เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1006

บทที่1005 ไม่อยากให้เธอต้องลำบากเกินไป

คำพูดตรงท่อนหลังของเสี่ยวเหยียนไม่ได้พูดออกมา หานมู่จื่อก็มองออกว่าเธอมีคำพูดที่พูดออกมาไม่ได้ แต่เธอก็มีความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะลาออกให้ได้ ในตอนที่ไปนั้นก็ยังเอ่ยขอโทษหานมู่จื่อออกมาอยู่หลายคำก่อนที่จะกลับไป

หานมู่จื่อคิดไปมาคิดมา คิดว่าเรื่องมันมีอะไรบางอย่างที่มันผิดแปลกไป

ตามนิสัยของเสี่ยวเหยียนแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะลาออกในตอนนี้ การที่จู่ๆก็ไม่อยากจะทำขึ้นมานั่นจะต้องมีเหตุมีผลของเธอแน่ๆ

หานมู่จื่อก็เลยลงไปที่บริษัทด้วยตัวเอง

หลังจากที่ก่อตั้งเป็นสาธารณะ ก็เจริญรุ่งเรืองมีชื่อเสียง ดังนั้นแล้วจึงมีคนมีชื่อเสียงมาให้ออกแบบไม่น้อยเลย

เมื่อก่อนหานชิงได้ช่วยเธอหาทีมคนที่มีฝีมือกลุ่มนั้นมาให้ ตอนแรกใจก็เกิดความไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ภายหลังก็ค่อยๆหายไปตามกาลเวลา พวกเธอจะศึกษาค้นคว้าด้วยกัน จากนั้นก็ออกแบบชิ้นงานที่เป็นที่พอใจของลูกค้า

และในตอนนั้นเองหานมู่จื่อถึงแม้ว่าตัวจะอยู่ที่ต่างประเทศ แต่ผลงานของพวกเขาก็ล้วนแล้วแต่จะต้องผ่านด่านของเธออยู่ดี

เธอเองก็มักจะเอาประเด็นหลักและเรื่องควรระวังในการทำงานเมื่อก่อน ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์เรื่องอะไรก็ได้ให้เสี่ยวเหยียนบอกกับทุกคนแล้ว

แต่ตอนนี้จู่ๆเสี่ยวเหยียนก็มาลาออก หานมู่จื่อก็จะสูญเสียแขนขาที่มีกำลังที่สุดไป

แต่ ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่อาจดึงดันได้

เสี่ยวเหยียนเป็นอิสระของตัวเอง เธอเองก็ไม่อาจต้องการให้เธออยู่ข้างตัวเธอไปได้ตลอด บางทีหลายปีมานี้ที่เธออยู่กับตนมาโดยตลอดเป็นเพราะว่าแรงกดดันหรือไม่ก็เป็นการมีความรับผิดชอบของเธอก็ไม่แน่

เลิงเยาเยาเห็นหานมู่จื่อกลับบริษัทมาก็ดีใจอย่างมาก เอาชิ้นงานที่ตัวเองเพิ่งออกแบบล่าสุดมาให้หานมู่จื่อดูอย่างภาคภูมิใจ

“เป็นไงบ้างคะ?”

เลิงเยาเยามองเธออย่างคาดหวัง บนใบหน้ามีสามคำเขียนอยู่เต็มไปหมด

ช่วยชมหน่อย!

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยเสียงหวานออกมา “ไม่เลว พัฒนาขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย”

จากนั้น หานมู่จื่อก็ได้ถามเรื่องเสี่ยวเหยียน

“ช่วงนี้ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง? ช่วงนี้ฉันไม่มีเวลาเข้ามาเลย เสี่ยวเหยียนเธอ...เป็นยังไงบ้าง?”

พูดถึงเสี่ยวเหยียน สีหน้าของเลิงเยาเยาก็ได้แปลกไป มีท่าทางลังเลออกมา หานมู่จื่อขมวดคิ้วสวยออกมาเล็กน้อย มีเหตุผลอย่างที่คิดไว้สินะ?

“เป็นอะไรไป? สีหน้าแบบนี้...”

เลิงเยาเยาได้ยินอย่างนั้นแล้ว ก็ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธออีกครั้ง ลังเลอยู่นานกว่าจะพูดออกมา “เอ่อ...ฉันรู้ว่าเสี่ยวเหยียนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณ แต่ในเมื่อวันนี้คุณถามฉันมา ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะว่าร้ายเธอนะคะ อาการเสี่ยวเหยียนในช่วงนี้ไม่ดีนัก ช่วงหลายวันมานี้ก็ทำพังไปหลายรายการแล้ว”

“ทำพัง?” หานมู่จื่อหรี่ตาลง อย่างไม่รู้สาเหตุ “ทำพังได้ไง?”

หลังจากเลิงเยาเยาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ให้กับหานมู่จื่อ ในตอนนั้นเองหานมู่จื่อก็เอาแต่นิ่วหน้าออกมา ทำเอาคนอื่นมองไม่ออกว่าตกลงแล้วเธอโกรธหรือเปล่า หลังจากที่พูดจบเลิงเยาเยาก็ยังพูดออกมาอย่างระมัดระวัง “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าร้ายเธอนะคะ เป็นเพราะคุณถามฉันก็เลยพูดออกมา”

ไม่อย่างนั้นแล้วเธอไม่ใช่คนจำพวกที่จะมาพูดว่าใครลับหลังหรอก

หานมู่จื่อเรียกสติกลับมา ยิ้มพร้อมพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้ว เป็นเพราะฉันถามเธอก็เลยต้องพูด เธอไม่ใช่คนจำพวกที่จะพูดว่าใคร อย่างนี้เธอถึงจะพอใจใช่มั้ย?”

ถูกหานมู่จื่อจ้องมาอย่างนี้แล้ว ใบหูของเลิงเยาเยาก็แดงขึ้นมา สีหน้าเปลี่ยนมาเป็นเขินอายขึ้นมา “เอ่อ...คุณอย่ามาหยอกล้อฉันเล่นสิคะ ความจริงแล้วแต่ไหนแต่ไรมาเสี่ยวเหยียนก็ตั้งใจทำงานมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าฉันเลิงเยาเยาคนนี้จะไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไหร่ แต่ฉันก็มองออกว่าสภาพจิตใจของเธอในช่วงนี้ไม่ดีนัก ก็คงไม่ได้ตั้งใจจะทำรายการสั่งซื้อพวกนั้นพังไปหรอกค่ะ”

หานมู่จื่อส่งเสียงอืมออกไป “ฉันทำงานกับเธอมาหลายปี เธอเป็นคนยังไงฉันรู้ดี”

“อย่างนี้นี่เอง วันนี้คุณก็เลยถามเพราะอยากรู้ว่าช่วงนี้เธอเป็นอะไรไป ใช่มั้ยคะ?”