เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 704

ผู้จัดการหลี่รีบขอให้พนักงานขายหยุดกระบวนการทุกอย่างทันที

ใบหน้าของหลินชิงเสว่นั้นทั้งแดงและขาว ร่างกายของเธอนั้นสั่นเทาไปด้วยความโกรธ

“ฉันทำตามที่พวกคุณต้องการแล้ว ยอมออกจากตระกูลหลินก็แล้ว ทำไมถึงยังไม่ปล่อยฉันไปอีก！”

ดวงตาของเธอจ้องเขม็งไปที่หลินอิ่นและถงเจิน ถามอย่างโกรธเคือง

หลินอิ่นพูดอย่างไร้สีหน้า “เพราะว่าเธอนั้นทำให้เราเสียลูกชายคนสำคัญที่สุดไปน่ะสิ”

“แม้ว่าเขาจะคิดเล็กคิดน้อยกับเธอมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ ตอนเริ่มต้นก็เพียงแค่อยากให้เธอนั้นกลับมาที่ตระกูลหลินก็เท่านั้น แต่เธอกลับเป็นฆาตกรที่ทำให้เขาต้องความจำเสื่อม！”

หลินชิงเสว่กัดฟันพร้อมกับโต้เถียงกลับไป “เขาต้องการให้ฉันกลับไปที่ตระกูลหลิน แต่ถ้าฉันกลับไปที่ตระกูลหลินแล้วอะไรจะรอฉันอยู่ล่ะ？เป็นพวกคุณนั่นแหละที่จะจัดงานแต่งให้แล้วก็รับผลประโยชน์จากมัน！”

หลินอิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นเธอแต่งงานกับคนที่ทำให้เป็นมลทินเมื่อห้าปีก่อน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ล่ะ？”

“ถังเฉานั้นแข็งแกร่งกว่าพวกคุณหลายเท่า เดิมทีพวกคุณก็ไม่ได้รู้จักอะไรเขาเลย มีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงเขาขนาดนี้กัน？”

อารมณ์ของหลินชิงเสว่ในตอนนี้นั้นพังทลายลงมาแล้ว เสียงของเธอดังขึ้นเล็กน้อย

ถังเฉาดูฉากนี้อย่างเงียบๆพร้อมกับตบไหล่ของหลินชิงเสว่ เป็นการบอกว่าเธอไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว

หลินชิงเสว่หายใจเข้าลึกๆ ทำให้จิตใจที่ขึ้นๆลงๆของเธอในตอนนี้สงบและมั่นคง แต่ถังเฉายังคงเห็นว่าดวงตาของเธอนั้นยังแดงก่ำอยู่

คิดว่าภายในใจของเธอคงรู้สึกน้อยใจเป็นแน่

“เอาล่ะ ฉันจะเปลี่ยนบ้านก็แล้วกัน”

หลินชิงเสว่นั้นประนีประนอมยอมปล่อยบ้านที่เธอหมายปองในตอนแรกไป

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

ทันใดนั้น สองสาวฝาแฝดก็ดีใจอย่างหากที่สุดไม่ได้ หัวเราะออกมายกใหญ่

จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปกอดแขนซ้ายแขนขวาของจางขุย พูดอย่างหยาดเยิ้ม “คุณชายจางคะ เธอปล่อยบ้านแล้ว รีบซื้อรีบซื้อเร็วค่ะ！”

ดวงตาของจางขุยยังคงจดจ่ออยู่ที่หลินชิงเสว่ ในขณะนั้นเอง ความคิดอื่นก็ผุดขึ้นมาในใจของเขา

เมื่อเห็นท่าทางของหลินชิงเสว่ ดูท่าจะอยู่เยี่ยนจิงและพัฒนาต่อไปได้อีกไกล โดนตระกูลหลินขับไล่ออกมา มันคงจะเป็นประโยชน์มากหากเขานั้นติดต่อหลินชิงเสว่ไว้

จางขุยรีบซื้อบ้านโดยเร็ว อย่างไรก็ตามชื่อที่ใส่ก็เป็นชื่อของเขาเองอยู่ดี

สองสาวฝาแฝดนั้นก็ยังโง่หลงคิดว่าเขาจะเขียนชื่อพวกหล่อนลงไป

หลินชิงเสว่ตัดสินใจที่จะไปดูบ้านแบบอื่นแทน

บ้าน ขอแค่คนอาศัยอยู่ได้ก็พอแล้ว

อย่างไรก็ตาม ถงเจินก้าวไปข้างหน้าและหยุดเธออีกครั้ง “ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพูดนะ คอนโดชุนเจียงเฉิงนี้ขึ้นตรงต่อบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลถงของฉัน ฉันเป็นคนตัดสินใจว่าจะขายให้กับใคร ไม่ต้องพูดว่าบ้านหลังก่อนหน้าไม่สามารถซื้อได้ ต่อให้เป็นบ้านแบบอื่น เธอก็ซื้อไม่ได้อยู่ดี！”

“นอกจากนี้ สำหรับชุมชนคอนโดอื่นๆ เธอก็อย่าคิดว่าจะได้ราคาเดิม ที่ฉันบอกว่าจะให้เธอเร่ร่อนบนถนนนั้นฉันพูดจริงและทำจริงแน่นอน！”

ใบหน้าของถงเจินนั้นมีการเย้ยหยันอยู่ พูดกับหลินชิงเสว่ว่า “อีกเรื่องที่บริษัทของเธอต้องการเข้าสู่ตลาดเยี่ยนจิง ฉันจะบอกให้ว่าเป็นไปไม่ได้ อย่างแรกเลย คุณยังหาสถานที่ตั้งบริษัทไม่ได้ด้วยซ้ำ！ไสหัวกลับไปที่หมิงจูซะเถอะ！”

ทั่วทั้งสำนักงานขายนั้นก้องกังวานไปด้วยเสียงของถงเจิน ผู้จัดการหลี่และพนักงานขายทุกคนต่างมองด้วยความกลัว ใครจะไปคิดล่ะว่าหลินชิงเสว่จะโดนไล่ออกจากตระกูลหลิน จากนี้ไปไม่ใช่คุณหลินของตระกูลหลินอีกแล้ว

ตอนนี้ไม่มีใครกล้าสนับสนุนหลินชิงเสว่อีกต่อไปเพราะกลัวว่าจะไปทำให้เถ้าแก่ของพวกเขาขุ่นเคือง

สำหรับจางขุยและสองสาวฝาแฝด พวกเขาต่างมองไปที่หลินชิงเสว่ด้วยรอยยิ้ม

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขานึกถึงท่าทางที่สูงส่งของเธอก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้กลับต้องมาจบชีวิตเร่ร่อนอยู่บนถนนซะได้ ในใจของพวกเขานั้นรู้สึกเบิกบาน

หลินอิ่นและถงเจินนั้นไม่มีความทรมานใจจากความละอายเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงเรื่องที่ลูกชายความจำเสื่อม จำไม่ได้แม้แต่ตนด้วยซ้ำ นั่นทำให้ความโกรธในใจของพวกเขาปะทุออกมา

“พวกเราไป”

เมื่อประโยคนี้หลุดออกมา หลินอิ่นและถงเจินก็ออกจากสำนักงานขายไปอย่างรวดเร็ว

จางขุยมาหาหลินชิงเสว่ด้วยรอยยิ้ม กล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า “ชิงเสว่ ดูเหมือนว่าเธอจะเจอปัญหาเล็กน้อยนะ แม้กระทั่งที่ให้ซุกหัวนอนก็ไม่มี”

หลินชิงเสว่ไม่ได้พูดอะไร เธอหยิบกระเป๋าและรีบออกไป

“หากไม่มีที่ให้อยู่ ก็บากหน้ามาขอฉันได้นะ！”

จางขุยตะโกนเสียงดังจากด้านหลัง

ถังเฉาดูเย็นชา ดวงตามองลึกไปยังพวกเขา จากนั้นก็รีบออกไป

เมื่อกลับมาในรถ หลินชิงเสว่เอนศีรษะลงบนเบาะนั่ง เหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ

การเยาะเย้ยและความพ่ายแพ้นี้ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ แต่เธอนั้นรู้สึกว่าแรงกายกับใจนั้นไม่ค่อยไปด้วยกันสักเท่าไหร่

เมื่อก่อนเธอมีฐานะของเจ้าหญิงคนโตของตระกูลหลิน ทุกคนต่างกลัวเกรง

แต่ตอนนี้นั้นไม่ใช่อีกแล้ว เธอไม่สามารถทำอะไรได้หากอยู่ที่เยี่ยนจิง

มีหลินอิ่นและถงเจินคอยขัดขวางไม่ต้องพูดเรื่องการก่อตั้งที่เยี่ยนจิงเลย แม้กระทั่งหาที่อยู่อาศัยยังทำไม่ได้

แม้ว่าตระกูลถงนั้นจะสู้ตระกูลหลวงในเยี่ยนตูไม่ได้ แต่ก็ถือเป็นตระกูลที่ใหญ่โต พื้นที่หลักคือพวกอสังหาริมทรัพย์

“แม่ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ？”

เมื่อถังเสี่ยวลี่ลืมตาขึ้นมาและเห็นหลินชิงเสว่เอนกายอยู่บนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า เธอไม่เพียงแต่ลืมตาที่สวยงามคู่นั้นออกมาแต่ยังถามออกไป

“แม่ไม่เป็นไรจ่ะ”

หลินชิงเสว่นั้นแสดงรอยยิ้มพร้อมกับกอดถังเสี่ยวลี่ไว้ในอ้อมแขนของเธอ

ถังเสี่ยวลี่ยังได้ลูบไปที่ศีรษะของหลินชิงเสว่อย่างเฉลียวฉลาดพร้อมกับพูดว่า “แม่คะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจบอกกับเสี่ยวลี่ได้เลยนะ เสี่ยวลี่จะช่วยแม่เองค่ะ”