เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 244

บทที่ 243 จากเขาไปเถอะ

เสิ่นเฉียวดึงสติกลับมา แล้วจับตู้โชว์สินค้าที่อยู่ข้างๆอย่างอ่อนเพลีย พยายามให้ตนเองสงบนิ่งลงมา

“ฉันไม่เป็นไร”

“แต่ว่าสีหน้าของคุณดูแล้วไม่ค่อยดีเลยนะคะ ต้องการให้ดิฉันช่วยโทรศัพท์ไหมคะ?”

เสิ่นเฉียวไม่ตอบคำถาม หายใจลึกๆและทำใจให้ปกติเหมือนเดิม ผ่านไปสักพักหนึ่ง เธอจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พนักงานขายและยิ้มให้: “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ฉันไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะคะ”

จากนั้นเสิ่นเฉียวก็เดินออกไปในขณะที่พนักงานขายยังมีสายตาที่กังวลและเป็นห่วงอยู่

ระหว่างทาง เสิ่นเฉียวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย ตรงหน้าคือที่ใด เธอก็ไม่รู้

ก่อนที่จะมาร้านจิวเวลรี่ที่นี่ เธอพยายามปลอบใจและโน้มน้าวใจตนเองตลอด ต่างหูคู่นั้นเป็นแค่แบบเหมือนกันเท่านั้น ไม่งั้นคงไม่บังเอิญแขวนอยู่บนหูของหานเส่โยวขนาดนั้น

เธอถึงกับไม่กล้ามาสอบถามให้ชัดเจน แต่ตอนหลังก็มาจนได้ หลังจากที่ได้คำตอบแล้ว ถึงรู้ว่าที่จริงแล้วคำตอบไม่ใช่สิ่งที่ตนสามารถยอมรับได้

เพราะว่าต้องประชุม ดังนั้นเย่โม่เซินจึงปลอบใจเซียวซู่ให้ส่งเธอกลับบ้านตระกูลเย่ จากนั้นก็รีบทิ้งการประชุมและออกไป แล้วก็ไม่กลับบ้านทั้งคืน ในวันนี้หานเส่โยวกลับใส่ต่างหูคู่นั้นมาอยู่ตรงหน้าของตนเอง

นี่มันหมายความว่าอะไร?

เสิ่นเฉียวยืนนิ่งๆ

หมายความว่าเมื่อวานพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน ทั้งวันทั้งคืน

ฮาๆ

เสิ่นเฉียวเอ้ย เสิ่นเฉียว เธอยังรอเขาอยู่ที่บ้านทั้งคืน เธอนี่มันเป็นคนโง่จริงๆ?

ยังเป็นห่วงว่าเย่โม่เซินจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นและโทรหาเซียวซู่

ตอนนี้คิดดูแล้ว เซียวซู่เมื่อวานอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด ก็คงเป็นเรื่องพวกนี้ล่ะ? ไม่น่า ไม่น่าเขาจึงใช้สายตาที่สงสารมองดูตนเอง!

ที่แท้......มีแต่เธอที่ถูกปิดบังไว้อยู่คนเดียว

“คนหลอกลวง” เสิ่นเฉียวด่าเบาๆ ร่างกายเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างทุลักทุเล

ปั้ง!

ไม่ทันระวังชนไปที่อ้อมอกใคร

“เดินไม่มองเลยเหรอ? เชื่อไม่เชื่อว่าฉันตีคุณให้ตายเลย? หลีกไป”

มีคนด่าอย่างรุนแรงและเดินผ่านเธอไป เสิ่นเฉียวไม่ได้ดูเลยสักนิดว่าคือใคร และไม่ทันพูดคำขอโทษ

เธอเดินต่อไปข้างหน้าอย่างล้มลุกคลุกคลาน เดินไปไม่กี่ก้าวก็เดินชนคนอื่นอีก แต่ว่าครั้งนี้โชคไม่ดีนัก เธอชนจนตนเองล้มลงไปกับพื้น นั่งอยู่บนพื้นที่เยือกเย็นและแข็งกระด้าง

“เว้ย คุณนี่มันเป็นยังไงกัน? เดินชนคนอื่นอยู่ได้? นั่งอยู่ตรงนั้นอยากจะทำอะไร? คงไม่ใช่จะมาต้มตุ๋นเงินของฉันนะ?” คนนั้นพูดจบก็รีบเดินออกไป กลัวเธอจะแกล้งหรือมีกลอุบายอะไร

เธอนั่งอยู่บนพื้นตั้งนาน อยากจะลุกขึ้นมา กลับรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงเลย

เสิ่นเฉียวโมโหมาก ก็แค่เรื่องเล็กๆแค่นี้เอง มันคุ้มค่ากับเธอที่ต้องซมซานขนาดนี้เลยเหรอ?

ตอนที่เสิ่นเฉียวหย่ากับหลินเจียง พ่อแม่ดันตัวเธอออกไปอย่างโหดร้าย ตอนนั้นเธอยังสามารถลุกขึ้นมาได้ ตอนนี้ก็ต้องลุกได้......

เธอพยายามใช้แรงดันพื้นอยากจะลุกขึ้น มือที่อบอุ่นคู่ใหญ่ๆคู่หนึ่งมาจับแขนเธอไว้อย่างกะทันหัน จากนั้นพยุงเธอลุกขึ้นมา

ในตาที่น้ำตาคลอเบ้าสลัวๆ ตรงหน้าของเสิ่นเฉียวมีเงาของคนร่างผอมสูงและแข็งแรงยืนอยู่

คนๆนั้นยื่นมือมาเช็ดขอบตาของเธอ หลังจากนั้นก็มีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ตรงหน้าที่ดูสลัวก็เริ่มค่อยๆชัดเจนขึ้นมา เสิ่นเฉียวมองเห็นคนที่เช็ดน้ำตาให้เธออย่างชัดเจน

สายตาของเย่หลิ่นหานมองดูเธออย่างน่าสงสาร เช็ดน้ำตาให้เธอด้วยท่าทางที่อ่อนโยนอย่างไม่มีที่เปรียบ แล้วถอนหายใจอย่างอัดอั้นตันใจ