เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 246

บทที่ 245 รู้ว่าตนเองอยู่ในฐานะอะไรไหม

หลังจากที่ช่วยเธอรัดเข็มขัดนิรภัยแล้ว เย่หลิ่นหานถึงจะปิดประตูรถและอ้อมไปขึ้นรถอีกข้าง จากนั้นก็นึกถึงอะไร เขาถอดเสื้อสูทบนตัวลงมาและเอาไปคุมตัวเสิ่นเฉียว: “ห่มไว้ดีๆ อย่าเป็นหวัดซะล่ะ”

เสิ่นเฉียวมองบนเสื้อคลุมที่เป็นเสื้อสูทตัวนี้ แล้วก็มองไปที่เขา ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

เย่หลิ่นหาน.......ดีต่อเธอมากจริงๆ

ถ้า......เธอไม่หลงรักเย่โม่เซิน บางทีเธอจะอยู่ด้วยกันกับเขาได้

แต่ว่าตอนนี้ ในหัวสมองของเธอท่าทางจะเต็มไปด้วยเย่โม่เซิน เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีก

นึกถึงเช่นนี้แล้ว เสิ่นเฉียวหลับตาไว้ ไม่พูดคุยโต้ตอบกับเย่หลิ่นหานอีก

รถก็เดินหน้าต่อไปเรื่อย ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดก็ไปถึงสนามจอดรถของตระกูลเย่

เสิ่นเฉียวกลัวจะถูกเย่โม่เซินเห็นและเข้าใจผิด ดังนั้นลงจากรถอย่างรีบร้อน อีกทั้งลงจากรถก็รีบวางเสื้อสูทเก็บเข้าไปในรถ เย่หลิ่นหานเห็นแล้ว อดใจไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น: “คุณไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ผมถามคนรับใช้แล้ว เย่โม่เซินยังไม่กลับมาเลย”

ได้ยินดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงหยุดเดินชะงักอยู่กับที่ เธอหันหลังกลับไปมองเย่หลินหาน เย่หลิ่นหานก็กำลังมองเธออยู่

“แน่นอน คุณคงไม่อยากรู้ว่าเขาไปไหน” เขายิ้มอ่อนๆนิดๆ สายตาก็ยังอ่อนโยนเหมือนเดิม แต่ในตามีความแหลมคมซ่อนอยู่ เสิ่นเฉียวเห็นชัดเจนแล้วก็ก้มหน้าลง

ที่จริงแล้วไม่ต้องคิดเธอก็รู้แล้ว เพราะเมื่อคืนหานเส่โยวใส่ต่างหูคู่นั้นแสดงตนออกมาให้เธอเห็นแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไปถามร้านจิวเวลรี่แล้ว แต่ว่า......ตอนนี้เธอก็ยังไม่ค่อยตายใจ

เธอรู้สึก พนักงานขายคนนั้นอาจจะโกหกเธอนะ หรือเธออาจจะดูผิดก็ได้ ต่างหูคู่นั้นของหานเส่โยวไม่ใช่คู่ที่เย่โม่เซินซื้อ เธอจะมีอะไรกับเย่โม่เซินได้ยังไง?

ดังนั้นเธอคิดอยากจะไปหาเย่โม่เซิน ดูว่าต่างหูคู่นั้นยังอยู่ที่เขาหรือไม่ อยากจะสอบถามให้แน่ใจ

“ดังนั้นอย่ารีบร้อน ค่อยๆเดิน หรือให้ผมส่งคุณกลับห้อง”

“ไม่ต้อง” ไม่รอให้เขาเดินเข้ามา เสิ่นเฉียวก็รีบปฏิเสธความหวังดีของเย่หลิ่นหานอย่างเยือกเย็น จากนั้นตนเองค่อยๆเดินไปข้างหน้า เดินไปไม่กี่ก้าว เธอก็หยุดเดินกะทันหันและหันหลังไปมองเย่หลิ่นหาน

เย่หลิ่นหานเห็นเธอหันกลับมา สีหน้าแปลกใจ เรียกชื่อเธอออกมาอย่างไม่รู้ตัว: “เฉียวเฉียว......”

“พี่ชายใหญ่ ฉันรู้ว่าคุณดีกับฉันมาก ฉันก็ขอบคุณความจริงใจทั้งหมดที่มี แต่เรื่องความรักมันไม่สามารถฝืนใจได้ ถ้าคุณยินยอม คุณก็ยังเป็นพี่ชายใหญ่ของฉันตลอดไป ไม่ว่าฉันกับโม่เซินจะเป็นยังไง”

ได้ยินเช่นนั้น ในตาของเย่หลิ่นหานที่สว่างกลับหม่นหมองลง สักพักก็ยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น: “สิ่งที่คุณอยากพูดมีแค่นี้?”

“ใช่ หลังจากนี้ฉันจะไม่พูดอีกแล้ว พี่ชายใหญ่ เรื่องเมื่อวาน ขอบคุณพี่มากนะคะ ฉันไปก่อนนะ” พูดจบ เสิ่นเฉียวหันตัวแล้วก็เดินจากไป

มองดูด้านหลังของเธอที่ไกลออกไป เย่หลิ่นหานยิ้มขึ้นมากะทันหัน มองดูฝ่ามือของตนเอง มือที่เมื่อสักครู่ได้แตะตัวเธอ ในตอนนี้บนนิ้วมือเหมือนยังมีกลิ่นหอมของเธอติดอยู่

เขายืนอยู่ที่เดิมตั้งนาน ถึงจะไป

*

เสิ่นเฉียวกลับไปถึงห้องนอน สังเกตเห็นในห้องเงียบเหงาจริงๆ เย่โม่เซินไม่กลับมาจริงๆ

เต็มๆทั้งสองคืน เวลาตั้งสองวัน เขา......ไม่เคยกลับมาเลยเหรอ?

เสิ่นเฉียวนอนอยู่โรงพยาบาลทั้งคืน รู้สึกว่าไม่สบายทั้งตัว จึงต้องไปอาบน้ำก่อน ตอนที่น้ำอุ่นสาดลงมา เสิ่นเฉียวถึงนึกขึ้นได้ว่าบาดแผลของตนเองเหมือนจะโดนน้ำไม่ได้ แต่คิดๆดูผ่านไปหลายวันแล้ว น่าจะไม่เป็นไรแล้ว ถ้ายังไม่อาบน้ำอีก เดี๋ยวบนตัวจะมีเชื้อโรค จึงไม่สนใจ รีบๆอาบเสร็จแล้ว จากนั้นเสิ่นเฉียวเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกมา