พัง นิยาย บท 59
เราสองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่คุณพ่อทีเขาจะดันตัวลุกจากอ่างอาบน้ำ เดินไปอุ้มลูกชายเดินมาหาฉัน...
เอ่อ... พ่อช่วยใส่เสื้อผ้า หรือกางเกง ก่อนไหม... น้องชายพ่อ มันชี้หน้าฉันไม่หยุดเลย
"ไปใส่เสื้อผ้าเลยไป" เขาหัวเราะ เมื่อเห็นฉันหน้าแดง ก่อนจะวางลูกบนเตียง แล้วรีบแต่งตัว
วันนี้ฉันตั้งใจจะโดดงานทั้งวัน จึงขอพี่ทีเข้าไปเคลียร์เอกสารที่ห้องทำงานก่อน
ระหว่างที่ฉันนั่งอ่านเอกสารบนโต๊ะ ผู้บริหารใหญ่พ่อลูกอ่อนคนนี้ เขาก็ยืนอุ้มลูก จ้องหน้าฉันไม่หยุด
"คุณชลธี คุณจะมองอีกนานไหมคะ ไม่มีสมาธิค่ะ" เขายิ้มเบา ๆ แล้วเดินมาหอมแก้มฉัน
"มองคนเก่ง สอนแปปเดียวเอง เมย์ทำงานเก่งขึ้นเยอะนะ... แถมอย่างอื่นก็เก่งขึ้นด้วย" อย่างอื่น? ฉันไปทำอะไรตอนไหนอีกล่ะเนี่ย
ฉันขมวดคิ้วสงสัย ในหัวก็พยายามนึกตามไปด้วย อะไรคืออย่างอื่น?
"อะไรคืออย่างอื่นคะ..." พี่ทีอมยิ้ม หันซ้าย หันขวา ก่อนจะก้มลงมา... ประกบจูบ... จูบฉัน
อื้ม~
เราบดจูบกันเนิ่นนาน จนเขาค่อย ๆ ถอนจูบออกมาจ้องตาฉันแทน... หน้าคม ๆ ของเขาตอนนี้มันกำลังแดงระเรื่อแข่งกับฉันอยู่
"พี่... สอนอะไรเมย์บ้างล่ะ..." ทะ… ทำไมเซ็กซี่ขนาดนี้ล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว... เข้าใจแจ่มแจ้ง
"ก็... สอนทุกอย่าง... สอน… อันนั้นด้วย" เขายิ้มกว้างทันทีที่ฉันพูดจบ... ก่อนจะโน้มเข้ามาใกล้ ๆ ฉันอีกครั้ง
ฉันจะไม่ไหวแล้ว...
"พี่ที พอแล้ว อายลูกค่ะ" ฉันรีบปราม รีบก้มอ่านเอกสารต่อ ถึงสมาธิจะกระเจิงไปแล้วก็เถอะ จะพยายามรวบรวมมันใหม่แล้วกัน...
เมื่อจัดการกับเอกสารเสร็จ... เราสามคนก็ออกไปเดินเล่น กินข้าว เที่ยวห้างกัน... คุณพ่อทีไม่ทีท่ากังวลเรื่องกลับกรุงเทพเลย เขาเดินสบายใจ เดินไปทางไหน สาวๆก็มองเขา แหม นี่ขนาดเขาอุ้มลูกนะ… แถมผู้หญิงบางคนยังดี๊ด๊าข้ามหัวฉันอีก เอาเถอะ ตามสบาย... ฉันเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะพยายามแอบสอดส่องแต่ร้านเครื่องเพชร
"พี่ที เมย์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" พี่ทีพยักหน้ารับ ก่อนจะอุ้มไทม์เดินเล่นเรื่อย ๆ
พอหลุดออกมาได้ ฉันก็รีบวิ่งแจ้นเข้าร้านเพชรทันที...
"สวัสดีค่า สนใจชิ้นไหนสอบถามได้เลยค่ะ"
"เอ่อ ขอแหวนทองคำขาวเกลี้ยง ๆ แหวนแต่งงานของผู้ชายค่ะ" พนักงานหยิบแหวนทองคำขาวออกมาให้เลือก... สวย ๆ ทั้งนั้น มันเกลี้ยงแต่ดูดี ตามจริงของผู้ชายไม่ต้องมีเพชรอะไรก็สวยแล้ว
"มีโปรโมชั่นสลักชื่อในแหวนฟรีค่ะ สนใจไหมคะ" ฉันพยักหน้า รีบหันซ้ายขวากลัวพี่ทีจะมาเห็น สลักก็ดี สลักชื่อไว้มันก็จะแสดงความเป็นเจ้าของหน่อย ๆ
"เอาวงนี้ สลักชื่อด้วยค่ะ" ฉันยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน ก่อนจะรีบเขียนคำที่ต้องการสลักลงไปในกระดาษที่พนักงานยื่นให้...
- MAYLYN -
ชื่อฉันเลยแล้วกัน... เขียนไปยิ้มไป มีความสุขชะมัดเลย...
"แหวนสลักชื่อของคุณลูกค้า ได้พรุ่งนี้นะคะ นำใบนี้มารับสินค้าได้เลยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ" อ้าว! นานขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย เห้อ ฉันได้แต่พยักหน้า แล้วรีบหยิบใบรับของจากพนักงานมาใส่กระเป๋า
เดินกลับมา พี่ทีเขาก็ไม่ได้ถาม ไม่ได้สงสัยอะไร เขาอุ้มไทม์รอ จนตอนนี้ไทม์หลับไปแล้ว...
ตั้งแต่เขามาหา ฉันไม่ค่อยได้อุ้มลูกเลย นอกจากตอนกินนมเท่านั้น... และตอนนี้ฉันได้เดินช้อปปิ้ง เดินซื้อของตัวปลิว สบายสุด ๆ
"ไทม์ชุดนี้เหมาะกับลูกเลย..." ตอนนี้เรามาโซนเสื้อผ้าเด็กกัน ฉันซื้อเสื้อผ้าให้ไทม์เยอะแยะไปหมด รวมไปถึงของปลายฟ้าด้วย... ส่วนพี่ทีมีหน้าที่อุ้มลูกเดินตามฉัน และจ่ายตังค์ ไม่สิ! เขายื่นบัตรเครดิตตัวเองให้ฉันเลย เพราะมืออีกข้างเขาไม่ว่าง ช่วยถือของให้ฉันอยู่...
ฉันเห็นชุดเด็กผู้หญิงแล้วรู้สึก... อยากมีลูกสาวขึ้นมา ได้แต่จับชุดสีชมพูหวานแหววขึ้นมาดู และแอบอมยิ้มเล็ก ๆ กับตัวเอง... น่ารักจัง
"อยากมีลูกสาวเหรอ..." พี่ทีเดินมาข้าง ๆ มองฉันที่กำลังชื่นชมชุดเด็กผู้หญิงไม่หยุด
"เอ่อ ชุดน่ารักดีค่ะ"
"สักคนไหม... กลับห้องเดี๋ยวทำให้..." ฉันรีบวางชุดกลับไปแขวนที่เดิม ก่อนจะรีบเดินหนี เพราะเขินจนทำตัวไม่ถูก... พูดง่ายจัง กลับห้องเดี๋ยวทำให้... มีลูกนะคะพี่ที ไม่ใช่ซักผ้า... เขินแหะ
บ้าจริง แค่ทำลูกสาวเองเมย์ลิน ทำอย่างกับเธอไม่เคย จะเขินอะไรเขาอีก ลูกชายก็ทำมาแล้วคนนึง
เรากลับมาถึงโรงแรมก็ค่ำแล้ว... อยู่ ๆ กิ่งก็รีบวิ่งมาหาเราสองคน ก่อนที่เธอจะรับไทม์ไปจากมือพี่ที...
อะไร...?
"ฝากก่อนนะกิ่ง เพิ่งกินนมไม่ร้องหรอก" ฉันหันมองกิ่งที่อุ้มไทม์ไปแล้วเธอกำลังโบกมือบ้ายบายฉัน...
"พี่ที มีอะไรไหมคะ..." เขาอมยิ้ม ก่อนจะจับมือฉันเดินกลับห้อง ระหว่างทางเดิน เขาไม่พูดอะไรเลยเขาเอาแต่เดินอมยิ้มอยู่แบบนั้น ฉันนึกสงสัยในใจ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรเขา...
จนมาถึงห้อง...
มือหนาค่อย ๆ เปิด และดันประตูเข้าไป!
ว้าว...
ในห้องมีแค่แสงสว่างจาง ๆ ของเทียน และตอนนี้มันก็สะท้อนกับดอกกุหลาบสีขาวที่ถูกวางเรียงเต็มห้องไปหมด...
มันสวยเหลือเกิน ยิ่งมันกระทบกับแสงสีส้มของเทียน มันยิ่งเหมือนฉันเดินในทุ่งกุหลาบขาวที่เต็มไปด้วยหิงห้อยและแสงจันทร์ยังไงอย่างงั้น...
ฉันหันไปยิ้มให้พี่ที... เขามองกลับมาและบีบมือฉันแน่น
แล้วเขาก็ดึงมือฉัน... เดินมานั่งที่โซฟา...
"เนื่องในโอกาสอะไรคะ?" เขาโน้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่...
"สามปีไง วันนี้เป็นวันแรกที่เราเจอกันจำได้ไหม... วันที่ 9 กุมภาพันธ์ ที่ผับเอส" เขาจำได้เหรอเนี่ย ขนาดฉันยังจำไม่ได้เลย...
"คะ จะ… จริงด้วย เราเจอกันวันนี้..." พี่ทียิ้มเบา ๆ ตาคม ๆ จ้องฉันอยู่แบบนั้น… ไม่ยอมละไปไหน
"พี่ไปส่งเมย์ แล้วไปเหมาดอกกุหลาบในเซเว่น… ให้เมย์" ฉันยิ้มไป มองตาเขาไป... ฉันชอบที่เขานึกถึงวันเก่า ๆ ของเราได้...
ฉันหุบยิ้มไม่ได้เลย... จนพี่ทีจับมือฉันขึ้นมา แล้วก้มลงจุมพิตเบา ๆ
"เมย์ ขอบคุณที่อยู่ข้างกันมาถึงวันนี้… พี่สัญญานะ ว่าทุกวันของเราต่อจากนี้ มันจะมีแต่ความสุข... พี่รักเมย์นะ"
พี่รักเมย์นะ... คำนี้ฉันได้ยินมันบ่อย บ่อยจริง ๆ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลย ที่ทำให้หัวใจฉันเต้นโครมครามขนาดนี้...
ฉันมีความสุข... มีความสุขจัง… มีความสุขจนน้ำตาไหลออกมา
ฉันค่อย ๆ เอื้อมมือไปประคองหน้าเขา ก่อนจะจ้องตาคม ๆ คู่นั้นทั้งน้ำตา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง