พัง นิยาย บท 3
ฉันสะบัดมือเขาออก ก่อนจะรีบเดินเปิดประตูออกมา... ฉันปล่อยให้เขาพูดถึงคนอื่นให้สบายใจ ฉันคบกับเขามาเกือบสองปี ไม่มีหรอกเขาจะพร่ำเพ้อหาฉันขนาดนี้...
หรือฉันควรตัดใจเดินออกไป เหมือนที่น้ำหวานทำจริง ๆ
"เมย์ พี่จะกลับไปทางคอนโดไอ้ทีพอดี มันบอกให้พี่ไปส่งเมย์" พี่ไวท์เดินเปิดประตูถือกุญแจออกมา ฉันได้แต่พยักหน้าและเดิมตามหลังเขาไป
พี่ไวท์มาส่งฉันเสร็จเขาก็รีบกลับเลย ฉันเดินเซ็ง ๆ ขึ้นคอนโด เวียนหัว เหมือนจะเป็นลมให้ได้...
ฉันนอนเล่นบนเตียงจนดึกดื่น ทั้งอ้วก ทั้งเวียนหัว ตอนนี้ลุกไปไหนไม่ได้เลย ดึกแล้ว ทำไมเขาไม่กลับสักที
อยู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พี่ทีเดินเข้ามากลิ่นเหล้าฟุ้งไปหมด เขาเดินเซมาที่เตียง ยืนจ้องหน้าฉัน
"เมย์... ขยับหน่อยพี่นอนด้วย" ฉันดันตัวขึ้นขยับหลบเขา ก่อนที่เขาจะล้มลงมานอนบนเตียง
มือหนาเอื้อมมาลูบท้องฉันเบา ๆ
เขาเป็นอะไรของเขา...
"พี่คุยกับหวานแล้ว... หวานยอมคุยกับพี่แล้ว" ฉันเอาหมอนพิงหลัง นั่งมองเขา...
"ค่ะ..." เขายังลูบท้องฉันอยู่
"หวานไม่โกรธ... หวานให้รับผิดชอบเมย์และลูก" ฉันตกใจนิดหน่อยกับสิ่งที่พี่ทีพูดออกมา น้ำหวานหน่ะเหรอ... ทำไมเธอถึงได้จิตใจดีแบบนี้
"เหรอคะ... พี่ทียังไม่เลิกกับน้ำหวานเหรอคะ... ถ้ายังไม่เลิก เมย์ไปก็ได้ค่ะ..." นิสัยยอมคนง่าย ๆ ของฉันมันผุดขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมฉันถึงอยากเห็นเขามีความสุข ทั้งที่เขาเองทำฉันทุกข์มากขนาดนี้
"เลิกแล้ว... หวานบอกให้เป็นพี่น้องกัน พี่เหลือแค่เมย์แล้วตอนนี้" ฉันกัดปากแน่น รู้สึกแปลกใจกับคำพูดเขา
"ไม่เป็นไรนะคะ" ฉันเอื้อมมือไปบีบไหล่เขา
"อย่าทิ้งพี่ไปอีกคนนะ..." อีกแล้วเหรอ... ฉันเกือบจะเข้มแข็งขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมเขาชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย
"..."
"พี่จะดูแลเมย์ กับลูกจนกว่าจะคลอด" ฉันไม่พูดอะไร ได้แต่เลื่อนตัวลงนอนข้าง ๆ เขา
ลูบหลังเขาเบา ๆ จนเขาหลับ...
ฉันสะดุ้งตื่นแต่เช้า อยู่ ๆ คลื่นไส้ขึ้นมาอีกแล้ว
"อ้วก..." ฉันวิ่งปิดปากไปอ้วก แต่มันออกมาแค่ลมเท่านั้น
"เมย์ ไหวไหม" อยู่ ๆ พี่ทีก็วิ่งเข้ามาในห้องน้ำ ลูบหลังฉัน
"เวียนหัว ไม่ไหวค่ะพี่ที อ้วก..." ฉันอยากจะอ้วกให้ได้ มันจะอ้วกทั้งที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
พี่ทีพยุงฉันลุกขึ้น... ก่อนจะพาไปนั่งที่เตียง และหยิบน้ำมาให้
"เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ... ไปถามเรื่อง DNA ด้วย พี่นัดไว้แล้วที่โรงพยาบาล" เขาคงอยากได้ผล DNA มาก ฉันได้แต่พยักหน้า... ตามใจเขาทุกอย่าง
เขาขอเข้าไปที่โรงแรมสักพัก ก่อนจะกลับมารับฉันไปโรงพยาบาล
เรานั่งรอตรวจสักพัก
"หมอคนนี้รู้จักกับหวาน... จะพูดอะไรก็ระวังด้วย" ระวังงั้นเหรอไหนว่าเลิกกับน้ำหวานไปแล้ว เขาเป็นอะไรของเขากันแน่... บางทีก็ทำเหมือนรักฉัน บางทีก็ทำเป็นแคร์น้ำหวานรักน้ำหวานมาก ฉันงง ไปหมดแล้ว
"เชิญ คุณวรัญญา ค่ะ" พยาบาลออกมาเรียกแล้ว
ฉันไม่ตอบพี่ที รีบเดินนำเข้าไปพบคุณหมอข้างใน หมอหล่อมาก หล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา ตามจริงไม่ใช่อารมณ์ที่ฉันจะบรรยายหน้าตาเขาหรอก ถ้ามันไม่โดดเด่นขนาดนี้...
"สวัสดีครับ คุณวรัญญา"
"สวัสดีค่ะ" พี่ทีเดินเข้ามาตามหลัง ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ฉัน คุณหมอดูแปลกใจชั่วครู่แต่ไม่สนใจอะไร ก้มดูแฟ้มประวัติฉันต่อ
"เดี๋ยวผมต้องตรวจเลือด คุณพ่อ และคุณแม่เด็กนะครับ ตรวจพาหะธาลัสซีเมีย อายุครรภ์ตอนนี้สามารตรวจความผิดปกติโคโมโซมจากแม่ และเพศทารกได้แล้ว ไม่ทราบว่าคุณพ่อกับคุณแม่ สนใจตรวจไหม?" ฉันหันไปมองหน้าพี่ที ที่นั่งหน้านิ่ง
"ตรวจมันทั้งหมดนั่นล่ะหมอ..." คุณหมอพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเขียนอะไรสักอย่างลงแฟ้มประวัติ
พยาบาลพาฉันขึ้นมานอนที่เตียง ก่อนจะเปิดท้องทาเจลให้ คุณหมอจับเครื่องมืออัลตราซาวด์มาวางบนท้องฉัน
"เด็กเกาะผนังมดลูกนะครับ... หัวใจเต้นปกติ อื้ม... กำลังจะมีนิ้วแล้ว" ฉันเผลอยิ้มออกมา... เขาก็ด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง