ่อนโยน ตบบ่าของเจียงไป๋เสว่

“ไป๋เสว่ เสี่ยวเฉา พวกเธอโตกันแล้วนะ”

นี่เป็นคำตอบที่ไม่เข้ากันเลยประโยคหนึ่ง

ถังเฉากับเจียงไป๋เสว่กลับฟังออกถึงความระทมทุกข์ที่ไม่มีทางเลี่ยงเป็นอย่างยิ่ง

ท่านเจ้ามังกรเงยหน้ามา มองไปยังท้องฟ้าที่ปกคลุมผืนดินที่ลมและฝนกำลังย่างกรายเข้ามาที่ด้านนอกหน้าต่าง ลมแรง ๆ พัดผมยาว ๆ ทั้งศีรษะของเขา ดูแสบตาขนาดนั้น

“เมื่อก่อนตอนที่เกิดเรื่องกับพวกเธอ ก็ล้วนแต่มาหาฉัน ตอนนี้พวกเธอไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว แต่กลับเรียนรู้ที่จะแก้ไขปัญหาและค้นหาความจริงด้วยตัวเอง”

ถังเฉากับเจียงไป๋เสว่อ้าปากพะงาบ ๆ ดูเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็กลืนมันลงไปโต้ง ๆ

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะยากมากที่จะยอมรับ แต่ว่าท่านเจ้ามังกรแก่แล้วจริง ๆ

จอนผมของเขาหงอกแล้ว หางตาของเขาก็ค่อย ๆ ปรากฏริ้วรอย สันหลังของเขาเองก็ถูกอายุกดจนงองุ้ม

เมื่อก่อนไม่ยอมแก่ เพราะว่าเขาต้องฝึกอบรมลูกมังกรฝูงหนึ่ง

และในบรรดาของลูกมังกรกลุ่มนี้ ก็ทำอย่างที่สุดเพื่อถังเฉากับหลี่เห้า

ตามจากการที่หลี่เห้าหายสาบสูญไป ถูกตัดสินว่าตายไปแล้ว ก็เหลือเพียงถังเฉาคนเดียว

ถังเฉาเองก็ไม่ทำให้ท่านเจ้ามังกรผิดหวัง รับการถ่ายทอดจากท่านเจ้ามังกรอย่างราบรื่น

ในตอนนี้ท่านเจ้ามังกรถึงได้รู้ตัวว่าตนเองแก่แล้ว ยังอยู่ได้อีกไม่กี่ปีแล้ว

“ท่านเจ้ามังกร... ขอโทษค่ะ...”

เจียงไป๋เสว่ได้รู้ตัวแล้วว่าตนเองยั้งสติไม่อยู่ รีบก้มหน้าก้มตาขอโทษทันที

ในพริบตาที่เธอก้มหน้านั้นเอง ในที่สุดน้ำตาก็อดที่จะร่วงลงมาไม่ได้

เธอกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น ไม่ให้ตนเองส่งเสียงร้องไห้ออกมา

ท่านเจ้ามังกรมองดูเจียงไป๋เสว่ ออกเสียงเอ่ยถามว่า “ไป๋เสว่ คนที่เธอเห็น เป็นหลี่เห้าจริง ๆ หรือ?”

พอคำนี้ลั่นออกมา ทั้งร่างของเจียงไป๋เสว่ก็สั่นสะท้าน แม้แต่ถังเฉาก็ยังเงยหน้าขึ้นมา

“หมายความว่าอย่างไรคะ?”

เสียงของท่านเจ้ามังกรทุ้มต่ำ “คนที่เธอเห็นเป็นแค่ร่างกายของหลี่เห้าหรือเปล่า แต่ท่าทีที่เขามีต่อเธอกลับดูเหมือนเป็นคนอีกคนหนึ่ง?”

ดวงตาของเจียงไป๋เสว่เบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม ฉับพลัน เธอก็ไม่รู้ควรจะพูดอย่างไรโดยไม่ได้คาดคิด