เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 240

บทที่239 ข้อตกลง

ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานเห็นตุ้มหูคู่นั้นในกระเป๋าเสื้อของเย่โม่เซิน ตอนนี้เสิ่นเฉียวคงแปลกใจว่าใครเป็นคนซื้อ แต่ว่าตอนนี้….เธอรู้แล้วว่าตุ้มหูอยู่ที่เย่โม่เซิน

ตอนนี้เสี่ยวเหยียนถามขึ้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกผิดหน้าแดงขึ้นมา

“เธอรีบทายมาสิ!” เสี่ยวเหยียนคิดว่าเธอไม่รู้ ก็ผลักเธอ ให้เธอทาย

เสิ่นเฉียวไม่ได้ทาย ก็แค่ก้มหน้าลง พูดเสียงต่ำ: “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?”

“ฮ่าๆ งั้นเธออยากรู้ไหม?” เสี่ยวเหยียนหัวเราะแล้วขยับมาถามตรงหน้าเธอ

เสิ่นเฉียว: “…..” เห็นเธอยื่นหน้ามาตรงหน้า จมูกเกือบชนกันแล้ว เธอก็หันตัวไปส่ายหน้า: “ฉันไม่อยากรู้ เธอไม่ต้องพูดแล้ว”

เสี่ยวเหยียน: “….แปลกจริงๆ ทำไมเธอถึงไม่อยากรู้? หรือว่า…..” ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกได้ ตาโตขึ้นมา: “หรือว่าเธอได้รับแล้ว?”

“ยังไม่ได้รับ!” เสิ่นเฉียวตอบอย่างรวดเร็ว จริงๆแล้วเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าตุ้มหูคู่นั้นเย่โม่เซินซื้อให้เธอรึเปล่า

แต่ว่าในใจทายไว้ว่า บอกกับเธอว่าใช่

เพราะว่าตุ้มหูคู่นั้นเธอชอบก็จริง ถ้าเย่โม่เซินไม่ได้ซื้อให้เธอ แล้วจะซื้อกลับมาทำไม และไม่บอกเธอด้วย?

หลังจากที่ปฏิเสธเสร็จ เสิ่นเฉียวถึงรู้สึกว่าเธอหลุดอะไรไป เธอกัดปากแน่นมองเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนรีบกดไหล่เธอไว้: “จริงๆแล้วเธอก็รู้แล้วนี่ฉันยังกะว่าจะเอามาบอกเธอแบบเซอร์ไพรส์”

เสิ่นเฉียวหน้าแดง พยักหน้า

ฉันเห็นแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่า…ไม่แน่ใจว่าเขาซื้อให้ฉันรึเปล่า”

“จะเป็นไปได้ยังไง? เขาไม่ได้ซื้อให้เธอ เธอยังอยากจะซื้อให้ใคร?”

“ใช่สิ เขาอยากจะซื้อให้ใคร ฉันเองก็ไม่รู้”

“อย่าคิดไปเรื่อยเลย เธอเป็นภรรยาของเขา อีกอย่าง…วันนั้นเขาเองก็เห็นเธอลองตุ้มหูคู่นั้นต่อหน้าเขา ตอนนั้เขาก็อยากจะซื้อให้เธอ? แต่เธอเดินไปเลย เขาก็เลยไม่ซื้อ จากนั้นเขากลับไป ตอนที่เธอไม่รู้ตัวก็ซื้อไว้! ต้องซื้อให้เธอแน่นอน เฉียวเฉียว เธอยังบอกว่าพวกเธอไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน ฉันว่าเย่โม่เซินดีกับเธอมากเลย!”

ได้ฟังตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็เริ่มหวั่นไหว หันไปมองเสี่ยวเหยียน

“ดีกับฉัน?”

“คนที่อยู่ในงง คนนอกไม่เกี่ยว สายตาที่เขามอง เหมือนกับที่พ่อฉันมองแม่ฉันเลย!”

เสิ่นเฉียว: “…..นี่อธิบายยังไงเนี่ย?”

“พ่อฉันดีกับแม่ฉันมาก และพวกเขาก็รักกันมานานหลายปี เพราะฉะนั้น เธอต้องดูคุณชายเย่ไว้ดีๆ ผู้ชายที่ดีขนาดนี้อย่าให้ผู้หญิงคนอื่นแย่งไปได้นะ”

พอฟังถึงที่นี่ เสิ่นเฉียวก็หัวเราะออกมา “เธอนี่นะ”

ทั้งสองก็เงียบไปสักพัก เสิ่นเฉียวดูเวลาตลอด ดูจนเวงาเกือบถึงครึ่งชั่วโมง แล้วก็บอกลากับเสี่ยวเหยียน จากนั้น ก็เตรียมที่จะไปหาเย่โม่เซิน

ใครจะไปรู้ว่าเธอเพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงานของเสี่ยวเหยียน ก็เห็นว่าเซียวซู่ที่เข็นเย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนรถเข็นออกมาตรงหน้าเธอ

ทั้งสองสบตากัน เย่โม่เซินใช้ดวงตาสีดำจ้องเธอไว้ แสดงถึงความไม่พอใจ

“ทำไมนานขนาดนี้?”

เสิ่นเฉียวก็รีบเดินไปด้านหน้า เดินไปด้านหลังของเขา: “ทำไมนายถึงมาล่ะ?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว: “ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็ดูเวลา พูดขึ้น: “เพิ่งผ่านไปเอง”