พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 28

บทที่ 28คุกเข่าออกไป

ผู้จัดการซุนก็คิดไม่ถึงว่าตนเองเพิ่งจะเป็นผู้จัดการได้ไม่กี่อาทิตย์แท้ๆ ก็จะถูกเลิกจ้างซะแล้ว แถมยังโดนไล่ออกจากร้านหมิงเตี่ยนอีก นี่ก็หมายความว่าต่อจากนี้ไปเขาไม่สามารถก้าวเข้าร้านในเครือนี้อีกตลอดไป

เพื่อที่จะสอบติดที่นี่ ตอนนั้นเขาพยายามขนาดไหน แต่วันนี้คิดไม่ถึงว่าเพียงเดินผิดแค่ก้าวเดียว ก็ทำให้ผิดไปเสียทุกก้าว ผู้จัดการซุนล้มลงอยู่กับพื้นเหมือนกับผู้ที่วิญญาณออกจากร่าง ชายผู้นี้ร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง

ไม่มีใครรู้หรอกว่าเพื่อที่จะได้ตำแหน่งผู้จัดการนี้ เขาต้องพยายามขนาดไหน แต่คาดไม่ถึงว่ายังเป็นได้ไม่นานเลย ก็ถูกไล่ออกซะแล้ว

พอชิวซือมี่เห็นฉากนี้แล้วรู้สึกเหงื่อไหลไม่หยุด ผู้จัดการซุนไม่อยู่ที่ที่แล้ว ผู้จัดการร้านก็อยู่ฝ่ายพวกเขาอีก แล้วตัวเธอเองก็จะไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรแล้ว ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะหนี

“จะไปไหนหรือ คุณหนูรอง”

วินาทีที่ชิวซือมี่หันหลังเตรียมจะพุ่งออกไป ไม่รู้เนี่ยเฟิงมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เขายืนบังประตูจนมิด ชิวซือมี่ตกใจใหญ่จึงรีบถอยหลังไป“ เมื่อกี้นายไม่ใช่ยืนข้างหลังฉันหรือ มายืนข้างหน้านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“คุณอย่าไปสนใจเรื่องนี้เลย แต่ในเมื่อที่คุณแพ้แล้ว ก็ควรทำตามสิ่งที่สัญญาไว้หรือเปล่า”

เนี่ยเฟิงมองชิวซือมี่อย่างตื่นเต้น เมื่อสักครู่ชิวซือมี่ยังทำท่าทีหยิ่งยโสอยู่เลย แต่ตอนนี้หน้าหงอยไปเลย

“ฉันไม่รู้ว่าแกพูดอะไรอยู่ แกหลีกไปเดี๋ยวนี้นะ”

ชิวซือมี่โมโหมาก จึงใช้มือไปผลักเนี่ยเฟิง แต่เนี่ยเฟิงไม่ขยับเลย อย่างกับหินก้อนหนึ่ง

เนี่ยเฟิงจับแขนชิวซือมี่ไว้ แล้วมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คนขี้เหร่ ผมจะบอกให้ ความอดทนของผมมีจำกัด เมื่อกี้คุณเย้ยหยันพี่ใหญ่ผมอย่างมีความสุข ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณต้องคุกเข่ากราบขอโทษแล้วล่ะ ถ้าตอนนี้คุณทำตามสัญญากราบขอโทษแล้วคุกเข่าออกไป ผมก็จะปล่อยคุณไป แต่ถ้าคุณยังไม่ยอมอีก ผมอาจจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ แล้วทำลายใบหน้าที่คุณทำมาแพง”

ชิวซือมี่ตกใจจนสะดุ้ง เธอมองไปที่ตาของเนี่ยเฟิงที่มีแต่ความเย็นชา วินาทีนั้นก็รู้สึกถึงตัวสั่น “ทำไมแกถึงเป็นคนอย่างนี้”

“จริงๆผมเป็นสุภาพบุรุษนะ แต่ความสุภาพของผม จะมีให้แค่กับพี่ๆของผมเท่านั้น ไม่ได้ให้คนนอก ผู้หญิงคนอื่นเป็นอะไรยังไง มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม อย่ามาท้าทายความอดทนของผมอีก”

ตอนที่เนี่ยเฟิงพูดคำนี้ เหมือนกับกัดฟันแล้วพูดออกมา ทำชิวซือมี่ฟังแล้วรู้สึกขนลุก ชิวซือมี่รู้สึกว่ากลัวเหลือเกินเมื่ออยู่ต่อหน้าชายผู้นี้ ให้ความรู้สึกเหมือนถูกงูพิษจับตามองอยู่

เธอพยักหน้าอย่างต่อเนื่องทันที ตอนนี้เนี่ยเฟิงถึงปล่อยมือของชิวซือมี่ออก

ชิวซือมี่คุกเข่าลงบนพื้นแล้วกราบสามที พูดอย่างเบาๆว่า “ท่านผู้หญิงไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ ท่านผู้หญิงฉันผิดไปแล้ว ท่านผู้หญิงปล่อยฉันไปเถอะ”

“นี่คุณไม่ได้ทานข้าวมาหรือยังไง พูดอย่างไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ ใครจะได้ยิน”

ชิวซือมี่รู้สึกอับอายเหลือเกิน เธอกัดริมฝีปากตัวเองแล้วพูดอย่างโมโหว่า “ท่านผู้หญิงฉันขอโทษ ท่านผู้หญิงไว้ชีวิตฉันด้วย ท่านผู้หญิงปล่อยฉันไปเถอะ”

“พูดดังกว่านี้ ท่าทีของคุณดูไม่เหมือนคนขอโทษเลยนะ”

เนี่ยเฟิงมองชิวซือมี่ จากด้านบน ตอนนี้ความโกรธของเธอถึงขีดสุดแล้ว เธอกำหมัดไว้แน่นจนเล็บที่เธอทาสีแดงไว้นั้นฝังลงฝ่ามือของเธอ

เธอจะกลับมาล้างแค้นเรื่องนี้แน่นอน เธอจะไม่ปล่อยเนี่ยเฟิงและชิวมู่เฉิงไว้เด็ดขาด

ชิวซือมี่กั้นความโกรธนี้ไว้ในใจ แต่เธอจะขัดขืนก็ไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงใช้เสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิมร้องขอโทษ และเรียกท่านผู้หญิงอีกสามครั้ง เนี่ยเฟิงจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ผู้จัดการร้าน สมาชิกที่ควบคุมพนักงานในร้านของพวกคุณอย่างนี้ พวกคุณยังเอาอยู่ไหม”