พันธะรัก นิยาย บท 2

@สองสัปดาห์ก่อน

ท่ามกลางเสียงเพลงภายในสถานเริงรมย์แห่งหนึ่งที่ดังกระหึ่มจนชวนให้รู้สึกรำคาญ หญิงสาวเจ้าของเรือนร่างอรชรในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีดำกำลังยืนมองเงาสะท้อนของตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำพลางถอนหายใจเบาๆ เธอหยิบลิปสติกสีชมพูอ่อนในกระเป๋าเครื่องสำอางเล็กๆ ออกมาแต่งแต้มลงบนริมฝีปากอวบอิ่มให้ดูสวยงาม ก่อนจะจัดระเบียบเสื้อผ้าและทรงผมให้เรียบร้อย

"ถ้าไม่อยากรับแขกขนาดนั้นทำไมไม่ลาออกไปเลยล่ะ" คำพูดกระแนะกระแหนของใครบางคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องน้ำทำให้ลีอาละสายตาจากเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจกตรงหน้า แล้วหันไปจ้องมองคนมาใหม่ด้วยสายตาเย็นชา

"แปลกจังเลยนะที่เรื่องของฉันมันไปหนักหัวเธอตลอดเลย"

"เหอะ! วางตัวอยู่บนหิ้งจนดูสูงส่ง แต่สุดท้ายก็เป็นดอกไม้ริมทางเหมือนกันนั่นแหละ" พลอยใสปรายตามองเพื่อนร่วมงานตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบัง พร้อมกับเดินเข้ามายืนส่องกระจกข้างๆ กัน

"..." ลีอาเหลือบมองกระเป๋าแบรนด์เนมใบหรูที่พลอยใสจงใจวางมันลงตรงหน้าเธอเพียงนิด แทนที่จะรู้สึกอิจฉาเธอกลับรู้สึกว่าการโอ้อวดของหล่อนมันน่ารำคาญ

"คนจนอย่างเธอคงไม่เคยใช้กระเป๋าแบรนด์เนมแบบนี้หรอกใช่ไหม"

"..."

"ความจริงมีผู้ใหญ่ใจดีเขาซื้อให้เพราะถูกใจฉันน่ะ แถมได้เงินมาอีกนิดหน่อย ไม่มากหรอก แต่ก็มากกว่าเงินเดือนของเธอเป็นสิบๆ เท่าเลย"

"..."

"ฉันขอเตือนอะไรเธอหน่อยก็แล้วกัน ถึงเธอจะเป็นดาวเด่นของที่ที่จนผู้ชายหลายคนอยากได้จนตัวสั่น แต่ความสวยมันมีวันหมดอายุนะ"

"เป็นพวกโรคจิตเหรอถึงคอยหาเรื่องคนอื่นตลอด ถ้าป่วยก็ไปรักษาเถอะ"

"อุ๊บ! ฮ่าๆ" พลอยใสป้องปากหัวเราะอย่างมีจริต หากแต่สายตาที่จ้องมองคนตรงหน้ามันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ฉันแค่อยากเตือนว่าความสาวความสวยน่ะมันมีวันหมดอายุของมัน ศักดิ์ศรีที่เธอรักนักรักหนามันทำให้เธอสุขสบายไม่ได้หรอก เป็นแค่ดอกไม้ก็ใช้ชีวิตอย่างดอกไม้ไปสิ มัวแต่ทำตัวสูงส่งให้คนอื่นเขารังเกียจอยู่ได้"

"..."

"ฉันจะรอดูวันที่มีคนเด็ดเธอลงมาเหยียบย่ำนะ ฉันว่าแบบนั้นมันเหมาะกับเธอมากกว่า"

"ขอบคุณในความหวังดี แต่เอามันกองไว้ตรงนั้นแหละ ถ้ามีวันที่ฉันต้องใช้ร่างกายแลกกับเงินฉันมั่นใจว่าฉันจะได้ดีกว่าเธอแน่" ลีอากล่าวทิ้งท้ายเพียงแค่นั้น พร้อมกับหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางของตัวเอง แล้วหันหลังเดินออกมาทันที

พลอยใสกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ เธอเกลียดชังลีอาที่มักจะโดดเด่นกว่าเธอเสมอ อีกทั้งความอวดดีของลีอาก็ทำให้เธอรู้สึกขัดหูขัดตาอย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันเมื่อสองเดือนก่อนตอนที่หล่อนเข้ามาทำงานใหม่

"ลี วันนี้มีแขกคนสำคัญมาที่นี่ ช่วยดูแลหน่อยนะ" ลีอาหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองของผับเมื่อเจ้าของร้านอย่างพิมพ์ดาวเดินตรงมาหาพอดี

"ปกติพวกของพลอยใสจะเป็นคนดูแลแขกสำคัญไม่ใช่เหรอคะ"