พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 22

บทที่ 22 เป็นรองประธาน

ไม่ผิด ผิวกายขาวสะอาดของคางเมิ่งซ่อนอยู่ใต้ผ้านวม เสื้อผ้าไม่รู้ว่าถอดออกไปตอนไหน

“น่ารังเกียจ! นี่มันต้องเป็นเรื่องไร้สาระของนายแน่นอน! ฉันจะวิ่งมานอนกับนายได้ยังไง!” คางเมิ่งรู้สึกว่าเธอต้องหารูมุดเข้าไปแล้ว

บางทีอาจเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของพวกเขาทางด้านนี้ดังเกินไป ทำให้โจวลี่ซือที่อยู่ข้างๆตกใจตื่น โจวลี่ซือลืมตาขึ้นด้วยความสงสัย

“เช้าตรู่ขนาดนี้ส่งเสียงดังอะไรกัน ยังจะให้คนนอนหลับอยู่ไหม?”

โจวลี่ซือขยี้ตา ตอนเธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเนี่ยเฟิง ก็ทำหน้างุนงง

“เสี่ยวเฟิง? ทำไมนายมานอนกับฉันได้ล่ะ เมื่อคืนพี่สาวไม่ได้ทำอะไรนายใช่ไหม!”

โจวลี่ซือตกใจมาก เมื่อคืนเธอกลับบ้านมาได้ยังไงก็ยังไม่รู้!

“เสี่ยวเฟิง เสี่ยวเฟิงนายทำไมถึงอยู่ที่นี่ล่ะ? ”

หลินซูอิน ในเวลานี้ก็ตื่นแล้ว พี่สาวสามคนต่างมองหน้ากันไม่มีใครส่งเสียง มองตัวเองที่สวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยแล้วก็อายจนหน้าแดง

เนี่ยเฟิงไร้ซึ่งความผิด : “ผมตื่นขึ้นก็แบบนี้แล้วนะ! ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พี่เจ็ดพี่ยังเอาคอผมไปแทะเป็นคอเป็ดเลย กัดจนคอผมเจ็บไปหมด”

คางเมิ่งถึงพบว่า ที่แท้นี่คือห้องรับแขก เพราะว่าเตียงในห้องมีไม่เพียงพอ เมื่อคืนเนี่ยเฟิงจึงไปนอนที่โซฟาเสียเลย

“ดื่มมากไปแล้ว ดื่มมากไปแล้ว” โจวลี่ซือยิ้มแห้ง หลบฉากด้วยความเร็วแสง

แม้ว่าเป็นหลินซูอินที่อ่อนโยนสง่างามมาโดยตลอดพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ ก็ไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้ เธอรีบเร่งจัดแจงเสื้อผ้าบนตัวให้เรียบร้อย “เสี่ยวเฟิงคงหิวแล้วล่ะสิ? พี่สาวจะทำของกินให้นาย”

คางเมิ่งกัดริมฝีปาก “โอ้ เมื่อวานเหมือนว่าจะไม่ได้อาบน้ำ ฉัน ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ! ”

เนี่ยเฟิงมองพี่สาวสามคนที่วิ่งหนีไปแล้ว ทันใดนั้นรู้สึกไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

หลินซูอินทำอาหารเช้าเสร็จ พี่สาวคนอื่นก็ตื่นแล้ว เมื่อคืนเพราะว่ามีความสุข ดื่มเยอะไปสักหน่อย

“เสี่ยวเฟิง คอของนายเป็นอะไรน่ะ?"

หมิงอี๋หานมองเห็นรอยถูกขบกัดบนคอของเนี่ยเฟิง ถามขึ้นด้วยความไม่สบายใจทันที

เนี่ยเฟิงลูบคอ “พี่พูดถึงนี่หรือ พี่เจ็ดเมื่อคืนดื่มจนเมาแล้วแทะน่ะสิ! ”

“เสี่ยวเฟิง! นายหุบปากนะ!” คางเมิ่งเพียงแต่รู้สึกอับอายขายหน้า แทบอยากจะหาซอกมุดเข้าไปซะเลย

“น้องเจ็ด นิสัยเสียนี้ของเธอต้องแก้นะ”

ชิวมู่เฉิงตักโจ๊กหนึ่งถ้วยให้เนี่ยเฟิง พูดกลับเช่นนั้น

“รู้แล้ว รู้แล้ว! คราวหน้าไม่ดื่มแล้ว จริงๆนะ! ”

ถ้ารู้แต่แรกว่าตัวเองดื่มมากแล้วจะกลายเป็นแบบนี้ ตีให้ตายคางเมิ่งก็ไม่มีทางดื่มหรอก

“อีกสักครู่ฉันจะกลับไปที่กองทัพแล้ว เสี่ยวเฟิงคิดดีแล้วก็บอกกับพวกเราสักคำ ดึงนายเข้ามาในกลุ่มแล้ว ใช่แล้ว เอาโทรศัพท์มานี่ พี่สองใส่หมายเลขโทรศัพท์”

หยูจิงหงกำลังพูด ก็รับโทรศัพท์ของเนี่ยเฟิงมา

“อีกสักครู่ฉันก็ต้องไปโรงเรียน เสี่ยวเฟิงถ้าอยากไปเรียนร้องเพลง ก็บอกมาในกลุ่มได้เลย”

หลินซูอินพูดจบ ก็รับโทรศัพท์มา ใส่หมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองลงไป บันทึกว่าพี่สาม

“เสี่ยวเฟิง มาหาฉันสิ พี่สาวเลี้ยงนายเอง" พี่สี่ตั้งแต่เล็กก็รักเสี่ยวเฟิงมาก ตามอกตามใจแบบประเภทนั้น ทนเห็นไม่ได้มากที่สุดคือเนี่ยเฟิงได้รับความลำบาก

“พี่สี่พูดอะไรน่ะ ลูกผู้ชายอกสามศอก แน่นอนว่าต้องยืนหยัดด้วยตัวเองสักครั้งถึงจะถูก” โจวลี่ซือพูดพลางรับโทรศัพท์จากหมิงอี๋หานที่ยื่นมาให้ ใส่หมายเลขของตัวเอง

อีกสักครู่เธอก็จะไปสนามบินแล้ว

“เรื่องเมื่อวานยังไม่ได้จัดการ อีกสักครู่ฉันจะไปสถานีตำรวจสักรอบ”

เย่หรูเสว่หัวคิ้วยับยุ่งเล็กน้อย

“พี่หก ไม่เป็นไรนะ? รองผู้อำนวยการคนนั้นจะทำให้พี่ลำบากใจหรือเปล่า?” เนี่ยเฟิงพูดอย่างกังวล

“ไม่หรอก ถ้าเขาทำให้ฉันลำบากใจ งั้นสถานที่แบบนี้ไม่อยู่ก็ช่างมันเถอะ”

เย่หรูเสว่ตอบอย่างดุดัน

“ตอนบ่ายฉันก็ต้องไปบริษัทสักรอบ กองถ่ายของ《ชิงผิงเลิก》ให้ฉันไปถ่ายภาพโปรโมทละครแล้ว” คางเมิ่งดีใจมาก