พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 12

บทที่ 12 ตีคือรัก ด่าคือความรัก

ฟางซื่อเหาในตอนนี้ถูกขู่ให้กลัวจนฉี่แทบราด จะไปเอาความกล้าที่ไหนมาต่อสู้ด้วย เขาพยายามที่จะกะพริบตา รู้สึกว่าตัวเองนั้นใกล้ที่จะไม่หายใจแล้ว

ในตอนที่ฟางซื่อเหากำลังตาค้างอยู่นั้น เนี่ยเฟิงก็โยนเขาลงมา ฟางซื่อเหานั่งจนตรอกอยู่บนพื้น จับที่คอของตัวเอง ไออย่างรุนแรง

เนี่ยเฟิงมองลงมาที่ฟางซื่อเหา ยิ้มเย็น​หนึ่งที “ไม่รู้กำลังตัวเอง”

หลังจากที่เขาทิ้งเขาพูดสี่คำไว้ ก็เดินข้ามขาของฟางซื่อเหาไป จากนั้นก็หายเข้าไปในความมืด

ฟางซื่อเหากลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว ฉี่ราดใส่กางเกงแล้ว ใช้เวลาครึ่งค่อนวันถึงจะกลับมาเป็นปกติได้ ความรู้สึกที่ใกล้ชิดกับความตายเมื่อครู่นั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

ฟางซื่อเหามองทางที่เนี่ยเฟิงจากไปอย่างระมัดระวัง แล้วจึงกัดฟันอย่างโกรธแค้นก่อนจะตะโกนออกมา “ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปแน่!”

หลังจากที่เนี่ยเฟิงจัดการกับฟางซื่อเหาเรียบร้อยแล้ว ก็รีบเร่งไปที่รถ ขับกลับไปที่คฤหาสน์ของชิวมู่เฉิง

ที่คฤหาสน์นั้นยังคงเปิดไฟอยู่ เนี่ยเฟิงมองดูที่นาฬิกาข้อมือตอนนี้ก็เกือบจะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว

เนี่ยเฟิงปัดฝุ่นที่อยู่บนตัวทิ้ง ค่อยๆย่องเบาไปเปิดช่องประตู ทะลุเข้าไปอย่างเงียบๆ

“วันนี้ทั้งวันไปไหนมา?”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นๆของชิวมู่เฉิงดังลอยมา เนี่ยเฟิงยืดตัวตรงทันที ต่อจากนั้นก็ยิ้มเก้อเขินตอบกลับไป “อยู่ในบ้านแล้วรู้สึกอึดอัดนะ ก็เลยออกไปเดินเล่นข้างนอก”

“โครม!”

ประตูของคฤหาสน์ถูกปิดภายในพริบตา ที่อยู่ข้างหลังประตูนั้นก็คือเย่หรูเสว่

เย่หรูเสว่หรี่ตา ในมือถือแส้เอาไว้ “ไม่ได้เคยบอกไปแล้วหรอหรือไง? ว่าให้อยู่บ้านเฉยๆ ไม่ต้องออกไปไหน ลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหน?”

“พี่หก ผมไม่ได้ลืม ก็แค่ออกไปเดินเล่นเอง ในระหว่างนั้นก็ลืมเวลา อีกอย่างโทรศัพท์มือถือผมแบตหมด ลืมบอกพวกพี่เลย”

เนี่ยเฟิงตอบ ตาของเขานั้นจ้องมองไปที่แส้ในมือของเย่หรูเสว่ เมื่อก่อนที่เขาดื้อ ไปที่รังนกหลังเขา ปรากฏว่าไม่ทันระวังผล็อยหลับบนต้นไม้ คิดไม่ถึงว่าบรรดาพี่สาวของเขานั้นเร่งออกตามหาเขาตลอดทั้งคืน

รอจนเขากลับมาก็พบกลับสถานการณ์ราวกับอยู่ในสนามรบแบบนี้

“เสี่ยวเฟิง อย่างนี้ไม่ถูกนะ วันนี้ตอนที่พี่ออกไปข้างนอกกำชับให้นายอยู่แต่ในบ้าน ตอนบ่ายพี่จะเอาของกินกลับมาให้ ผลสุดท้ายพอกลับมาถึงแม้แต่เงาก็ไม่มีให้เห็น ถ้าเจอกับคนร้ายพวกนั้นอีก จะทำอย่างไร?”

คางเมิ่งแบะปากออก ในตาที่มองเนี่ยเฟิงนั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น

เนี่ยเฟิงลูบๆที่ท้ายทอยแววตามีความลังเล “สำนึกผิดแล้ว คราวหน้าจะบอกพวกพี่แน่นอน โทรศัพท์มือถือผมไม่มีแบตแล้ว ไม่งั้นพวกพี่ให้ผมไปชาร์จแบตก่อนดีไหม?”

“เพ่ย! เด็กนี่ความจำไม่ดีเลยนะ ก่อนหน้านี้ก็พูดกับแบบนี้ ผลสุดท้ายก็ทำเหมือนเดิม ก็ยังไปที่รังนกหลังเขา ทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมกลับ ช่างมีความสามารถจริงๆ!”

เย่หรูเสว่พูดไปพลาง ฟาดแส้ไปพลาง

“พี่หก นั่นมันเรื่องตั้งแต่สมัยยังเด็กแล้ว ตอนเด็กก็ซุกซนไม่รู้ความ พี่ไม่ควรเอาเรื่องเก่ามาพูด!”

เนี่ยเฟิงกล้าโต้ตอบที่ไหนกัน ถึงอย่างไรก็เป็นพี่สาวของตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาคนเดียวสู้กับอีกเจ็ดคนก็สบายมาก แต่ว่าเขาจะสามารถลงมือกับพี่สาวของตัวเองได้อย่างไร?”

“นั้นก็ไม่ใช่ซนเหมือนเดิม? วิ่งออกไปเองก็ไม่ยอมบอกอะไรพวกเราสักคำ สมควรโดนตี! พี่หกตีเลยตีจนกว่าจะร้องอุแว้ๆ ตีจนกว่าจะจำได้!”

คางเมิ่งยืนมีความสุขอยู่ด้านข้างเมื่อเห็นเนี่ยเฟิงถูกตี