เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 989

บทที่988 ทำไมล่ะ

ในห้องโถงเงียบลงไปชั่วครู่ หานชิงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“ไม่จำเป็น พวกเธอไม่ต้องไปทั้งหมดหรอก รบกวนผู้ช่วยเซียวไปส่งฉันคนเดียวก็พอ”

พอได้ยินคำนี้ หานมู่จื่อจึงมองไปทางเสี่ยวเหยียน

คำพูดนี้พี่ชายเธอหมายความว่า ก็ไม่ให้เสี่ยวเหยียนตามไปด้วย

เสี่ยวเหยียนสีหน้าซีดขาว มือไม้สั่นเทายืนจังก้าอยู่กับที่ จ้องมองไปทางหานชิง แววตาที่อัดอั้นตันใจจนน้ำตาแทบเล็ด เธออยากจะตามไปด้วย แต่คำพูดนี้ของหานชิงราวกับว่า ตอกย้ำเธอ

ตัวเธอเองอยากตามไป แต่ดูท่าจะหมดหวัง

เห็นเสี่ยวเหยียนเป็นแบบนี้ หานมู่จื่อในฐานะที่เป็นลูกผู้หญิงเหมือนกันเธอก็รู้สึกรับไม่ได้แต่คิดไม่ถึงว่าหานชิงไม่ชายตามองเสี่ยวเหยียนแม้แต่นิดเดียว ได้แต่ถือกระเป๋าเดินทาง“ไปเถอะ”

เขาก้าวฉับๆไปข้างหน้า ไม่ได้หันหลังกลับ ราวกับไม่มีสิ่งใดให้อาลัยอาวรณ์ตรงนั้น

เซียวซู่ตามไป หันกลับไปมองเสี่ยวเหยียน

สุดท้ายเขาถอนหายใจออกมาอย่างไร้สุ้มเสียง จากนั้นก็รีบสาวเท้าตามไป

แบบนี้ก็ดี ตัดขาดแบบนี้ก็ทำให้เสี่ยวเหยียนตายใจได้เร็วขึ้น

ปัง！

หลังจากปิดประตู เสี่ยวเหยียนถึงได้รู้ตัว ดวงตาเธอแดงก่ำวิ่งไล่ตาม แต่หานมู่จื่อขวางไว้

“ช่างเถอะนะ อย่าไปเลย”

น้ำตาเสี่ยวเหยียนร่วงเผาะ“มู่จื่อ ทำไมล่ะ”

ทำไมล่ะ แม้แต่ส่งเขาก็ยังไม่เต็มใจเลยเหรอ หรือว่า เธอกับเขาเป็นไปไม่ได้

เห็นท่าทีของเสี่ยวเหยียน หานมู่จื่อคิดว่าจะพูดอะไรปลอบใจเธอดี ถ้าทำได้เธอก็อยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดกับความเสียใจมาจากเสี่ยวเหยียน แต่เรื่องอารมณ์ความรู้สึกเป็นสิ่งที่แบ่งเบากันไม่ได้

เธอจะไปชี้หน้าด่าหานชิงว่าทำไมถึงไม่ชอบเสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้ เรื่องของความรักเป็นสิ่งที่ฝืนกันไม่ได้

ในตอนที่หานมู่จื่อกำลังคิดว่าจะปลอบใจเสี่ยวเหยียนยังไงดี จู่ๆเธอก็ผละหานมู่จื่อออก

แล้วก็เข้าห้องตัวเองไป หานมู่จื่อเห็นสถานการณ์ อยากจะตามไป แต่เย่โม่เซินคว้าข้อมือ เอาไว้

“อย่าไป”

“แต่ว่า……”

“ปล่อยให้อยู่เงียบๆคนเดียว ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเธอ บางทีพอผ่านคืนนี้ไป เธออาจจะเข้าใจอะไรหลายๆ”

ได้ฟัง หานมู่จื่อมองเย่โม่เซินอย่างครุ่นคิด“คุณรู้ได้ไง……”

เย่โม่เซินยิ้ม ยื่นมือออกไปลูบหัวเธอเบาๆ“ความหมายของพี่ชายคุณ มันเด่นชัดแล้ว ถ้าหล่อนยังคิดไม่ได้ ก็หาเรื่องทุกข์ใส่ตัวแท้ๆ”

พูดจบ เขาก็ขยี้หัวเธอเบาๆ หานมู่จื่อรู้สึกแปลกๆ เงยหน้าขึ้น

จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่าตำแหน่งนี้พี่ชายเธอลูบอยู่เมื่อกี้

“ตกลงคุณจะทำอะไร”หานมู่จื่ออยากจะตีมือเขาเบาๆ เธออายุมากขนาดนี้แล้ว เขายังมาจับหัวแบบนี้ ทำอย่างกับผู้ใหญ่จับหัวเด็ก

“ตราประทับ”

“……”

เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆด้วย หานมู่จื่อดึงมือเขาออกอย่างหัวเสีย“คุณหึงแม้กระทั่งพี่ชายฉันเหรอ！ยังจะมีเหตุผลอีกไหมเนี่ย”

เย่โม่เซินหัวเราะ แววตาสีดำแสดงความรักใคร่

วินาทีถัดไป สีหน้าเขาเปลี่ยน สีหน้าตึงเขม็งขึ้นมา

“เป็นอะไรไปคะ”