พัง นิยาย บท 33

ฉันตื่นไปทำงานแต่เช้า เหมือนเดิมตาข้างห้องมาส่ง... และเหมือนเดิม ถูกพี่ ๆ ที่ร้านแซว

วันนี้ฉันมีนัดกับสายฝน และแตงโมช่วงบ่าย ฉันต้องพาปลายฟ้าไปด้วย เพราะตาข้างห้องบอกว่างานยุ่งมาก ฉันสงสารเขา... เขากลับจากโคราชก็ต้องมาเคลียร์งานที่ค้างไว้อีก... คงเหนื่อยน่าดู

งานที่ร้านกาแฟปกติ ลูกค้าเข้ามาเรื่อย ๆ กว่าจะได้เลิกงานก็เลทไปสามสิบนาที

ฉันเริ่มเหนื่อย เพราะตาหนูเริ่มดิ้นแรง บางทีฉันก็แอบเสียวท้องวูบวาบเหมือนกัน... อยากไปหาหมอแล้ว อยากเห็นว่าเขาตัวใหญ่ขนาดไหน...

เมื่อฉันไปรับปลายฟ้าเสร็จ ก็ขับรถของตาข้างห้องไปเจอเพื่อน ๆ ที่ห้างคุณเซ็น... เรื่องเจอพี่ทีฉันเฉย ๆ ไปแล้ว ตอนนี้ เจอก็ได้ ไม่เจอก็ได้มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก

"พาลูกมาด้วยอีกแล้ว!" แตงโมแซวทันทีที่ฉันมาถึง ก่อนจะรีบอุ้มปลายฟ้าไปนั่งตัก...

"มีเรื่องพี่ทีมาอัพเดท..."สายฝนเริ่มเข้าเรื่องทันที

"ไม่มีเรื่องอื่นคุยแล้วใช่ไหม อ่ะ ๆ เล่ามา..." ฉันนั่งมองแตงโมกับปลายฟ้าด้วย ฟังสายฝนไปด้วย...

"เรื่องผู้หญิงไม่ค่อยได้ยินแล้ว ส่วนเรื่องกินเหล้า พี่เอสบอกว่าที่ผับก็ไม่ค่อยไป นอกจากมีนัดคุยกันกับเพื่อน..."

ฉันพยักหน้าเบา ๆ

ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องคุณพ่อให้สองคนนี้ฟัง ทุกคนถึงกับเอามือทาบอก และอ้าปากค้าง

"นะ... นี่แกคือลูกสาวตระกูล อนันธรากุล จริงเหรอ พะ... พี่ทีไม่ใช่? แสดงว่าแกคือเจ้าของโรงแรมอนันธรางั้นเหรอ" ฉันพยักหน้าเบา ๆ สายฝนยังคงอ้าปากค้าง เหมือนกำลังช็อค

"คุณพ่อบอกว่าใช่ แต่ฉันบริหารไม่เป็นหรอกนะ ใครจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่ฉันอยากเจอแม่พี่ทีชะมัด คิดถึงท่าน ท่านช่วยให้ฉันกับพ่อเจอกัน" แตงโมยิ้มเบา ๆ ก่อนจะเอานิ้วชี้จิ้มเข่าฉัน

"แม่สามี?" ฉันเบะปากใส่ทีนึง

"นี่ ๆ ก็พ่อฉันบอกแล้ว อยากให้เป็นพี่น้องกัน กลัวคบกัน เลิกกันมันจะมองหน้ากันไม่ติด" สองคนนั้นหัวเราะเบา ๆ

"พี่น้อง... ท้องชนกัน คนเคยเอากันเป็นพี่น้องกันได้เหรอ" สายฝน!

ฉันรีบตีแขนสายฝนทันที!

"ทำไมจะไม่ได้ นี่สมัยไหน นี่ปีอะไรแล้ว ลืม ๆ ไปเถอะ!"

‘ครืน ครืน~’ คุณพ่อ

ฉันรีบยกมือห้ามสองคนนั้นทันที… กลัวหลุดคำหยาบเข้าไปในสาย

"ค่ะ คุณพ่อ"

(ลูกเมย์ มาที่บ้านเราได้ไหมลูก วันนี้เราจะคุยกันเรื่องลูกนะ...) พี่ทีอยู่บ้านแน่ ๆ

"เอ่อ เขาอยู่ใช่ไหมคะ"

(อยู่ มาเถอะ ยังไงก็พี่ลูกนะ) ฉันถอนหายใจเบา ๆ เอาวะ!

"ค่ะ" สองคนนั้นรีบยื่นหน้ามาใกล้ฉันทันที อยากรู้อยากเห็นตามเคย

"ฉันต้องกลับบ้านคุณพ่อ ต้องไปเจอทุกคน รวมถึงพี่ที..." สองคนนั้นมองหน้ากัน และหันกลับมาจ้องหน้าฉัน

"โอเคนะ ปลายฟ้าล่ะ" ฉันลุกขึ้นเดินไปอุ้มปลายฟ้า มาจากแตงโม

"พาไปด้วย พ่อเขายุ่งอ่ะ ฉันไปล่ะ... บาย" ฉันจับมือปลายฟ้าบ้ายบาย สายฝนและแตงโม

ประมาณชั่วโมงกว่า ๆ ฉันก็มาถึงบ้านหลังนี้... ขับรถตาข้างห้องมานี่ล่ะ

ที่นี่ยังเหมือนเดิม... รถพี่ทียังอยู่... ฉันได้แต่ยืนนิ่ง… รีบสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะอุ้มปลายฟ้าเดินเข้าบ้าน

"หนูเมย์... แม่คิดถึง" คุณแม่วิ่งมากอดฉันคนแรก เรื่องที่ฉันเป็นลูกสาวคุณพ่อ คุณแม่คงรู้แล้วสินะ

"เมย์ก็คิดถึงคุณแม่ค่ะ นี่วันนี้พาปลายฟ้ามาด้วย" คุณแม่ยิ้มกว้าง และรีบอุ้มปลายฟ้าไป

ฉันเดินตามหลังคุณแม่มาที่ห้องนั่งเล่น… ก็เห็นคุณพ่อและพี่ที นั่งอยู่...

พี่ทีตกใจ ดีดตัวลุกจากโซฟา เดินมาหาฉันทันที

"เมย์... คิดถึงเมย์จัง" เขากอดฉันแน่น จนคุณพ่อกระแอมใส่

"กอดลูกสาว… ไม่เกรงใจพ่อเขาเลยนะ" พี่ทีหันไปมองหน้าคุณพ่อทันที คิ้วเข้ม ๆ กำลังขมวดเป็นโบว์

"ครับ... อะไรเหรอครับ ผมไม่เข้าใจ" คุณพ่อวางหนังสือพิมพ์ลงบนโซฟา ก่อนจะดันตัวลุกขึ้น เดินมาหาฉัน... แล้วเอามือโอบไหล่ฉันไว้

พี่ทียังดูตกใจไม่หาย...

"เมย์ คือลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อ..." พี่ทีเบิกตากว้าง... มองฉันกับคุณพ่อสลับกัน

เขาตัวสั่น... และค่อยก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว...

"ล้อ... ผมเล่นใช่ไหมครับ..." คุณแม่เดินอุ้มปลายฟ้ามายืนข้าง ๆ พี่ที

"เรื่องจริงตาที... หนูเมย์ คือลูกสาวคุณพ่อ ลูกมีน้องสาวแล้วนะ" พี่ทีเอามือกุมขมับทันที เขาเริ่มเครียด เครียดจนเห็นได้ชัด...

"อะไรอีกครับแม่... ทำไมมีแต่เรื่องที่ผมคิดไม่ถึง" คุณแม่ตบไหล่พี่ทีเบา ๆ

"พ่ออยากคุยกับลูก ๆ เรื่องหลานในท้อง... รวมถึงเรื่องโรงแรม ไปนั่งกันก่อน..." คุณพ่อโอบไหล่ฉันเดินมานั่งที่โซฟา พี่ทียังคงตกใจไม่หาย... แต่ก็ค่อย ๆ เดินตามหลังฉันมาช้า ๆ

" ไม่จริงใช่ไหม... เมย์" เขาเอื้อมมาจับมือฉันแน่น ฉันมองตาคม ๆ คู่นั้น ก่อนจะพยักหน้าให้เขาเบา ๆ

"จริงค่ะ" พี่ทีถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะล้มตัวพิงโซฟา เงยหน้ามองเพดาน แล้วเอามือกุมขมับตัวเอง...

"เรื่องหลาน... ก็ช่วยกันเลี้ยง จะได้อยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก..." พี่ทีถอนหายใจไม่หยุด

"ที... ฟังก่อนลูก" คุณแม่บีบไหล่พี่ที เพื่อเตือนสติ

ฉันเห็นอาการเขา แล้วเครียดแทน...

"ครับ ต่อเลย..." เขาพยายามตั้งสติฟัง แต่ตายังจ้องฉันอยู่...