เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 243

บทที่ 242 ความจริงที่เก็บซ่อน

มีชั่วขณะหนึ่ง เสิ่นเฉียวยังคิดว่าตนเองมองผิดไป

เพราะเธอกลับเห็นต่างหูคู่นั้นที่เย่โม่เซินเป็นคนซื้ออยู่บนหูของหานเส่โยว

“คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณต้องการอะไรหรือคะ?” เสียงของพนักงานดังขึ้นมา ในที่สุดก็เรียกให้เสิ่นเฉียวมีสติกลับคืนมา เสิ่นเฉียวจึงมีสติกลับมาได้ แล้วหันไปพูดขยับปากกับพนักงานอย่างเขินอาย: “ฉันเอากาแฟหนึ่งแก้วก็พอค่ะ”

“ได้ค่ะ” พนักงานเดินออกไปแล้ว หานเส่โยวมองดูเสิ่นเฉียวที่ยิ้มแย้มอย่างอ่อนหวานและดึงมือเธอมาจับไว้อย่างสนิทสนมมาก: “เฉียวเฉียว ขอบใจแกมากนะ แกเป็นคนดีจัง ทั้งๆที่ตนเองไม่ชอบทานของหวาน แต่ก็ยอมมาทานเป็นเพื่อนฉันตลอดเลย เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปนะ”

สายตาของเสิ่นเฉียวอดใจไม่ได้ที่จะมองไปบนหูของหานเส่โยวอีก

ต่างหูคู่นั้นสีชมพูอ่อนหวานน่ารัก ส่องแสงระยิบระยับใต้แสงไฟที่ดึงดูดตาคน แต่ว่าหลังจากนั้น.......

เธออดใจไม่ไหวที่จะต้องถาม: “ต่างหูของแกคู่นี้......”

ได้ยินแล้ว หานเส่โยวเหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมาทันที ยื่นมือไปจับต่างหูบนหูคู่นั้นของตนเอง จากนั้นก็อมยิ้ม “สวยมากเลยใช่ไหม?”

เสิ่นเฉียวไม่รู้ควรจะตอบอย่างไรดี จึงพยักหน้าตอบอย่างเหม่อลอย

“สวย” เธอยิ้มนิดๆ แต่ว่ารอยยิ้มนี้กลับขมขื่นจนลึกเข้าไปสุดใจ คงมีเพียงเธอที่รู้อยู่ในใจคนเดียว

พูดจบแล้วเสิ่นเฉียวมองเห็นหานเส่โยวยื่นมือตนเองไปจับใบหน้าของตนเอง สีหน้าเขินอายและจับต่างหูของตนเอง “ฉันก็รู้สึกว่ามันสวย”

ในใจของเสิ่นเฉียวรู้สึกขมขื่นอย่างมาก มือที่วางอยู่ใต้โต๊ะนั้นกำลังกำไว้อย่างแน่นๆ เล็บมือเกือบจะหยิกเข้าไปในเนื้อ จากนั้นเธอก็ปล่อยมืออีกครั้ง มองไปที่ต่างหูและถามว่า: "แก....เป็นคนซื้อเองเหรอ?”

หานเส่โยวเหมือนจะตะลึงไปสักพัก จากนั้นส่ายหัว: “ไม่ใช่อยู่แล้ว เป็น.....คนอื่นมอบให้ฉันเอง!”

พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของหานเส่โยวแดงขึ้นมาเลย สีหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย

ท่าทางของเธอเช่นนี้ เสิ่นเฉียวต้องเข้าใจอยู่แล้วว่ามันหมายความว่าอะไร สีหน้าท่าทางเหมือนกำลังมีความรัก

แต่ว่า......ตอนนี้เสิ่นเฉียวกำลังคิดว่า ต่างหูคู่นั้นคงจะไม่ใช่เย่โม่เซินเป็นคนมอบให้หรอกนะ? ถึงแม้เย่โม่เซินมีใจแบบนั้น แต่เส่โยวไม่ใช่คนแบบนั้นนิ? ในขณะที่รู้แล้วว่าเย่โม่เซินกับตนเองเป็นคู่สามีภรรยากันแล้ว หานเส่โยวจะยอมรับของขวัญจากเย่โม่เซินได้อย่างไร ยังแสดงอาการที่เขินอายแบบนี้ เธอไม่ใช่คนแบบนั้น

คิดถึงแบบนี้แล้ว ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นมือที่กำไว้ด้วยกันแน่นๆจึงปล่อยออก

“ยินดีกับแกด้วยน้า” เสิ่นเฉียวขอบคุณเธออย่างจริงใจ ในใจคิด นี่คงจะเป็นแค่บังเอิญเท่านั้น

ได้ยินเธอบอกว่ายินดี สีหน้าบนใบหน้าของหานเส่โยวตะลึงไปสักพักหนึ่ง จากนั้นเธอกระพริบๆตาและมองดูเสิ่นเฉียวอย่างเงียบๆกะทันหัน

เสิ่นเฉียวถูกเธอมองมาจนมีความแปลกใจ จึงถามกลับไปว่า: “ทำไมเหรอ?”

หานเส่โยวร้องอ้า!ออกมาหนึ่งเสียง จากนั้นส่ายหัวบอกว่าไม่มีอะไร พนักงานมาเสิร์ฟของหวานพอดี หานเส่โยวหยิบช้อนขึ้นมาตักเนยหนึ่งคำและทานลงไป “ดีจังเลย”

กาแฟของเสิ่นเฉียวถูกส่งมาแล้ว เธอดื่มไปหนึ่งคำ มันขมจนเข้าไปข้างในใจ

ถึงจะพยายามปลอบใจตนเองสุดๆแล้ว แต่ในใจก็ยังรู้สึกกังวลอย่างมาก ต่างหูคู่นั้น......มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริงๆหรือ?

ตอนที่ทั้งสองจะจากกันนั้น หานเส่โยวจับมือของเสิ่นเฉียวอย่างกะทันหัน ถามด้วยเสียงเบาๆว่า: “เฉียวเฉียว ฉันอยากจะบอกเธอเรื่องหนึ่ง แต่ว่า......ไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากพูดกับเธอยังไง”

ได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเฉียวรู้สึกหางตากระตุกอย่างแรง เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย

“เรื่อง เรื่องอะไรเหรอ?”

หานเส่โยวจ้องมองเธอสักพัก สีหน้าก็ไม่ได้อ่อนโยนเหมือนก่อนหน้านั้นแล้ว แต่กลายเป็นความเศร้าขึ้นมาหน่อย มองจากสายตาเธอแล้ว เหมือนทำอะไรที่ผิดต่อเธออย่างนั้น สายตาแบบนี้ทำให้ในใจของเสิ่นเฉียวสะเทือน

“ช่างเถอะ ไม่พูดแล้วจะดีกว่า” หานเส่โยวถอนหายใจแรงๆ ก้มหน้าลงและปิดปากเงียบไม่พูดอีก

เสิ่นเฉียว : “......แกพูดสิ ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ไม่มีอะไรพูดไม่ได้”

หานเส่โยวส่ายหัว: “ยังไม่ถึงเวลาอันสมควร รอถึงเวลานั้นฉันจะบอกเธอ เฉียวเฉียว......ไม่ว่าเมื่อไหร่ แกจะต้องจำไว้ เราเป็นเพื่อนรักกัน แกต้อง......เชื่อใจฉันนะ!”

เธอกอดแขนของเสิ่นเฉียวไว้แน่นๆ มองดูเสิ่นเฉียวและพูดอย่างจริงจัง