จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 357

จันทราลับ วิหคร้อง น้ำค้างพราวฟ้า

เจียงชื่อกลับไปถึงบ้านเลขที่ 33 ณ หมู่บ้านอพาร์ทเม้นหมิงเยี่ยนเพียงคนเดียว

ทันทีที่เดินไปถึงหน้าประตู เขาก็เห็นติงเมิ่งเหยนนั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวแล้วประนมมือสวดมนต์กับพระพุทธเจ้าอย่างไม่หยุด

คนที่เข้มแข็ง แต่มีจิตใจที่อ่อนโยน

เจียงชื่อรู้สึกซาบซึ้งใจมาก

ผู้ชายคนหนึ่ง ต่อให้จะเหนื่อยแค่ไหน เมื่อกลับบ้านแล้วได้สัมผัสกับความรักของภรรยาเขาก็จะหายเหนื่อย

เขาค่อยๆ เดินเข้าไปที่โซฟาแล้วกลั้นลมหายใจไว้ จากนั้นค่อยๆ ก้มจูบหน้าผากของติงเมิ่งเหยนอย่างเร่าร้อน

"เฮ๊ย!!!"

ติงเมิ่งเหยนถึงกับสะดุ้งตกใจ

เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือเจียงชื่อ เธอก็ตะคอกอย่างเสียงดัง "กลับมาทำไมไม่บอกสักคำ? ตกใจหมดเลย"

หลังจากตั้งสติได้ เธอก็รีบดึงเจียงชื่อเข้ามาแล้วตรวจเช็คร่างกายของเขาจากหัวจรดเท้า

"ไม่มีที่ไหนเสียหาย นอกจากสกปรกนิดหน่อย"

"คนก็ยังดูปกติดี"

จากนั้นเธอก็รีบประนมมือคุกเข่าแล้วสวดอ้อนวอนอย่างเงียบๆ อีกครั้ง "พระโพธิสัตว์เจ้าแม่กวนอิม ขอบคุณที่ทรงอวยพรให้สามีข้าพเจ้ากลับมาโดยสวัสดิภาพ จากนี้ไปเราจะจุดธูปเทียนบูชาท่านทุกวัน ขอบพระคุณสำหรับการคุ้มครองของท่าน"

เมื่อพูดจบ เธอก็กราบไหว้อย่างจริงจัง

เจียงชื่อที่อยู่ข้างๆ ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

"เมิ่งเหยน นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?"

ติงเมิ่งเหยนจ้องไปที่เขา "ห้ามยิ้ม จริงจัง! ที่คุณกลับมาอย่างปลอดภัยได้ ก็เพราะการทรงปกป้องจากพระโพธิสัตว์ รีบ คุกเข่าลงแล้วกราบพระโพธิสัตว์เร็ว"

เจียงชื่อไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ เขาจึงได้แต่คุกเข่าลงแล้วกราบไหว้พระโพธิสัตว์

หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างเจียงชื่อก็นั่งลงบนโซฟา

เขาถามว่า "คุณได้พระองค์นี้มาจากไหน?"